Fly4free.pl

My idziemy jednak na prawo, gdzie dochodzimy do sypialni, a dalej do drugiej dużej łazienki z wanną, dwoma prysznicami i ubikacją. Wcześniej jednak możemy ponownie skręcić w prawo i wejść do pokoju, który nazwałbym przechowalnią bagażu. Mamy tam wielką szafę oraz biurko z krzesłem do pracy. I to w zasadzie tyle. Miejsce to jak dla jednej osoby jest zdecydowanie za duże. Część pomieszczeń jest taka jakby surowa i niezagospodarowana.









Zostawiam pokój i idę zobaczyć pozostałą część hotelu. Na 3 piętrze mamy jeszcze nowoczesną siłownię, a na parterze dwie restauracje. Oczywiście tutaj jest także basen i leżaki wokół niego. Niestety ten okupowany jest praktycznie cały czas przez chińskie grupki, które zachowują się bardzo głośno, a co gorsza mało higienicznie. W związku z tym nawet nie kąpałem się tutaj. Tego wieczoru umówiłem się na spotkanie z jednym z naszych forumowiczów, a dokładniej z @man4business, którego pozdrawiam. Prawie do północy wymienialiśmy się swoimi doświadczeniami odnośnie podróżowania, oczywiście ;) Już od wielu dni nie szedłem tak późno spać, więc zasypiam od razu…







Rano kieruję swoje pierwsze kroki do hotelowej restauracji na śniadanie. To mam w cenie, jako posiadacz złotego statusu w HHonors. O poranku nie ma praktycznie nikogo poza mną. Wybór jedzenia jest bardzo szeroki, wszystko świeże i smaczne. Nie mam najmniejszych zastrzeżeń. Oczywiście jest zdecydowanie skromniej niż np. w Conrad Bali, ale nadal w pełni zadowalająco.





















Rozpoczynam planowanie dnia. Przeglądam strony w Internecie, żeby ustalić miejsce w które pojechać, a gdzie jeszcze nie byłem. Decyduję się uderzyć na Dreamland Beach. To niewielka plaża położona na południowym zachodzie Bali. W związku z tym zamawiam Ubera i ruszamy w drogę, która trwa około 40 minut. Kierowca na końcu próbuje mnie naciągnąć na jakiś parking, zupełnie nie wiem po co. Po drugie ten znajdował się zupełnie w złym miejscu. Poza tym podwiózł mnie nie tam, gdzie wszyscy tylko dużo za blisko przez co musiałem jeszcze sporo podejść, a pogoda tego dnia była wyjątkowo męcząca (bardzo gorąco i duszno).









Z uwagi, że fale na Dreamland Beach były ogromne i nikt się nie kąpał to postanowiłem udać się spacerem na drugą plażę, która jest niedaleko stąd. Trochę na północ mamy plażę Balangan, do której dojść można jednak tylko ścieżkami, które prowadzą bardzo na około. Przez to dokładnie do przejścia miałem 3,6 kilometra w pełnym upale. Po drodze o dziwo nikt nie proponował mi transportu. Przechodziłem kilka razy pod szlabanami. Raz tylko zatrzymał mnie jeden człowiek i wypytywał skąd, dokąd i po co idę. Co więcej kiedy zostało mi ok. 1,5 km ten twierdził, że przede mną jeszcze 5 km i lepiej żebym zamówił taksówkę. Mylił się i po kolejny 15 minutach byłem już u celu. Plaża Balangan otoczona jest z dwóch stron potężnymi klifami. Znajdują się na niej także leżaki z parasolkami do wynajęcia. Ludzi jest dużo mniej niż na Dreamland Beach, chociaż widokowo wydaje mi się ona gorsza. Pozwalam sobie zostać tutaj chwilę i podziwiać piękno przyrody.





Kiedy zbliża się godzina 12 ruszam spacerem w drogę powrotną. Mam plan, żeby przejść się i poprzyglądać się życiu mieszkańców Bali, gdzie nie dociera turysta. Mój spacer tym razem trwa ponad 1,5h i przechodzę blisko 8 kilometrów. Na końcu zatrzymuje się jeden z miejscowych i oferuje mi podwózkę (akurat była przede mną wielka górka). Zgadzam się i jedziemy około 2 km do sklepu, gdzie kupuję sobie wodę. Pomimo, że oferowałem mu w ramach podziękowania kupienie czegoś do jedzenia czy picia, ten odmawia i żegna się ze mną. Chyba pierwszy raz trafiłem tutaj na kogoś kto pomógł turyście bezinteresownie. Nie myślałem, że się tego doczekam na tej wyspie. Cieszę się, że byłem w błędzie.





Mam jeszcze chwilkę czasu do godziny wykwaterowania z mojego hotelu (udało się przedłużyć dobę hotelową o kilka godzin), więc zaglądam do napotkanego po drodze resortu Ayana. To miejsce, które wiele osób powinno kojarzyć z niesamowicie położonego basen praktycznie na samej plaży, na której są olbrzymie skały. Właśnie idę tam zobaczyć go na własne oczy. Poza tym cały teren tego hotelu jest przeogromny i spacer tutaj zabiera mi bardzo dużo czasu, przez co muszę się już spieszyć w drogę powrotną. Tym razem decyduję się zamiast Ubera wziąć zwykłą taksówę. Oczywiście jest problem, bowiem nikt nie chce jechać z licznikiem. W końcu taksówkarze wysyłają chyba najmłodszego ze swojej grupy, który zawiezie mnie do Hiltona Garden Inn. Płacę minimalnie więcej niż w przypadku Ubera.









