Fly4free.pl

I Grand Taxi w medynie:




Po drugie - idąc z człowiekiem, który zna medynę jak własną kieszeń nie martwicie sie o nic. Nikt was nie zaczepia i nie proponuje pomocy, bo widzi, że już jej nie potrzebujecie ;) Ponadto, macie możliwość zaglądnięcia do miejsc niedostępnych dla przeciętnego „samotnego” turysty. I jeszcze jedno - nie wszyscy mieszkańcy Fezu lubią być fotografowani. Chodząc z Mohamedem miałam wrażenie, że mają do nas większe zaufanie, chętniej się zgadzali na zdjęcia. Zawsze też mogłam prosić Mohameda o to, aby zapytał kogoś czy nie ma nic przeciwko - jeśli przed zrobieniem zdjęcia zapytaliśmy o zgodę, prawie zawsze odpowiedź była pozytywna. :)

Drugą noc w Fezie spędziliśmy w nowoczesnej, kosmopolitycznej ville nouvelle - nowej części miasta.
Za noc w Hotelu Ramada Fez zapłaciliśmy C$34.43 (Hotels.com - promocja).







Do Fezu we wspomnieniach będę wracać na pewno wiele razy. Dzięki Mohamedowi mogliśmy go zobaczyć oczami jego mieszkańców. Posłuchać o ich kulturze i obyczajach. Wszyscy przyjmowali nas z uśmiechem na twarzy.
Czuliśmy się z nimi wspaniale.

Dzień 4 - 3. września

Trzeciego dnia wycieczki zdecydowaliśmy sie na pierwszą modyfikację naszego pierwotnego planu. W pierwszej wersji planowaliśmy poświęcić jeden dzień na dojazd z Fezu do Merzougi i wieczorną wyprawę na pustynię. Zarówno Ali, jak i Mohamed odradzili nam to rozwiązanie twierdząc, że po całym dniu w aucie, nawet jeśli na czas dojedziemy na miejsce, będziemy już tak zmęczeni, że wyprawa na wielbłądach i nocna zabawa przy bębnach nie będą dla nas przyjemnością. Po przemyśleniu postanowiliśmy posłuchać ich rad i podzielić tą trasę na dwa dni.
Przed wyjazdem z Fezu Mohamed narysował nam nową mapkę, na której skrzętnie pozaznaczał miejsca, w których mieliśmy się zatrzymać... I tak, nie pojechaliśmy więc sugerowaną przez google drogą N8. Skierowaliśmy się na Sefrou chcąc zobaczyć „malowniczy wodospad - na rzece Oued Agay”.




Czy on taki malowniczy...? Pozostawiam to Waszej ocenie :) na nas nie zrobił większego wrażenia. Myślę, że przy intensywnym zwiedzaniu jest to punkt, który bez wyrzutów sumienia można sobie odpuścić :)

Następnie pojechaliśmy do Azrou w poszukiwaniu kolejnej atrakcji. W miejscowej restauracji popijając pyszną kawę podpytaliśmy miejscowych, gdzie można zobaczyć małpki, a ci chętnie pokierowali nas na odpowiednią drogę ok. 5-7 km od miasteczka. (o dziwo właściwą ;) ) Zgodnie z wcześniejszą radą Mohameda jeszcze w Fezie kupiliśmy kiść bananów i teraz wypatrywaliśmy... Na trasie wystarczyło dostrzec jedną z nich i rzucić jej banana.




Po chwili cała małpia rodzina ochoczo wybiegła z lasu na posiłek.








