Fly4free.pl

Po drodze minęliśmy kilka wiosek. Jadąc dalej po prawej stronie drogi znajdują się charakterystyczne formacje skalne wznoszące się nad doliną pełną topoli.




Ze względu na to, że nie chcieliśmy jechać do Ourzazate po ciemku, gdzieś w tej okolicy zdecydowaliśmy się nawrócić. Nie zobaczyliśmy charakterystycznej serpentyny w pobliżu restauracji Timzzillite - wielka szkoda.
Todra i Dades mają zupełnie inny klimat. Jeśli macie czas, to warto poświęcić go obu z nich.Wieczorem docieramy do Ourzazate. Nocujemy w Residence Rosas – koszt 225 MAD - nasz najtańszy nocleg. W tej cenie otrzymujemy nie pokój, a coś w rodzaju małego mieszkania - dwa pokoje, kuchnia, łazienka i przedpokój. Świetna cena w stosunku do warunków, pyszne śniadanie następnego dnia oraz przemiły starszy Pan prowadzący to miejsce (choć nie rozmawiający po angielsku właściwie wcale) sprawiły, że ze spokojnym sumieniem możemy polecić Wam to miejsce. Rezerwowaliśmy je na booking.com i jechaliśmy tam z mieszanymi uczuciami. Niepotrzebnie! Zapomniałam niestety zrobić zdjęcia.

Na obiado-kolacje decydujemy się pojechać do centrum miasta. Zatrzymujemy się w uroczej Restauracji Chez Nabil. Serdecznie polecamy.








Nie trudno do niej trafić, bo usytuowana jest przy jednej z głównych dróg. Było to jedno z najlepszych miejsc, w jakich jedliśmy. Tego dnia odbiliśmy sobie pustynną katastrofę kulinarną. :) Przepyszne tadziny z fantastycznie chrupkim pieczywem, kawa i sok pomarańczowy w rozmiarze XL :) Ceny bardzo przystępne. No i oczywiście towarzystwo kotów gratis. :) Uprzedzam - gardzą chlebem nienamoczonym w sosiku. :P









Dzień 7 - 6 września

Tego dnia bez żalu odpuściliśmy sobie rozsławione studia, w których kręcono popularne filmy. Nie ciągnie nas do tego typu atrakcji. Postanowiliśmy po śniadaniu pojechać do Ajt Bin Haddu.








Na ten dzień jednak przed wszystkim zaplanowaliśmy przejazd drogą R307 do wodospadów Ouzoud, po czym dojazd i nocleg w Marrakeszu. Plan wydawał nam się mało ambitny, raczej lekki i przyjemny. Wkrótce mieliśmy się przekonać, że choć na mapie wytypowana przez nas trasa wygląda zupełnie niewinnie, w rzeczywistości nie należy do prostych.
Strome podjazdy, kręte serpentyny, brak barierek i zabezpieczeń, osuwiska, pozdzierany asfalt. To wszystko sprawiło, że ok. 100 km najtrudniejszy odcinek trasy (do miejscowości Demnate) robiliśmy w ponad 4 godziny. Droga wymęczyła nas głównie psychicznie. Wymagała ciągłego skupienia. Martwiliśmy się też o stan techniczny samochodu. Ale jakie widoki....... cudowne! Kto nie ryzykuje nie pije szampana. ;)

















