Fly4free.pl

Przypadkowo trafiliśmy do Gran Canaria. http://www.tripadvisor.com/Restaurant_R ... egion.html
Niewiele brakowało a przeszlibyśmy koło niej, ponieważ na dole znajduje się sama kawiarnia. Już mieliśmy się odwrócić na pięcie i udać się na dalsze poszukiwania, kiedy ktoś nas zaczepił i skierował na piętro do restauracji. Niestety jak to w małych miejscowościach bywa kelner nie mówił w języku angielskim. Miasteczko nad oceanem, więc spodziewaliśmy się owoców morza, a ponieważ na tym kończyła się nasza wiedza nie pozostało nam nic innego jak wybierać na chybił trafił :D








najpierw na stół wjechała ośmiornica.... a zaraz za nią pierwsza nasza myśl: "no to pojedzone" :) ale była pyszna!




a potem tadzin z rybką, ośmiornicą i ostrą papryczką - jedna z najpyszniejszych rzeczy jakie w życiu jadłam
oraz ryż z krewetkami przyrządzony w ichniejszych przyprawach.








Po obiedzie postanowiliśmy przespacerować się po uroczym Sidi Ifni.





















-- 10 Paź 2014 21:17 --

Zgodnie z planem na zwieńczenie dnia - Legzira. :)




























no i w tym momencie rozładował nam się aparat........ :)

Legzira to miejsce spokojne i niesamowite. Radzę się jednak spieszyć, bo w sąsiedztwie powstaje osiedle luksusowych domków... .
Plaża na pewno się zagęści, a dziki tłum ludzi z pewnością zepsuje efekt...Dzień 12 - 11 września

Tego dnia po śniadaniu wsiedliśmy w auto i udaliśmy się w drogę do Essaouiry.
Spodziewaliśmy się, że trasa Sidi Ifni – Essaouira w przeważającej części będzie prowadzić wzdłuż wybrzeża. W rzeczywistości w wielu miejscach oddalony od drogi ocean znikał z oczu, a droga wiła się serpentynami w głąb lądu - niekiedy wręcz zapominaliśmy, że podróżujemy w okolicach oceanu.. Na trasie jest oczywiście kilka miejsc usytuowanych tuż przy wybrzeżu i tam zdecydowanie warto się na chwilę zatrzymać.




Po drodze wielokrotnie mijaliśmy małe „obozowiska”. Początkowo myślałam, że to forma zorganizowanego pikniku i w ten sposób lokalna społeczność wypoczywa na klifach - namioty, koce, ogniska... Niedługo potem przekonaliśmy się jednak, że to coś na kształt małych osad, w których ludzie żyją na co dzień.
Nie mieliśmy śmiałości, żeby zatrzymać się przy którejś z nich i zrobić zdjęcia – sądzę, że miejscowi zareagowaliby na tego typu próbę nerwowo, nie mniej sposób w jaki zdecydowali się żyć budził szacunek.

Zbliżając się do Essaouiry coraz uważniej obserwowałam krajobraz. Pojawiało się coraz więcej drzew arganowych, które sugerowały, że zbliżamy się do kolejnej, dość nietypowej atrakcji. Wiedziałam, że w tym rejonie można zobaczyć kozy pasące się... w koronach drzew. Owoce i liście arganii są ich prawdziwym przysmakiem.
Niestety zdecydowana większość drzew była bezlistna i obumarła. W rezultacie czego kozy nie miały potrzeby na nie wychodzić i wyglądało na to, że szanse na zobaczenie tego niepowtarzalnego „zjawiska” z każdym kolejnym kilometrem malały... Wypatrywałam ich jednak bardzo intensywnie i po jakimś czasie moja cierpliwość została wynagrodzona. Na całej trasie minęliśmy tylko dwa takie miejsca – obydwa oddalone od jezdni. Cierpię tym samym na zdjęciowy deficyt, ale ujęcie z czarną kozą na czubku drzewa po prawej jest kwintesencją tego, czego szukaliśmy :D Widok rzeczywiście dość zaskakujący ;)




Od czasu do czasu zatrzymywaliśmy się przy przydrożnych straganach, gdzie lokalni sprzedawali przeróżne produkty – między innymi miód, masło orzechowe, spożywczy olej arganowy oraz kosmetyczne olejki arganowe – wszystkie produkty stworzone na bazie owoców arganu. Ceny początkowe buteleczek olejku arganowego, które chciałam kupić startowały od 1800 MAD - bardzo bawił nas fakt, że już po pierwszych negocjacjach cena spadała dziesięciokrotnie. :)

