Fly4free.pl

Tytuł tej części relacji, mógłby rownie dobrze brzmieć "Flamingi". "Kiedy zobaczymy flamingi" - pytała już poprzedniego dnia Angelina. "Jutro,jutro zobaczycie ich mnóstwo" -odpowiadał znudzony kierowca,plując przy tym resztką liści koki. Mówił prawdę.

Po śniadaniu ruszyliśmy w górę, by pokonać granicę 4 tys.metrów n.p.m - momentami byliśmy powyżej 5 tys., ale w ogóle tego nie odczuwaliśmy - no może poza porywistym wiatrem. Naszym finalnym celem była Laguna Colorada, po drodze widzieliśmy również inne laguny. Łączy je jedno: mniejsze lub większe skupiska flamingów,brodzących z dziobami w wodzie.






































Flamingom nie wolno latać, o czym informują znaki :)






Góry,woda,pustka - niesamowite wrażenia. Przy jednej z lagun zatrzymujemy się na lunch. Było to jedno z ciekawszych miejsc, w jakich dane mi było spożywać posiłek. Po drodze spotykamy małego lisa, dostaje od kierowcy kawałek kurczaka, o który musi stoczyć walkę z mewą.


















Jedziemy dalej, towarzyszą nam jedynie wulkaniczne szczyty a drogę czasami przebiegnie stado wikunii. Wspinamy się a tempo staje się wolniejsze. Napotykamy liczną kolonię szynszyli, które niezbyt zwracają uwagę na naszą obecność.










Kierowca poprawia coś przy samochodzie a my biegamy za "futrzakami" jak głupi :)






Widoki za szybą są momentami niesamowite. Chciałoby się zatrzymać co chwilę, by robić kolejne zdjęcie. My i tak wiemy, że żadne z nich nie odda piękna tego miejsca.
Tuż przed dojazdem do Laguny Colorada należy wykupić bilet do parku Eduardo Avaroa (150 BOB). Już z oddali widzimy skąd laguna wzięła swoją nazwę: dominują fiolet,brąz,błękit i biel - plus oczywiście róż flamingów.






































W okolicy spędzamy jakieś 40 minut, po czym udajemy się w stronę naszego "hotelu". Spodziewalismy się spartańskich warunków - toalety jako "dziury w ziemi" etc. lecz w rzeczywistość nie było tak źle. Poza przenikającym zimnem rzecz jasna. Elektryczność była dostępna jedynie przez dwie godziny - bez możliwości podładowania sprzętu elektronicznego. O zasięgu telefonii komórkowej i wi-fi musieliśmy zapomnieć w momencie wyjazdu z Uyuni. I tak nie były nam one do niczego potrzebne. Obiad był dość obity: zupa,mięso,dostalismy nawet butelkę wina. Francuzi jak to Francuzi i tak byli dobrze zaopatrzeni. Nie spodziewaliśmy się sklepów na tym odludziu: sklepy są i nietrudno do nich trafić :)










Butelka boliwisjkiego wina kosztuje 50 BOB. Raczymy się z Pascalem tequilą, którą popijamy winem, co (o czym przekonaliśmy się następnego dnia) nie było dobrym pomysłem. Dzięki alkoholowi jest trochę cieplej. Towarzysząca nam brazylijska para co chwilę znika w pokoju, by ubrać na siebie kolejne warstwy odzieży. Gdy skończyły się im ciuchy,poszli spać. My, trochę pijani, również udajemy się na spoczynek. Każdy w śpiworze i pod co najmniej dwoma kocami, co i tak niewiele zmienia. Tej nocy ledwo zmrużyliśmy oczy.