-- 23 Wrz 2014 19:15 --

Gdzieś w początkowej części trasy dojechaliśmy do rozgałęzienia dróg, którego nie było na mapie. Prawdopodobnie to droga prowadząca do miejscowości Skoura. Oznaczenia na trasach w Maroku są mało czytelne, bądź nie ma ich wcale. A jak są, to w miejscach tak oczywistych, że tam akurat mogłoby ich nie być. ;)
Szczęśliwie przejeżdżał koło nas Pan Dobry Duszek, który nie dość, że pokazał, w którą stronę należy skręcić do wodospadów (w lewo), to jeszcze postanowił przez całą podróż mieć nas na oku. Pewnie jak zobaczył jaką „maszyną” wybraliśmy się w Atlas Wysoki, to go oblały zimne poty i postanowił nas eskortować. :P
Wielokrotnie mówiliśmy mu, że nie musi na nas czekać. Jego 4x4 pokonywało tą trasę z łatwością. Współpraca naszego Żuczka i jego kierowcy musiała opierać się na większym wyczuciu drogi, opanowaniu i sprycie, co oczywiście przy niektórych podjazdach trochę trwało... :) Chcieliśmy też od czasu do czasu zatrzymać się i uwiecznić przepiękne widoki na zdjęciach. Okazało się, że przemiły pan jednak miał tego dnia sporo czasu. Co prawda jechał od nas szybciej, czasem na serpentynach znikał nam na chwilę z oczu, ale co jakiś czas zatrzymywał się w coraz to ciekawszym i piękniejszym miejscu, a gdy dojeżdżaliśmy kazał wysiadać z auta i robić zdjęcia. :)
































A to nasz Dobry Duszek, który dobrowolnie towarzyszył nam do końca podróży. Rzeczywiście - z nim czuliśmy się bezpieczniej. Był prawdziwym prezentem od losu, bo przez cała naszą przeprawę minęliśmy się może z 4 innymi autami. Gdyby Żuczek odmówił posłuszeństwa, to strach myśleć...




Ale nie zawiódł nas. :) Od tego dnia nasze relacje z Żuczkiem zacieśniły się jeszcze bardziej ;) Byłam z niego tak dumna, że z wdzięczności miałam go ochotę zapakować do samolotu i zabrać do Polski. :)

-- 23 Wrz 2014 19:25 --

W Demnate pożegnaliśmy się i dalszą drogę do wodospadów kontynuowaliśmy już sami :)
Na parkingu, na którym zostawiliśmy auto musieliśmy się trochę pooganiać od pseudo-przewodników zapewniających, że bez ich pomocy nie sposób trafić do wodospadu. Powiedziałabym raczej - nie sposób się zgubić. ;) Prowadzi do niego jedna kręta, stroma uliczka w dół, wzdłuż, której rozstawionych jest mnóstwo budek z bibelotami do sprzedania.
Wodospad jest piękny. Szkoda tylko, że miejsce zostało zupełnie odarte z naturalnej magii. Mieliśmy wrażenie, że wodospad stał się niestety tylko dodatkiem do prężnie kręcącego się tam biznesu, bądź co gorsza pułapką zastawioną na naiwnego turystę. Na pierwszym planie niestety mamy bezustannie zaczepiających naganiaczy proponujących to posiłek w knajpie, a to zakup jakiejś pamiątki, karmienie małpek, czy zrobienie zdjęcia z mułem. Odebraliśmy to miejsce jako głośne, zatłoczone i niestety pozbawione wszystkiego tego, czego szukaliśmy...












Wyjechaliśmy stamtąd na tyle późno, że ostatnie 60 km do Marrakeszu jechaliśmy w zupełnej ciemności. „W zupełnej ciemności” należy odebrać dosłownie. Przy głównej ulicy N8 prowadzącej do Marrakeszu nie ma lamp na poboczach. Co chwila przejeżdżaliśmy przez kolejne małe miasteczka, gdzie miejscowi swobodniej czuli się na ulicy, niż poza nią. Potrafili na jej środku prowadzić niekończące się rozmowy z napotkanym znajomymi. Wówczas to zadaniem kierowcy samochodu było zgrabnie ich ominąć. Dodatkowo, nie wszyscy Marokańczycy mają we krwi włączanie świateł po zmroku. Albo włączają długie :) Na prawdę nie wiem jak oni tam funkcjonują, ale te ostatnie 60 km ciągnęło się, oj ciągnęło....