Nie spoufalaliśmy się z nimi, choć były cudowne. Obserwowaliśmy je z auta. Ponoć są bardzo łagodne w stosunku do turystów, nie chcieliśmy jednak ryzykować niepotrzebnego zadrapania i późniejszych ewentualnych związanych z nim problemów. (naoglądaliśmy się programów typu I’m Alive na Animal Planet albo Dead or Alive na National Geographic :P haha no cóż - staraliśmy się minimalizować ryzyko :D)
Spędziliśmy kilka miłych chwil karmiąc małpy, ale czas nas naglił. Czekał nas jeszcze spory odcinek drogi bez dłuższych postojów. Chcieliśmy jeszcze tego dnia dojechać jak najbliżej Merzougi, tak aby nazajutrz przed pustynną przygodą zdążyć porządnie wypocząć.
Nie mogliśmy sobie oczywiście po drodze odpuścić kilku postojów w celu zrobienia zdjęcia. ;)
















Krajobraz w tamtych rejonach przypominał nam wielkie kopalnie odkrywkowe, zupełnie tak jakby gigantyczne koparki przyjechały i usypały wielkie góry gruzu, skał i piasku.





-- 22 Wrz 2014 18:06 --













Na jednym z takich krótkich postojów zaczepił nas... kolejny Mohamed :) Bardzo sympatyczny. Mało „marokański”, powiedziałabym bardziej „amerykański” w swoim ubiorze i stylu bycia. Okazało sie, że również pomieszkiwał w Stanach. Od słowa do słowa i (jak to w Maroku bywa) oczywiście znał super miejsce, gdzie moglibyśmy się przenocować za rozsądną cenę. A że zrobiło się już ciemno postanowiliśmy jechać za nim.

Zatrzymaliśmy się w Kasbie Kenzi Rissani w miejscowości Erachidia płacąc 350 MAD za noc. Ceny za pokój na tablicach w recepcji to 600-700 MAD. Dostaliśmy niby zniżkę ze względu na „znajomość” z Mahomedem. Myślę, że każdy mógłby coś z tej ceny zbić, ale ile? nie wiem. Na terenie Kasby był też całkiem spory basen.




Tu też wypiliśmy pierwsze piwko na afrykańskiej ziemi. Jakoś ichniejszego Heinekena pozostawiała dużo do życzenia ;) cena za butelkę 0,25 ok. 35 MAD. Warunki w pokoju oceniliśmy na dobre.




Minusem była niedziałająca klimatyzacja w pokoju. Nawiewała... tylko ciepłym powietrzem :D Zorientowaliśmy się już po zapłaceniu i rozgoszczeniu w pokoju, więc po prostu przecierpieliśmy do rana. Ciężko było zasnąć, ale potem poszło już z górki ;)

Dzień 5 - 4. września

Po porannym śniadaniu w towarzystwie kotów udaliśmy się w drogę do Merzougi. Po drodze zatrzymaliśmy sie w wielkiej oazie palmowej wąwozu Ziz - Source Bleu de Meski, która znajduje się wzdłuż drogi między Erfoud i Rissani. Zaparkowaliśmy przed wjazdem do oazy i schodami zeszliśmy nieco niżej. Skręciliśmy w prawo i zaczęliśmy spacer po oazie.








Cisza, spokój, CIEŃ, wokół pełno daktylowych palm. Palmy o tej porze roku nie były jednak soczysto-zielone - we wrześniu liście w dolnej części palmy są jakby spalone i wyschnięte.








W obrębie rzeki tereny są bardzo żyzne i uprawia się tu głównie zboża i zioła. My doszliśmy tez do plantacji kukurydzy :)
W oddali widać ruiny kasby malowniczo położone na obrzeżach doliny.





-- 22 Wrz 2014 18:35 --

Została nam jeszcze do oglądnięcia druga część oazy - ta bardziej popularna, już niestety mniej dziewicza.