Po południu dotarliśmy do Essaouiry.
Tym razem nie podjęliśmy nawet walki w zakresie samodzielnego szukania riadu :) szybko zaczepiliśmy tubylca. Żeby tradycji stało sie za dość - odpaliliśmy mu napiwek i poprosiliśmy go o doprowadzenie do riadu. Po drodze ów tubylec pochwalił się, że „pomaganie turystom” to jego jedyna forma zarobku - wygląda na to, że przy tak ogromnej fali turystów, którzy każdego roku gubią się w medynach Maroka tego typu „fach” stał się baaardzo opłacalny. :)

Na tę noc zatrzymaliśmy się w Riad Asmitou za 240 MAD. Hotel rezerwowaliśmy jeszcze w Polsce korzystając z Hotels.com. Zaskakujące było to, że w pokoju nie przewidziano drzwi oddzielających sypialnie od łazienki i toalety :)












Po szybkim prysznicu ruszyliśmy na pierwszy spacer po medynie, która, choć naturalnie miejscami bardzo zatłoczona, ma zupełnie inny klimat, niż uliczki Fezu czy Marrakeszu. Biało-niebieska zabudowa jest niższa, uliczki są szersze, i przyjemnie przestronne. W Essaouirze obowiązuje zakaz wjazdu motorów do medyny, co znacząco zwiększa komfort i poczucie bezpieczeństwa. Pierwsze wrażenia były bardzo pozytywne. To miejsce w sposób magiczny, mimo obecności wielu turystów, zachowało klimat prawdziwego Maroka, nie ma tam jednak chaosu charakterystycznego dla Fezu i Marrakeszu.





















-- 15 Paź 2014 22:22 --

Po wstępnym zapoznaniu się z medyną, zatrzymaliśmy się w małej restauracji znajdującej w jednej z bocznych uliczek na obiado-kolację. Nasza wyprawa miała się ku końcowi, dlatego postanowiliśmy wykorzystać ostatnie dni na skosztowanie czegoś nowego. Zdecydowaliśmy się na typowe dla kuchni marokańskiej dania - zupę harirę oraz pastillę. Na wypadek, gdyby nam nie posmakowały zabezpieczyliśmy się dodatkowo kremem z krewetek oraz sprawdzonym już wielokrotnie tadżinem z jagnięciny z daktylami i orzechami włoskimi.








Harira jest gęstą zupą na bazie baraniny lub wołowiny z duża ilością ciecierzycy i soczewicy, z dodatkiem pomidorów, cebuli, czosnku i cała masą aromatycznych przypraw: cynamonem, imbirem, szafranem, kminem, kurkumą, kolendrą, sokiem z cytryny...




Efekt takiej mieszanki? zjedliśmy, ale z powodu zbyt mocno wyczuwalnej kolendry, za smakiem której nie przepadamy, nie znalazła się w naszej czołówce dań :)

Pastilla to odpowiednio przyprawione mielone mięso gołębia zawinięte w ciasto zwane „warką” przypominające ciasto francuskie. Całość posypywana jest cukrem pudrem, polewana lukrem i podawana w towarzystwie migdałów i orzechów.




Dość oryginalne połączenie słodko-słonych smaków zaskakująco do siebie pasuje. Danie było bardzo smaczne! Słodycz na końcu zaczęła trochę mulić, dlatego nie mogło zabraknąć orzeźwiającego soku z pomarańczy do przepijania (każdy pretekst jest dobry ;))

Po zaspokojeniu głodu spędziliśmy przemiły wieczór w towarzystwie zapoznanych na pustyni Khalida i Marjoke oraz pary Norwegów (niestety za skarby nie przypomnę sobie ich imion... ;/). Popijaliśmy kawę, degustowaliśmy kaab el ghzal – tzw. „rogi gazeli” czyli lukrowane rogaliki nadziewane pastą migdałową. Z zaciekawieniem słuchaliśmy o marokańskich dziwactwach i śmiesznych sytuacjach, w jakich Marjoke początkowo brała udział, kiedy nie znając jeszcze obyczajów i stylu życia Marokańczyków zdecydowała się na przeprowadziła się do Essaouiry i osiadła tam na stałe. :) Przez te 14 dni w Maroku obserwowaliśmy kulturę i zachowanie Marokańczyków i wyciągaliśmy już pierwsze wnioski. (Lepiej późno jak wcale. ;))