Na dzisiaj tyle :) W kolejnym wpisie opiszę Wam sytuację, którą przywitał nas Marrakesz. To najgorsze wspomnienie naszego wyjazdu. Wrócę do tego w tej relacji tylko po to, żebyście mogli uniknąć podobnych, kiedy pojedziecie na swoje wymarzone wakacje. :)Było już grubo po 21, kiedy dotarliśmy do Marrakeszu i zaczęliśmy szukać naszego riadu. Standardowo próbowaliśmy dojechać do niego korzystając z GPS-a. Ale jak w 90% przypadków i tym razem wariował. Byliśmy już wykończeni psychicznie i fizycznie po całym dniu w samochodzie. Konieczność przeciskania się przez wąskie uliczki medyny potęgowała uczucie zmęczenia. Setki motorów jeżdżących w absurdalnych kierunkach, a pomiędzy nimi tysiące ludzi, którzy zewsząd oblepiali nasz samochód...

(Ogólnie ruch uliczny w większych miastach Maroka zasługuje na osobny temat. Żadne słowa nie są w stanie przekazać tego, co mam w głowie jak wracam wspomnieniami do tamtych chwil. :P)

Byliśmy już w desperacji, więc kiedy podszedł do auta młody Marokańczyk, który twierdził, że wie gdzie znajduje nasz riad, zdecydowaliśmy się na jego pomoc. Od początku nam się nie spodobał. Mimo zmęczenia powinniśmy mu wtedy stanowczo odmówić... Rada dla przyszłych podróżujących - jeśli coś podpowiada Wam, że spotkana osoba nie jest godna zaufania, nie korzystajcie z jej pomocy! Zaufajcie swojej intuicji. Nie na każdą zaoferowaną pomoc musicie się zgadzać! I jeszcze jedno - zmęczenie nie jest dobrym doradcą.

Wiedząc, że w Maroku ceny za usługę należy ustalać na początku, od razu zapytaliśmy ile będzie kosztować nas jego pomoc. „Nothing my friend, no problem.” Ale ile? „I want nothing. Don’t worry my friend.”.... Nie mieliśmy siły na prowadzenie tego typu rozmowy, więc po prostu odpuściliśmy i pojechaliśmy za nim.... A było ich 3. Dwóch wsiadło na motor, trzeci chciał zabrać się z nami. Nie zgodziliśmy się na takie rozwiązanie. W ekspresowym tempie znalazł się więc drugi motor i tak oto, chcąc nie chcąc, byliśmy eskortowani przez 3 młodziaków na 2 motorach. Kiedy dojechaliśmy na proponowany przez nich parking, zamarliśmy.... Kazali zostawić nam auto w miejscu, gdzie samochody były poustawiane bez żadnego ładu i składu. Te, zostawione na parkingu wcześniej były tak pozastawiane, że nie miały możliwości wyjechania. Mało tego właściciel parkingu (wyjątkowo parszywy typ) kazał zostawić nam auto na luzie, bez ręcznego, żeby mogło być przepychane. Nasza stanowcza odmowa zostawienia tam auta zainicjowała pyskówkę. Że co to za wybrzydzanie, że zawracamy głowę, że jak już przyjechaliśmy to auto musi zostawić. W Europie jak coś ci nie odpowiada, to dziękujesz, odwracasz się na pięcie i temat się kończy. Tam zrezygnować nie było łatwo... otoczyli auto tak, że nie mogliśmy wycofać. Pukali w szyby, ciągnęli za klamki. Zrobiło się bardzo nieprzyjemnie...

