Fly4free.pl

I to by było na tyle mojej historii z lotu, który trwał 3,5 godziny do stolicy Filipin. O tym co działo się w Manili napiszę Wam już niebawem. Dzięki serdeczne za uwagę i przepraszam jak zbyt obszernie podszedłem do tematu (w Wordzie relacja ma już 21 stron...) :)Po przylocie do stolicy Filipin szybko opuszczam samolot i udaję się za jednym z pracowników, który prowadzi nas do odpowiedniego zejścia do karuzeli bagażowych. Do przejścia mieliśmy pewnie z kilkaset metrów. Szybko opuszczam halę przylotów i szukam WiFi, żeby zamówić Ubera do hotelu. Udaje mi się to bez najmniejszych problemów (ustalamy dokładne piętro i zatoczkę przy której czekamy) i za niecałe 5 minut podjeżdża kierowca. Proszę go o podwiezienie do hotelu Novotel Manila Araneta Center. Obiekt ten znajduje się w centrum biznesowym Quezon City na wschodzie miasta. Dojazd o godzinie 6 rano zajmuje mi zaledwie (!) 45 minut. Piszę Wam to celowo, bowiem czas przejazdu w drugą stronę będzie zgoła inny.





Po przyjeździe do hotelu kieruję się do stanowiska check in. Nie mam dużych nadziei, bowiem jest przed 7 rano. O dziwo pani w recepcji wita mnie z uśmiechem i zaprasza do saloniku na 24 piętrze (najwyższym), gdzie jest specjalne miejsce dla gości ze statusem platynowym w LCAH. Wjeżdżam razem z nią i drugim recepcjonistą, który pomaga przy bagażu (pomimo, że zupełnie tego nie potrzebowałem). Na górze czeka na mnie trzecia recepcjonistka, która zaprasza mnie na kawę. Tutaj w miłej atmosferze otrzymuję informację, że mój pokój został upgreadowany do Executive i w cenie będę miał śniadanie (chyba pierwotnie też miało być z uwagi na jakąś promocję). Teraz wraz z człowiekiem pomagającym przy bagażu zjeżdżamy na 21 piętro, gdzie czeka na mnie pokój i wreszcie mogę położyć się po nieprzespanej nocy.











Jeszcze nie zdążyłem zasnąć, a już ktoś puka do drzwi. Tym razem kelner przyniósł mi na powitanie talerz z owocami i kilka ciasteczek (swoją drogą bardzooo smaczne). Dobra, postanawiam wywiesić karteczkę z napisem nie przeszkadzać, żeby w końcu móc odpocząć. Budzika nie nastawiam, zobaczymy co się wydarzy….



Budzę się po godzinie 11 rano. Pospałem około 3 godzin. Czuję się nie najgorzej i mam ochotę wybrać się do miasta, które już trochę poznałem 4 lata temu będąc w Manili dwukrotnie w czasie wycieczki po Filipinach. Wtedy jednak moim celem były głównie wyspy Palawan i Bohol. Sprawdzam szybko w Internecie mapę i interesujące punkty. Zapisuję sobie także informacje w wersji offline. Jestem gotowy do zwiedzania.













Zamawiam Ubera i jako miejsce docelowe ustawiam oceanarium. Nie mam zamiaru go zwiedzać, ale wygląda ono na dobry punkt startowy do spaceru po mieście. Nasz przejazd trwa około 70 minut. Niestety korki są potworne, a do przejechania było tylko 10 kilometrów. Po dotarciu kieruję się w stronę Starego Miasta, ale po drodze mogę obserwować nowoczesne centrum biznesowe wzdłuż ulicy Makati. W końcu staję przed bramami starego miasta. Tuż po wejściu na ten teren zaczynają mnie zaczepiać kierowcy tricykli, którzy za jedyne 160 pesos obwiozą mnie po wszystkich najważniejszych tutaj zabytkach. Mają nawet przygotowane laminowane informatory z mapkami na których pokazują co trzeba zobaczyć. Dokładnie to samo było przed czterema laty.













Docieram do kościoła świętego Augustyna, który jest najstarszy w mieście (datowany na 1606 rok). Został on wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Jest to jeden z dwóch kościołów, które znajdują się na terenie Intramuros. Kiedyś było ich u siedem. Drugi to Katedra Metropolitarna Niepokalanego Poczęcia przy Plaza de Roma.