Została nam jeszcze do oglądnięcia druga część oazy - ta bardziej popularna, już niestety mniej dziewicza.
Na towarzystwo oczywiście nie musieliśmy długo czekać - podszedł do nas Marokańczyk o jakże zaskakującym imieniu... - Mohamad. :D Początek rozmowy tradycyjny. Mohamad, jak każdy Marokańczyk, miał wielu przyjaciół w Polsce ;), ponoć nawet jego dziewczyna Ania była Polką na stale mieszkającą w Gdańsku. Mohamed oczywiście uwielbiał Kraków, śliwowicę i nasze piwo.
Ochoczo oprowadził nas po oazie, a w praktyce wokół basenu wypełnionego źródlaną wodą, charakterystycznego dla tej oazy.








Rzeka Ziz ma swoje źródło w szczytach Atlasu Średniego i przepływa 282km żeby skończyć swój bieg na algierskiej części Sahary. Jest to najważniejsza rzeka południowo-wschodniego Maroka, dzięki której wiele miasteczek i wsi ma dostęp do wody. Z basenu wypełnionego naturalną wodą z gór rzadko korzystają turyści. Jest to raczej miejsce, w którym głównie wypoczywa lokalna społeczność.

Po szybkiej wycieczce Mohamed przeszedł do meritum... :) i zaprosił nas na „szybką” miętową herbatkę. Staraliśmy sie z niej delikatnie wykręcić, ale ostatecznie ulegliśmy. Oczywiście na tym etapie wycieczki wiedzieliśmy już, że nie ma się co łudzić, że jest to wyłącznie miły niezobowiązujący gest. ;) Po godzinie wyszliśmy od Mohameda ubożsi o 200 MAD i bogatsi o 3 naszyjniki z ichniejszymi kompasami (oczywiście wyrabianymi przez jego siostrę ;) ) i dwoma szalikami, z których mieliśmy zrobić sobie turbany na pustynie. Lekcja kręcenia turbanów - gratis! Na marginesie: Cena wyjściowa za 5 wspomnianych rzeczy 1250 MAD HAHAHA oczywiście podawana regularnym turystom, my jednak Mohameda oczarowaliśmy i tak nas polubił, że był nam skory zejść do 800 MAD już w pierwszej fazie negocjacji... co za hojność :D nigdzie nie zdobywaliśmy sympatii tak szybko jak w Maroku :D




„Democratic price my friend. Good for me and good for you. Live and let live.” :)))
Pożegnaliśmy się z naszym nowym przyjacielem :D i skierowaliśmy się w stronę wydm Erg Chebbi.

Droga prowadząca na piaszczystą pustynię, której wydmy sięgają nawet 150-180 metrów jest zdecydowanie mniej urzekająca. Można by określić ją jako kamienistą. Tam zwana jest hamadą. Jest ona pokryta odłamami skalnymi, a często także czarną skorupą żelazistą.

Ponieważ zapoznany dzień wcześniej „amerykański” Mohamed wydawał się być bardzo sympatycznym gościem skorzystaliśmy z zaproszenia do jego Kasby w Merzoudze. Za $90/2os. oferował w zasadzie to, co wszyscy.
Pokój, w którym mogliśmy bezpiecznie zostawić bagaże, przed wyprawą na wielbłądach możliwość pojechania z wizytą do berberskiej rodziny, następnie powrót i wypoczynek przy basenie, koło godziny 18 właściwa wyprawa, a w tym ok. 1,5 godzinna jazda na wielbłądzie, kolacja, zachód słońca i noc na pustyni przy berberskiej muzyce, rano pobudka na wschód słońca, powrót do kasby na śniadanie i prysznic.

Kasbah Le Touareg rzucała się w oczy już z daleka. Robiła fajne wrażenie. Na miejscu przywitano nas standardowo miętową herbatą z orzeszkami. Miejsce jest ładne i zadbane. Jak na pustynię całkiem wysoki standard.