@pestycyda Dziękuje za miłe słowa :)W stronę San Pedro c.d

Wstajemy o piątej rano. Na zewnątrz wieje silny wiatr, jest ciemno,zimno i generalnie nie chce się nam nigdzie ruszać. Na śniadanie dostaliśmy całkiem smaczne naleśniki. Razem z Pascalem siedzimy cicho, czujemy lekkiego kaca po wczorajszej tequili – na szczęście tego dnia spędzimy tylko kilka godzin w samochodzie. Jedziemy w strone granicy z Chile, a za pierwszy przystanek mamy gejzery Sol de Manana. Wciąż jest ciemno, w powietrzu czuć zapach siarki, przez kłęby pary wodnej nie widać prawie nic. Czulibyśmy się pewnie jak w piekle, gdyby nie było tak przeraźliwie zimno. Wyszlismy z samochodu zaledwie na 10 minut (Angelina nie chciała nawet wychodzić).


















Jedziemy dalej zatrzymując się przy gorących żrodlach, jednak żedne z nas nie decyduje się na kąpiel -amatorów takowej jest jednak wielu. Kolejnym przystankiem jest Laguna Verde, nad którą góruje wulkan Licancabur, mierzący prawie 6 tys. m n.p.m. Tak,wiadomo – w lagunie mnóstwo flamingów. Jak dla mnie była ona za mało „verde”, lecz całość i tak prezentuje się niezwykle malowniczo.






































Dojeżdżamy do granicy z Chile. Szybka "odprawa" po stronie boliwisjkiej i czekamy na transport do San Pedro. I tu pojawiła się jedyna rysa na reputacji biura Andes Salt Expeditions. Otóż na busa czekaliśmy ponad 3,5 godziny, co chwile słysząc zapewnienia kierowcy, że przyjedzie za 15 minut. Tak czy inaczej - biuro jest godne polecenia. Kierowca był trzeźwy i miły,jedzenie dobre - czego chcieć więcej ;)










Kontrola graniczna po stronie czilijskiej odbywa się w San Pedro. Następnie bus rozwozi gringos do hosteli. My swój zarezerwowalismy już w Uyuni - najtańszy dwuosobowy pokój z łazienką kosztował 55 USD (tak,noclegi w San Pedro są drogie). Dawno tak się nie cieszyliśmy na możliwość wzięcia ciepłego prysznica :)

Widzimy, że w hostelu można zarezerwować wycieczkę do Valle de la Luna. Następnego dnia wyjeżdżamy, więc jeśli nie dziś to kiedy - pytamy samych siebie. Recepcjonistka mówi, że już za późno na rezerwacje i że może uda się "w mieście". Idziemy i do pierwszej agencji dochodzimy za pięć trzecia. O 15.00 rozpoczyna się wycieczka - odpowiada pani z biura. Jedziemy! Na miejscu spotykamy Amerykanina, który nastepnego dnia wybiera się w drogę do Uyuni. Ukradli mu w hostelu kurtkę i nie ma śpiwora, dlatego pyta nas czy na Salarze było bardzo zimno. Po naszej odpowiedzi postanawia,że zakupu kurtki nie może dłużej odkładać ;)
Jesteśmy trochę zmęczeni trzema dniami na boliwijskim odludziu, dlatego wybieramy wycieczkę lekką, łatwą i przyjemną - tak się nam przynajmniej zdaje. Już pierwszy postój pokazuje,jak bardzo się myliliśmy. Jaskinia,po której ja - dwumetrowy chłop - musiałem się momentami czołgać, czemu towarzyszyło ogólne rozbawienie pozostałych uczestników :) Sama jaskinia nie jest zbyt ciekawa,chociaż włąćzona chyba do programu każdej tego typu wycieczki. Po wydostaniu się z pieczary,każą nam się wspinać, by podziwiać ogromną wydmę. Zaczynam się bać co będzie dalej :) Przy okazji kolejny raz utwierdziliśmy się w przekonaniu, że nie lubimy zorganizowanych wycieczek. Ludzie marudzą, spóźniają się - każdy chce czegoś innego.






















A pożniej,póżniej zobaczyliśmy jeden z najpiękniejszych zachodów słońca w naszym życiu :)