Ostatecznie udało nam się wyjechać i zostawić auto na sąsiednim normalnym, monitorowanym parkingu. Zapłaciliśmy 50 MAD za noc, ale w tej sytuacji baliśmy się zostawić auto gdziekolwiek indziej, żeby rano nie zastać poprzebijanych opon, czy porysowanej karoserii.
To, że znaleźliśmy bezpieczne miejsce dla naszego Żuczka nie oznaczało końca problemów. Młoda szajka nie odpuściłaby przecież pieniędzy. (A ponoć usługa była darmowa?) Kwota jaką sobie zawołali nas zszokowała - 100MAD za osobę. (No tak, nagle stało się jasne, dlaczego aż 3 zaangażowało się w pokazanie nam drogi do riadu..). Byliśmy na prawdę przerażeni, tym bardziej, że ich „lider” stawał się w swoich ruchach i mowie coraz bardziej agresywny. Uratowało nas to, że w portfelu po opłaceniu 50 MAD za parking zostało nam tylko 40 MAD (mąż resztę, wraz z paszportami, nosił zawsze w saszetce pod T-shirtem). Staraliśmy się na spokojnie wyjaśnić, że nie mamy więcej gotówki, dlatego od razu pytaliśmy ile będzie nas to kosztować. Zaglądał do portfela bez najmniejszych skrupułów! Wyjęliśmy te 40 MAD. Wyrwał je z ręki i rzucił na ziemie mówiąc, że to nie pieniądz, że co sobie myślimy, oni musieli jechać na motorze, stracili paliwo, itd. Próba uwolnienia się od nich trwała dłuższą chwilę. W normalnych okolicznościach może by człowiek był odważniejszy i nie dał się tak młodziakom traktować, ale w obcym kraju baliśmy się cokolwiek zrobić. Kto wiedział, czy zza zakrętu nie wyjdzie zaraz kolejnych 10 i nie pomoże swoim?

Ostatecznie znikąd pojawił się jakiś miejscowy, który załagodził sytuację. Powiedział coś w ichniejszym języku do awanturnika, dał mu zebrane z ziemi pieniądze, a nas doprowadził do naszego riadu.... To była najgorsza sytuacja w jakiej znaleźliśmy się w Maroku. Jedna jedyna, ale napsuła nam dużo krwi i napędziła strachu. Przypomniała nam też, że nie jesteśmy u siebie i musimy zachowywać większą ostrożność. Ze względu na to, że dotychczas spotkani ludzie byli przesympatyczni i pomocnych nieświadomie przyjęliśmy, że każde kolejne spotkanie będzie równie miłe. Z dnia na dzień zaczynaliśmy się czuć coraz bardziej swobodnie i nieświadomie stawaliśmy się coraz mniej czujni.

Będąc w Polsce zarezerwowaliśmy dwa noclegi w Riadzie Mahjouba. Ze względu na zmianę planów i 2-dniową trasę Fez-Merzouga mieliśmy jednodniowy poślizg. Na tym etapie nie można było już odwołać rezerwacji przez booking.com, więc musieliśmy zapłacić za dwie noce. Ponegocjowaliśmy trochę z właścicielem riadu i odpuścił nam 10 euro podatku. Więcej ponoć nie mógł. Ostateczny koszt noclegu to 400 MAD.




Miejsce centralne - patio w riadzie jest bardzo ładne.












Standard pokoju? Było skromnie, ale czysto. Łóżko było tak twarde, że nie mogłam uwierzyć, że leży na nim materac. Wkrótce potem okazało się to jednak bez znaczenia :D - byliśmy tak zmęczeni, że tej nocy zasnęlibyśmy nawet wisząc :)Dzień 8 - 7 września

Jak tylko wstaliśmy podjęliśmy szybką decyzję, że po śniadaniu czym prędzej wynosimy się z tej części medyny i przenosimy się do riadu, w którym mieliśmy rezerwację na kolejną noc. Baliśmy się o samochód – szemrana szajka wiedziała, gdzie go zostawiliśmy...
Śniadanie było bardzo skąpe. Uraczono nas też paskudnie chemicznym sokiem pomarańczowym z butelki. Wstyd!

Żuczek na szczęście na nas czekał.