Po około godzinie poprosiliśmy o obiecane odwiedziny u berberskiej rodziny. Jeden z pracowników kasby wsiadł z nami do auta i pojechaliśmy. Na miejscu okazało się, że jest to liczna rodzina, która ma za sobą pewne osiągnięcia muzyczne i trasy koncertowe, o ile tak to można nazwać :)















Specjalnie dla nas zagrali kilka „kawałków”. Zmusili nas nawet do czegoś w rodzaju tańca :)))




Oczywiście liczyliśmy się z tym, że po tego typu rozrywce będą oczekiwać zapłaty. Nie była to jednak zapłata wymuszona. Grali na prawdę świetnie, dawali z siebie wszystko. Nie przyszli i nie odbębnili, a to się ceni. Postanowiliśmy (ze względu na ich liczebność) zostawić 100 MAD, bo było to dla nas, choć krótkie, to na prawdę fajne doświadczenie. Okazało się, że w tej cenie sprzedają swoje płyty CD. Dostaliśmy więc jedną w zamian i zadowoleni wróciliśmy do naszej kasby.
(Następnego dnia rozpakowałam płytę z folii chcąc posłuchać jej w aucie i okazało się, że...... jest porysowana i nie działa <lol2> takie rzeczy tylko w Afryce ;) )

Wpisując w youtube Gnawa Berber Tribe Music and Dance znajdziecie się w miejscu, gdzie my dwa tygodnie temu :) - to nie jest nasz filmik, grupa grajków jest mniej liczna i grają inne kawałki, ale to wystarczy, żebyście poczuli klimat :D

Czas pozostały do 18 spędziliśmy przy basenie, bo upał był nieprzeciętny. A o 18 zaczęła się wyczekiwana wyprawa na pustynie. W grupie było oprócz nas jeszcze 6 turystów. Okazali się być super ludźmi. Z 4 z nich mieliśmy jeszcze potem okazję spotkać się ponownie w Essaouirze.

Początkowo było bardzo przyjemnie. Było bardzo ciepło, ale nie upalnie. Niebo od początku nie było czyste, nie przeszkadzało nam to, bo łagodziło doznania termiczne. :) Było też przesympatycznie dzięki współtowarzyszom wyprawy, którzy w drodze dużo żartowali i śpiewali.












Po niecałej godzinie pogoda gwałtownie się załamała. Trafiliśmy na pustynną burzę. Przyznaje, że widok wielkiej, ciemnej chmury piasku szybko zbliżającej się w stronę naszej karawany spowodował znaczący wzrost adrenaliny w organizmie :D chyba muszę ograniczyć oglądanie telewizji, bo znowu miałam przed oczami program - tym razem Ultimate Survival z Bergiem przestrzegającym przed niebezpiecznym piaskiem wdzierającym do oczu, nosa i ust utrudniającym oddychanie :P Wiatr był bardzo mocny - turbany rzeczywiście spełniły swoją funkcję choć na końcu musieliśmy je dodatkowo trzymać, bo wichura powodowała, że zaczynały się rozpadać. Okulary przeciwsłoneczne zabezpieczały oczy. Cieszyłam się też, że skorzystaliśmy z porady forumowiczów fly4free i ubraliśmy długie spodnie i bluzki z długim rękawem, bo przy takiej wichurze piasek uderzający o ciało jest wybitnie nieprzyjemny.
Ostatecznie przeżyliśmy :)




Dotarliśmy do bazy namiotowej i już po opadnięciu kurzu i emocji stwierdziliśmy, że w pustynna burza była atrakcją ekstremalną, na którą zdecydowanie trudniej trafić niż na rozgwieżdżone niebo, więc w gruncie rzeczy cieszymy się, że dane nam było poczuć te emocje i przeżyć coś tak innego. :)
Szkoda tylko, że ze względu na piach i deszcz musieliśmy schować aparat do plecaka, stąd i zdjęć niewiele..
Romantyczne zachody słońca i rozgwieżdżone niebo zostawiliśmy sobie na plaże Sidi Ifni i Legziry :)Dzień 6 - 5 września

Wstaliśmy przed 6 rano z nadzieją na wschód słońca. W nocy trochę się rozpogodziło i mieliśmy okazję poobserwować gwiazdy. Rano na horyzoncie jednak utrzymywało się pasmo chmur/mgły, które pozbawiło nas wyczekiwanego widoku.