Pakuję się i zabieram swoje rzeczy do recepcji, żeby je przechować do godziny odlotu. Oddaję karty od pokoju i idę na leżak przy basenie łapać ostatnie promienie słońca. O godzinie 16 jest tutaj dużo mniej ludzi przez co można odpocząć i nie trzeba słuchać chińskich okrzyków. Leżę i nic nie robię. Tak spędzam czas do godziny 20, kiedy to robię się mocno głodny. Postanawiam udać się na ostatni spacer. Trafiam do warunga (taka budka z jedzeniem, gdzie głównie spotyka się lokalsów), gdzie zjadam bardzo dobrą zupę z ryżem. Płacę 4,5 złotego. Jest już praktycznie najedzony, ale w drodze powrotnej natrafiam na budkę z Martabakiem. To bardzo smaczna potrawa smażona na tłuszczu. Nie mogę się powstrzymać i zamawiam jedną porcję za 6 zł. Czekam na przygotowanie około 5 minut. Zabieram pudełko z potrawą ze sobą i wracam do hotelu. Muszę przyznać, że ponownie martabak bardzo mi smakował. Zamówiłem najtańszą wersję tylko z warzywami, ale była bardzo smaczna. W zestawie dostajemy jeszcze saszetki z jakimiś sosami, zielone papryczki i małe kawałki ogórków.









O godzinie 22:40 idę odebrać swój bagaż z przechowalni i proszę o odwiezienie na lotnisko. Transport ten jest darmowy w przypadku nowego Hiltona. Za 5 minut jest już kierowca, który pakuje moją walizkę do bagażnika i porzuca pod terminal między narodowy. Udaję się do stanowiska odprawy linii Philippine Airlines, gdzie trwa check in na lot PR 538 do Manili. Kolejka jest bardzo duża dla klasy ekonomicznej, natomiast dla klasy biznes, którą polecę jest tylko jedna osoba przede mną. Proszę pracownika o dodanie mojego numeru z programu lojalnościowego Etihad do biletu, ale ten niestety nie potrafi tego zrobić… Chciałem już od razu naliczyć mile za przelot, żeby nie musieć później wysyłać skanów boarding passów. W przypadku tego rejsu (klasa C) będzie to 150% odległości.





Zmęczony już po całym dniu idę do odprawy paszportowej i kontroli bagażu, a dalej kieruję swoje kroki do Premier Lounge. Salonik ten znajduje się na piętrze i jest to ten sam, do którego możemy wejść np. na Priority Pass. Niestety nie robi on jakiegoś piorunującego wrażenia. Alkohol (bardzo mały wybór) wydawany jest przez barmana, a przy stanowisku z sokami przez cały czas brakuje szklanek, pomimo że obsługa na bieżąco chodzi i sprząta. Jest kilka potrwa do jedzenia do wyboru zarówno na ciepło jak i na zimno, jednak ja jestem już bardzo najedzony, przez co decyduję się tylko na małe szaszłyki i coś słodkiego. Nic niestety mi nie smakowało i już więcej rzeczy nie próbowałem. Było bardzo tłuste i praktycznie niedoprawione.









Kiedy na zegarze wybija godzina 1:00 ruszam w kierunku bramki numer 5 na swój rejs do Manili. Tutaj trwa już boarding i nie ma osobnego wejścia dla pasażerów klasy biznes. Pewnie było na początku, ale ja się spóźniłem. Wchodzę razem z innymi pasażerami i zajmuję swoje miejsce 2D. Obok mnie siedzi bardzo młody człowiek, który chyba także pracuje nad relacją, bowiem robi zdjęcia wszystkiemu co widzi np. magazynom pokładowym, nie wspominając już o siedzeniach czy jedzeniu.









Wróćmy jednak do rejsu. Po boardingu przychodzi do mnie steward z menu i prosi o wybranie dania głównego. Decyduję się na rybę lucjan z ryżem. Jak tylko wystartowaliśmy to jednak zasnąłem. Muszę przyznać, że fotele pomimo, że nie rozkładają się do pozycji poziomej to są bardzo wygodne i szerokie. Po samolocie widać już ząb czasu, ale trudno mieć jakieś uwagi do tego produktu PR. Miejsca na nogi jest bardzo dużo, a w poprzedzających siedzeniach mamy monitorki z systemem rozrywki. Niestety nie miałem już siły go testować, przez co nie jestem w stanie powiedzieć Wam jak on działa. Nie wiem także ile minut po starcie podano jedzenie, ale ma pewność, że przystawka w postaci łososia była bardzo smaczna. Niestety nie mogę tego samego powiedzieć o daniu głównym, które było jakieś takie ciężkostrawne i ogólnie nie zachwyciło mnie. Tym bardziej, że miałem spore oczekiwania odnośnie tej potrawy, bowiem możliwe, że pamiętacie ale także zamówiłem ją w czasie mojego lotu „na weekend do Australii” na trasie Doha – Singapur liniami Qatar Airways także w biznes klasie. Tego smaku nie zapomnę na długo. A ten, w Philippine Airlines mam nadzieję zapomnieć szybko ;)