Fly4free.pl

W czasie drogi obserwuję wschód słońca nad Melbourne. Na lotnisko docieram po około 20 minutach jazdy. Od razu podchodzę do automatu i robię odprawę. Wybieram miejsce przy oknie. Jak się okazuje polecę Airbusem A330-200, zamiast Boeinga 737, który widniał jak przewidywany samolot, kiedy kupowałem bilet. Zmiana na lepsze zawsze cieszy. Bez kolejki przechodzę kontrolę bezpieczeństwa i kieruję się do Lounge Qantas, gdzie jem śniadanie. Salonik ten jest dobrze wyposażony. Bardzo smaczną kawę serwuje jeden z baristów. Co prawda jest ona podawana w plastikowych kubeczkach, ale chętnych nie brakuje. Bufet oferuje tosty, jajka, trochę warzyw i owoców, szybki, sery itd. Głodni na pewno stąd nie wyjdziemy.







Boarding jest na czas, ale bardzo długo czekamy przy rękawie na wypychanie. Zrobiło się z tego ponad 40 minut opóźnienia. Po starcie serwowane jest śniadanie. Ja wybrałem jajecznicę z fasolką i szynką. Do tego napoje bezalkoholowe. Przed lądowaniem rozdane jest jeszcze ciepłe ciastko wraz z kawą i herbatą. Rejs przebiega spokojnie, bez turbulencji. Przez czas lotu udało mi się obejrzeć jeden film, dzięki bardzo dobrze sprawującemu się systemowi IFE.









Po wylądowaniu od razu kieruję się w stronę przechowywalni bagaży, które tutaj są dwie. A w zasadzie to automaty, gdzie wrzucamy pieniądze (stawka w zależności od wielkości szafki) i możemy zostawić swojego rzeczy. Otrzymujemy kod, którym później otworzymy drzwiczki. Następnie idę na autobus miejski do centrum. Kosztuje on 4,6 dolara australijskiego w jedną stronę i jedzie około 50 minut do miasta. Niestety można tylko płacić gotówką, przez co wracam do budynku terminala i wypłacam pieniądze.



Dobra, idziemy zwiedzać Perth, które jest przecież największym miastem w Zachodniej Australii. Nie leży jednak dokładnie nad oceanem, bowiem z ścisłego centrum to około 40 minut drogi. Warto dodać, że czas na zegarku w stosunku do Melbourne musiałem przestawić o 3 godziny do tyłu. Miasto to mam wrażenie, że zbudowano na pustyni. Podczas lądowania tereny nie były zbyt ciekawe. Poza tym mówi się, że to także jedno z najdroższych miast na tym kontynencie. Przez Perth płynie rzeka Swan (nazwa od łabędzi, które tutaj można zobaczyć). Ja skupiłem się głównie na śródmieściu, gdzie jest masa wieżowców. Mamy także sporo przykładów wiktoriańskiej architektury. Zwiedzanie na piechotę jest bardzo łatwe i trudno się zgubić. Poza tym są punkty informacji turystycznej, gdzie dostaniemy darmową mapkę.







O Perth mówi się, że to najbardziej samotne miasto świata. Coś w tym jest. Najbliższe duże miasto położone jest 3000 km stąd i jest to Adelaida. Z drugiej strony spotkałem tutaj wielu pogodnych i uśmiechniętych ludzi. Podobno nadal mieszka tutaj sporo Aborygenów. Miasto jest bezpieczne, czyste i bardzo zielone. Jego rozwój jest jednym z najszybszych na południowej półkuli. A mieszka tutaj 1/8 ludności Australii.







Pierwsze kroki po wyjściu z autobusu kieruję do Stirling Gardens. To tutaj znajdują się słynne rzeźby kangurów. Są one wykonane z brązu i zostały pokazane w 1998 roku. Tuż obok można zobaczyć The Bell Tower, czyli budynek-instrument. Jeden z największych na świecie, jest on cały wykonany ze szkła. Wstęp do niego kosztuje 14 dolarów. W mieście odbywa się od 1 listopada jakiś festiwal krów i w całym mieście znajduję ich co najmniej kilkanaście.













Najważniejszym miejscem, które odwiedzam jest Kings Park, czyli park o wielkości 4 kilometrów kwadratowych, który położony jest na wzgórzu (dobra kondycja wymagana). To największy park miejski na kuli ziemskiej. Jak widzicie na zdjęciach znajdują się w nim niesamowite rośliny w tym np. przywiezione z Afryki baobaby. Spaceruje się tutaj pewien czas szklaną kładką, która robi świetne wrażenie. Widoki są przez cały czas niesamowite i co chwilę chce się robić zdjęcia. Mamy tutaj liczne jeziorka, wodospady i pomniki. Niestety bardzo tego dnia przeszkadza pogoda. Jest strasznie gorąco, porównałbym ten klimat do Bliskiego Wschodu i miesięcy kwiecień-maj. Najwyższym budynkiem, który widzicie na zdjęciach jest Central Park, to drapacz chmur o wysokości 250 metrów z 51 piętrami.





















Tuż przed udaniem się na dworzec autobusowy odwiedzam port przy Barrack Square. Stąd też jest świetny widok na panoramę miasta. Poza tym dla chętnych możliwe jest popływanie gondolą za jedyne 15 dolarów za 15 minut. Z tego miejsca można także popłynąć na pobliską wyspę Rottnest Island.