Kolejnym naszym riadem był Riad Le Jardin d'Abdou, który jak się okazało, znajduje się w świetnym miejscu. Nie trzeba wjeżdżać w głąb medyny, żeby zostawić auto w rozsądnej odległości od miejsca noclegowego, bo jest na jej obrzeżach. Zostawiliśmy Żuczka przy głównej ulicy na dużym i godnym zaufania parkingu (40MAD/noc). Po 5 minutach spacerem dotarliśmy do riadu (to te 10% przypadków, w których GPS był łaskawy i doprowadził nas do celu :)) Było koło 9 rano jak z dumą zapukaliśmy do Raidu Le Jardin d’Abdou. (zarezerwowałam ten nocleg będąc jeszcze w Polsce w promocji Hotels.com w cenie CAD$ 17)

Riad był piękny! z cudowną obsługą. Przyjęli nas tak, jak długo wyczekiwanych gości. Zostaliśmy poczęstowani kawą i ciasteczkami (pysznymi!). Po gwarze i chaosie, którymi przywitał nas Marrakesz, zatłoczeniu i awanturach to miejsce działało na nas kojąco. Było jak oaza spokoju… aż nie do wiary, że tuż za drzwiami riadu Marrakeskie uliczki tętniły życiem.












Okazało się, że doba hotelowa zaczynała się o 12. Nikt nie spodziewał się, że historie dnia poprzedniego zmobilizują nas do tak wczesnej zmiany lokum. Musieliśmy czekać na pokój jeszcze minimum dwie godziny, dlatego postanowiliśmy nie tracić czasu i od razu rozpocząć zwiedzanie Marrakeszu. Umówiliśmy się, że koło 14 w czasie największych upałów wrócimy wypocząć i zregenerować siły. Bagaże miały już na nas czekać w przygotowanym pokoju. Tymczasem dostaliśmy mapkę medyny i ruszyliśmy w drogę.
Oczywiście mapka na niewiele się zdała :) Od czasu do czasu pytaliśmy o drogę lokalnych ludzi, którzy chętnie kierowali nas dalej.

I tak po nitce do kłębka najpierw dotarliśmy do XIX wiecznego sułtańskiego Pałacu i ogrodów El-Bahia. Bogato zdobione mozaikami i ażurową ornamentyką wnętrza pałacu słusznie uważane są za kwintesencje marokańskiego i islamskiego stylu.
















Centralny dziedziniec oraz kilka niesamowicie zdobionych sal zostało wykonanych przez rzemieślników pochodzących z miasta Fez. Na terenie pałacu znajdują się też patia z fontannami oraz ogrody wypełnione drzewkami cytrynowymi i pomarańczowymi.




W sezonie wakacyjnym miejsce oczywiście przepełnione jest turystami, co utrudnia robienie zdjęć, ale moja cierpliwość bywała wynagradzana :) Cena wstępu - 10 MAD/os.

-- 30 Wrz 2014 17:53 --

Następnie skierowaliśmy się do jednego z największych pałaców Maroka - Pałacu El Badii. Został on wzniesiony w XVI wieku, a materiały do jego budowy sprowadzane były głównie z Włoch i Francji. Aktualnie zwiedza się tu głównie jego ruiny i część podziemi. Na podstawie samych jego pozostałości widać rozmach z jakim pałac był wznoszony. Nie trudno wyobrazić sobie jego ówczesny przepych - za czasów swojej świetności musiał być zdumiewający.
































Jeszcze jedna charakterystyczna dla tego miejsca rzecz utkwiła nam w pamięci. Nasze polskie boćki, które upodobały sobie pałac i na jego murach zbudowały sobie całą masę gniazd. Wygrzewając się w słońcu z góry obserwują coraz to nowe grupy turystów dumnie zapraszając na swoje włości. ;)








Wejściówka kosztowała 10 MAD/os. plus dodatkowo 10 MAD/os. za możliwość obejrzenia minbaru. Doczytałam gdzieś, że minbar to odpowiednik ambony w islamie, z której prawi się kazania. W pomieszczeniu, w którym się znajdowała nie można było jednak robić zdjęć.

-- 30 Wrz 2014 18:06 --

Z Pałacu Badii jest już rzut beretem do Grobowców Saadytów. Wejście zostało ponownie odkryte w 1917 roku i przekute w istniejącej zabudowie, dlatego też sprawia wrażenie wejścia do labiryntu. Grobowce mieszczą się w trzech pomieszczeniach, kilka znajduje się na zewnątrz.