Wsiedliśmy więc na wielbłądy i wróciliśmy na śniadanie do kasby. Powrót był męką. Nie spodziewaliśmy się jak bardzo bolą nas tyłki po dniu wcześniejszym, zanim nie wsiedliśmy na wielbłądy ponownie. Najgorsze były momenty, kiedy wielbłąd chcąc zejść z wydmy w praktyce się z niej zsuwał i co pewien czas włączał ABS. MA-SA-KRA!












Przeszło mi przez myśl, żeby wrócić na nogach. ;) Wiadomo też, że jak z utęsknieniem wyczekujesz dotarcia na miejsce, to podróż oczywiście się dłuuuży.... ;) 3 dni później jeszcze chodziliśmy powykrzywiani :D

A sama noc na pustyni? Przyznam szczerze - nie trafiliśmy dobrze. Po dotarciu do bazy nikt się nami nie zajął. Wszyscy niby pobiegli przygotowywać kolację. Dostaliśmy duży dzbanek herbaty, orzeszki i nic poza tym. Nie było berberskiej muzyki, ani zabawy przy ognisku. (Ognisko jestem w stanie zrozumieć - wiatr nadal był dość porywisty, a namiotów wokół sporo.) Tak więc wieczór musieliśmy umilać sobie sami. Spędziliśmy go na pogadankach z Holendrami. Na pustyni jedliśmy też najgorszy tadzin. Czekaliśmy na niego blisko 3-4 godziny mając nadzieje, że jak już wjedzie na stół to będzie tak pyszny, że poobgryzamy sobie palce i jego smak zrekompensuje czas oczekiwania. Nie zrekompensował. Maluśkie kawałki kurczaka przykryte kopą ziemniaków. Mięso i warzywa były kompletnie niedoprawione. Nie było w nich ani odrobiny soli, co dopiero mówić o jakichkolwiek ichnijeszych orientalnych przysmaczkach. Poszliśmy spać głodni...




Rano w kasbie złożyliśmy reklamacje, ale w Maroku jak już zapłacisz, to nie ma co liczyć na odzyskanie choćby części pieniędzy. Oczywiście właścicielowi kasby było bardzo przykro i bardzo nas przepraszał, ale to musiało nam wystarczyć.
Wycieczka na wydmy nie spełniła naszych oczekiwań. Staraliśmy się jednak tym nie martwić i szukać pozytywów. Przeżyliśmy przecież pustynną burzę i poznaliśmy wspaniałych ludzi. To chyba ważniejsze jak nieudana kolacja, czy brak muzyki...? Wiele razy zresztą później łapaliśmy się na tym, że miejsca w stosunku, do których mięliśmy wielkie oczekiwania okazywały sie nas poniekąd rozczarowywać. Te natomiast, co do których nie pokładaliśmy wielkich nadziei - zaskakiwały nas i urzekały jednocześnie. To chyba cecha charakterystyczna tego typu podróży – jest jedną wielką niespodzianką. :)

Po śniadaniu wymieniliśmy się numerami telefonów umawiając się za kilka dni w Essaoirze. Nasz kolejny kierunek to Ourzazate. A po drodze oczywiście - wąwozy Todra i Dades.

-- 23 Wrz 2014 18:42 --

Z Merzougi kierowaliśmy się na Arfoud, następnie drogą R702 do miejscowości Tinghir, w której należy odbić na pierwszy z nich – Todrę.




















Nasz Żuczek już w Todrze niestety mocno protestował, trzeszczał i rzępolił :) Droga od samego początku była bardzo dziurawa, asfalt często był pozrywany.
Do Dades należy skręcić w miejscowości Boumalne. Początkowo droga wije się wśród niewysokich wzgórz.