Wracam na lotnisko około godziny 17. Mam 3 godziny do rejsu AirAsia na Bali. Muszę jednak odebrać bagaż, zmienić terminal i odprawić się. Taki zapas czasu gwarantuje mi, że bez pośpiechu wszystko uda się załatwić. I tak też było. Boarding na lot do Indonezji zaczyna się 50 minut przed odlotem. Wypełnienie samolotu to zaledwie około 30% miejsc. Obsługa bardzo skrupulatnie sprawdza czy każdy zajął swoje miejsce. Jeżeli nie to odprowadza na właściwe, przydzielone w czasie odprawy. Byłem na tyle zmęczony, że niewiele pamiętam, ponieważ praktycznie cały czas spałem. Po niecałych 4h w powietrzu dotknęliśmy płyty lotniska w Denpasar.





O tym co działo się i dzieje na Bali napiszę Wam już niebawem @‌fortuna‌, dzięki i na pewno się zgłoszę przy okazji odwiedzin Sydney :)

@‌silazak‌, hehe dzięki za miłe słowa. Cieszę się, że mogę być inspiracją dla innych.

@‌Aga_podrozniczka‌, oceniam bardzo wysoko. W zasadzie wytrzymałbym tam i 8 godzin. Niczego mi nie brakowało, było wygodnie i przestronnie. Siedziałem też sam, co ma zapewne duży wpływ na moją ocenę, aczkolwiek jest dużo lepiej niż np. w Airberlin i ich A330. Co do zestawu kosmetyków z LH F to nawet nie zajrzałem, ale są w ciemnozielonym kuferku. Później sprawdzę i dam Ci znać.

Kiedy obudziłem się zobaczyłem, że za oknem pada deszcz. Trochę mnie to zmartwiło, bowiem przy moich krótkich pobytach we wszystkich miejscach pogoda może znacząco pokrzyżować plany. Na szczęście, już w momencie wychodzenia na płytę lotniska opad ustawał. Nie więcej jak 5 minut później nie było śladu po nim. Do terminalu przejechaliśmy autobusem. Nie było praktycznie żadnej kolejki do kontroli paszportowej i już po chwili byłem w hali odlotów. Tutaj rzucili się na mnie taksówkarze z pytaniami dokąd jadę i oferując średnio 4x wyższą stawkę niż normalnie. Oczywiście nie ma tutaj mowy, żeby ktoś zgodził się włączyć taksometr. Odchodzę kawałek i próbuję zamówić Ubera, jak się okazuje pomimo 2 prób żaden nie dociera. Później dowiedziałem się, że wojna z Uberem na Bali trwa w najlepsze i są nawet wyznaczone miejsca skąd nie wolno zamawiać Ubera. Podobno przy wjazdach do hoteli są tabliczki z przekreślonym logiem tej firmy, co ma świadczyć, że tam kierowcy ci nie wjadą.

W związku z powyższym opuszczam lotnisko pieszo i od razu łapię niebieską taksówkę. Kierowca bez pytania uruchamia taksometr i jedziemy do hotelu. Na pierwszą noc zatrzymam się w Holiday Inn Express Bali Raya Kuta, gdzie od razu zrobię sobie dodatkowy check in w celu wykonania zadań w IHG. Jest to chyba najtańszy hotel w tej sieci, bowiem nocka tutaj kosztuje około 25 dolarów za dwie osoby ze śniadaniem.



Po dotarciu do hotelu recepcjonista informuje mnie, że obecnie mieszka tutaj grupa Chińczyków i poleca przyjść na śniadanie jak najpóźniej, bowiem są problemy z wolnymi miejscami i do tego jest bardzo głośno. Szybko biorę kartę od pokoju i idę się wykąpać. Jestem tego dnia bardzo zmęczony. Wstałem o 5 rano (po 4h snu), poleciałem do Perth, gdzie przeszedłem pieszo masę kilometrów, a następnie poleciałem na Bali. Kładę się kiedy jest 1 w nocy, a ja ledwo widzę na oczy.





Niestety to kolejny raz kiedy budzę się wcześniej niż powinienem i nie odczuwam potrzeby dłuższego spania. W związku z tym odpalam o godzinie 6 komputer i komunikuję się z najbliższymi. Następnie przygotowuję powyższą relację. Głód jednak jest na tyle silny, że postanawiam iść na śniadanie pomimo ostrzeżeń obsługi hotelu. Wcale nie jest najgorzej. Rzeczywiście restauracja prawie pewna, ale miejsce znajduję, a jedzenie jest donoszone tak szybko, że zjadam to na co mam ochotę.





Po śniadaniu idę na basen, żeby opracować jakiś plan działania na ten dzień. Decyduję się pojechać do Ubud. Zamawiam Ubera i tym razem bez żadnego kłopotu podjeżdża od pod hotel i kierujemy się w kierunku centrum wyspy. Przejazd tych 30 kilku kilometrów zabiera nam dokładnie 86 minut. Dlaczego zdecydowałem się pojechać właśnie tutaj? W listopadzie dotarłem tutaj na skuterze i bardzo mi się podobał klimat tego miasta. Niestety było już późno i nic poza sanktuarium małp (zamieszkuje je ponad 600 makaków) nie zobaczyłem. Wiele osób uważa, że jest to najładniejsze miasteczko na Bali.











Postanawiam wysiąść w okolicy głównych świątyń. Jest ich tutaj naprawdę sporo. Przy głównej ulicy, czyli Cafe Lotus mamy Pura Saraswati Temple. To hinduistyczna świątynia, do której środka nie wejdziemy, ale obok mamy piękny wodny ogród kwiaty lotosu. Kto ma ochotę może tutaj wypić kawę z przyjemnym widokiem. Zaraz dalej idę do Ubud Palace. Tutaj jest mnóstwo ludzi. Możliwe, że będą jakieś występy. Nie zostaję zbyt długo.