Dalej idę do Fortu Santiago, przed którym jest jeden wielki plac budowy, bowiem trwa renowacja parku. Ten zlokalizowany jest przy ujściu rzeki Pasing. Kupuję bilet za 75 pesos i wchodzę do środka. Kieruję się w stronę fortu, który jest najstarszą częścią fortyfikacji Intramuros. Jego budowę rozpoczęto w 1571 roku i zakończono po 150 latach. Tłumacząc tę nazwę z łaciny „w obrębie murów”, dowiadujemy się, że to Hiszpanie zabezpieczyli Manilę murami obronnymi. W końcu był to ośrodek handlu kolonialnego, bowiem krzyżowały się tutaj pacyficzne drogi morskie. Mamy tutaj zrekonstruowaną bramę, pozostałości lochów i Plac Broni. Można tutaj zobaczyć fort, w którym m.in. generał McArtur miał swoją siedzibę. Zobaczymy go, a dokładniej jego podobiznę siedzącą na ławeczce, gdzie każdy się dosiada i robi sobie fotkę. Ja z tego zrezygnowałem, bowiem już taką mam;) Co ciekawe przy forcie Santiago jest polski konsulat.











Powyżej skupienie Filipińczyków w związku z wyborem Tumpa na prezydenta w USA :)

Zaraz za Intramuros, kiedy spojrzymy na drugą stronę rzeki widzimy slumsy (dzielnice biedoty). Biedę widać tutaj na każdym kroku, a niektóre zakątki miasta wyglądają, jakby było ono obiektem działań wojennych. Stolica Filipin została praktycznie zrównana z ziemią w czasie II wojny światowej. Wiele zabytków zostało zniszczonych. Również po drugiej stronie rzeki Pasing jest najstarsza chińska dziecina na świecie o nazwie Binondo. Niestety nie miałem czasu tam się wybrać.






Filipiny to tak bardzo katolicki kraj, że nikt nie wstydzi się tego manifestować. Obrazy ze świętymi możemy oglądać nawet na rikszach (motorynki z koszami) czy samochodach. Po mieście jeżdżą też popularne jeepneye, czyli najpopularniejsze pojazdy, którymi możemy najtaniej przemieszczać się po mieście. Są to przerobione na busy jeepy.







Kiedy wychodzę z Intramuros od południa to mijam Rizal Park, czyli miejsce z pięknymi ogrodami (chińskim i japońskim) oraz m.in. muzeum narodowym, orchidarium czy planetarium. Jest już godzina 17, a z tego co zapamiętałem w tym czasie w moim hotelu zaczyna się cocktail time w lounge. Postanawiam złapać taksówkę i wrócić. Wcześniej próbuję jednak zamówić Ubera, bowiem znalazłem darmowe WiFi. Niestety kierowca po 15 minutach anuluje zlecenie… Jestem wkurzony, bowiem straciłem cenny czas. Myślę, że jednak złapanie taryfy nie będzie problemem i jestem w olbrzymim błędzie. Przechadzam się uliczkami, gdzie ruch jest olbrzymi, jednak wszystkie samochody są pełne i nikt nawet mną się nie interesuje. Jak na złość, kiedy potrzebuję transportu to go nie ma, a kiedy nie chcę nigdzie jechać to co chwilę ktoś mi proponuje podwiezienie. Po dobrych (!) 30 minutach w końcu łapię taksówkę. Kierowca jednak nie chce jechać z licznikiem. Mówi, że mój hotel jest bardzo daleko i pojedzie za 800 pesos! Nie zgadzam się i tłumaczę, że w drugą stronę zapłaciłem 220 pesos i chętnie dam tyle samo. Targujemy się długo i w końcu staje na 300 pesos, co i tak jest wydaje mi się bardzo niską ceną.