Zanim się rozstaliśmy umówiliśmy się z Khalidem na wspólne sniadanie następnego dnia. Mieliśmy mu towarzyszyć w jego codziennym rytuale pozyskiwania „niezbędnych do życia protein” :DDzień 13 – 12 września

Rano wstaliśmy podekscytowani. Mieliśmy możliwość poobserwowania co je i gdzie stołuje się lokalna społeczność. Może to brzmi to dziwnie, ale nawet najmniejsze i najbardziej prozaiczne wycinki z życia przeciętnego Marokańczyka szalenie nas ciekawiły. Korzystaliśmy z każdej sytuacji, w której mogliśmy stać się częścią ich prawdziwego codziennego życia, a nie spektaklu przygotowanego dla turystów. Jesteśmy wdzięczni Khalidowi za to, że zabrał nas ze sobą. :)

Dzień oczywiście musieliśmy zacząć od pysznej kawy. Koło 10 rano miasto dopiero leniwie budziło się do życia.








Zupełnie inaczej sprawy miały się w porcie - tu od świtu tętniło życie. Rybacy wrócili już z połowów i sprzedawali dopiero co wyłowione bogactwo oceanu. :) Za całą reklamówkę świeżych sardynek natartych gruboziarnistą solą zapłaciliśmy tylko 20 MAD! Pozazdrościć... - gdybyśmy żyli w Essaouirze, nasze śniadania prawdopodobnie wyglądałyby podobnie ;)








Z pełną siatką pyszności Khalid zaprowadził nas do miejsca, gdzie sardynki miały zostać fantastycznie ugrillowane. W Essaouirze jest wiele miejsc, do których można przyjść z własnym mięsem i poprosić o przyrządzenie. To, do którego przyprowadził nas Khalid było jego ulubionym. Miało taras. ;)
Faktycznie - już od progu wszyscy serdecznie go witali. Miejsce wyglądało tak, że pewnie sami nigdy nie zdecydowalibyśmy się tam zaglądnąć. (Mimo tego, że znaliśmy tezę o tym, że do właśnie takich miejsc zaglądać należy i wielokrotnie mieliśmy ochotę zaryzykować, to niestety w większości wypadków jakiś europejski instynkt sprawiał, że lądowaliśmy w czymś co wyglądało „bardziej znajomo”:))

Zostawiliśmy rybki komu trzeba i udaliśmy się na wspomniany taras. Trochę zaskoczyło mnie to, że Khalid uznawał go za atrybut tego miejsca :D
no cóż - pewnie właśnie dlatego nie jest to miejsce turystyczne. :)
Oczywiście fakt, że jedliśmy na świeżym powietrzu, a nie w zadymionym pomieszczeniu było niewątpliwą zaletą, ale poza tym...? :) Miejsce nie grzeszyło czystością, a widok z tarasu rozpościerał się na ichniejszy pchli targ zlokalizowany wśród góry śmieci... Dobrze, że nie śmierdziało ;)




W tych specyficznych okolicznościach nawiązała się oczywiście rozmowa dotycząca wszechobecnego brudu, który niestety jest nieodłączną częścią marokańskich ulic i którym byliśmy już trochę zmęczeni... Khalid rozumiał nasz punkt widzenia i wiedział, o czym mówimy. Sam żył 18 lat w Holandii. Powiedział nam krótko: „It is how it is. If you want to be happy in this place you need to accept it, take it as it is. It may be hard at the beginning but it’s possible.” i Khalid to zaakceptował. Jest szczęśliwy. :)

Chwilę później na stole wylądowały nasze sardynki. :) A ich smak rekompensował wszystko. Utwierdziliśmy się w przekonaniu, że podjęliśmy dobrą decyzję i właśnie takiego doświadczenia brakowało nam do kolekcji wspomnień z Maroka.








Po godnym śniadaniu pożegnaliśmy się z Khalidem i umówiliśmy się na pożegnalny wieczór z całą ich czwórką. Tymczasem postanowiliśmy wykorzystać ostatni dzień w Essaouirze na zrobienie pamiątkowych zakupów - tutejsza medyna była dużo bardziej przyjazna.

-- 22 Paź 2014 19:59 --

Następnie poszliśmy pospacerować po porcie...