Kierowca jest sympatyczny i przez całą długą drogę rozmawia ze mną m.in. o zwyczajach świątecznych na Filipinach. Czas mija mi przyjemnie. Wie, że się spieszę i niekiedy łamie przepisy po czym przybijamy sobie piątkę w geście radości ;)







Do hotelu przyjeżdżam dosłownie 20 minut przed zakończeniem wspominanej kolacji na 24 piętrze. To mnie nie zniechęca i udaję się tam, żeby coś zjeść i się napić. Okazuje się, że poza mną jest jeszcze tylko jedna osoba. Niestety wybór przekąsek jest dosyć skromny, podobnie z alkoholami. Średnią ofertę gastronomiczną nadrabiają piękne widoki z tarasu oraz bardzo uprzejma obsługa. Spędzam tutaj chwilę i wracam do pokoju, a następnie idę na basen, który mieści się na szóstym piętrze. W zasadzie to są tutaj dwa baseny, siłownia i restauracja. Wszystko bardzo zadbane i pięknie świetnie przygotowane dla klienta.



Tak właśnie spędzam ostatnie godzin tego dnia, który jest moim przedostatnim w Azji. Już jutro lot do Londynu w biznes klasie Philippine Airline. Do usłyszenia!@‌Aga_podrozniczka‌, ja miałem w Garden Inn kilka rezerwacji na przyszły rok w Presidential Suite. Anulowałem je po pobycie tutaj. Szkoda mi punktów. Też czekam na otwarcie nowego Hiltona na Bali. Stawki wyglądają zachęcająco.

@‌klapio‌, jeżeli chodzi o ludzi i klimat to zdecydowanie Australia. Jeżeli wezmę pod uwagę ceny to zdecydowanie Bali. Trudno mi jednoznacznie wybrać.

@‌aarongeru‌, @‌gdanszczanka76‌, @‌Gadu-777‌ dzięki :)

@‌kiew‌, hehe, tej Argentyny z Wami strasznie żałuję, ale wtedy mój stan zdrowia chyba rzeczywiście nie pozwalał na wojaże. Mam nadzieję, że jeszcze uda mi się tam dotrzeć :)

Nastał dzień w którym rozpoczynam już taki konkretny powrót do domu (jeżeli w podróży dookoła świata można mówić o locie powrotnym). Wstaję około godziny 6 rano i powoli zaczynam pakować swoje rzeczy. Następnie udaję się do recepcji, ponieważ mój kabel do ładowania telefonu rozleciał się na dobre i chciałbym pożyczyć ładowarkę. Obsługa oferuje mi podłączenie smartfona do ich ładowarki, którą mają w recepcji. To w pewien sposób mnie urządza, ponieważ do czasu wylotu będę miał czynny telefon, a później może uda mi się kupić nowy kabelek na lotnisku. Po załatwieniu tej sprawy kieruję się na śniadanie, które serwowane jest od godziny 7 w restauracji na parterze.













Po odhaczeniu mojego pokoju na liście gości, sympatyczna kelnerka zaprowadza mnie do stolika i oferuje ciepłe napoje do zamówienia. Wybieram kawę i udaję się do bufetu, żeby zobaczyć co jest serwowane na śniadanie w Novotelu Manila Araneta Center. I tutaj następuje pełna konsternacja. Wybór jedzenia jest zdecydowanie największy jaki do tej pory widziałem na tym wyjeździe. Dostępne są najróżniejsze potrawy nie tylko z kuchni filipińskiej czy europejskiej, ale także indyjskiej czy japońskiej. Każde danie wygląda bardzo smacznie i świeżo. Niestety nie sposób spróbować wszystkiego. Na uwagę zasługują m.in. najróżniejsze soki z wyciskanych owoców i warzyw, włoska pizza w kilku wydaniach, zupy gotowane przez kucharza ze składnikami, które sobie zażyczymy, placuszki indyjskie czy przepyszne słodkie babeczki.



Po śniadaniu w głównej restauracji udaję się dokończyć pakowanie, a następnie wjeżdżam na 24 piętro, żeby porobić zdjęcia okolicy za dania z tarasu, który znajduje się w Premier Lounge. Tutaj liczba osób, które jedzą śniadanie jest niewielka. Wybór również zdecydowanie mniejszy niż w restauracji na dole. Z uwagi, że zaczyna gonić mnie czas to wracam do pokoju po walizkę, a następnie zjeżdżam windą na dół oddać kartę od pokoju i odebrać swój telefon. Zamawiam Ubera na godzinę 8:30, żeby dojechać na lotnisko. W czasie oczekiwania postanawiam wykorzystać voucher na drinka powitalnego (mój będzie pożegnalny) i zamawiam w barze Mohito. Zostaje ono podane wraz ze szklanką wody i orzeszkami.