Fly4free.pl

Psy

To może szybka dygresja przed wyjściem do pracy ;) Ci z Was którzy byli w Ameryce Południowej, wiedzą że to temat rzeka. Do dziś pamiętam, gdy podczas naszej pierwszej wizyty w Boliwii, wyszedłem z knajpy na papierosa, gdy z głośników zaczęłą się sączyć melodia piosenki "Who let the dogs out". Zapaliłem, a obok mnie przebiegło chyba z 30 psów :) Są wszędzie. Towarzyszyły nam, gdy wypłacaliśmy pieniądze z bankomatów, gdy siedzieliśmy w kawiarnianych ogródkach - a gdy nocą wracaliśmy do hotelu - często nas odprowadzały (drogę znały lepiej niż my). Potykaliśmy się o nie,głaskalismy - nigdy nie nie były groźne ani natarczywe. Najwięcej widzieliśmy ich chyba w Chile. Psy wyglądają na szczęśliwe, są dobrze odżywione i najczęściej wylegują się całe dnie w słońcu. Mnie,miłośnika tych czworonogów taki widok bardzo cieszył. Dlaczego jest ich aż tyle? Mariano,nasz gospodarz z Mendozy twierdził, że "łatwo mieć psa w Argentynie,tu mięso jest tanie" :)






























@cccc Niestety nie, może następnym razem ;)Uyuni

Piąta rano to nie jest dobry czas na Calamę. Zimno,ciemno i jakoś tak nieprzyjemnie. Czekamy na autobus jako jedyni turyści w gronie pasażerów. Mogliśmy się tego spodziewać, gdyż połączenie Calama - Uyuni nie jest popularne. Większość wybiera San Pedro i właśnie stamtąd udaje się w stronę Salar de Uyuni, lub robi jednodniowe wycieczki. Dlaczego więc wybraliśmy Uyuni? Trochę obawialiśmy się choroby wysokościowej, a wyjazd z położonej wyżej Boliwii zmniejsza ryzyko zamienienia podróży w niezbyt ciekawe przeżycie. Sami nigdy nie mieliśmy objawów "sorochi", ale widzieliśmy je u innych i nie wyglądało to zachęcająco. Poza tym wycieczka z Boliwii jest tańsza a i miasto chcieliśmy zobaczyć ;)

Odjeżdżamy punktualnie. W autobusie jest chłodno, ale na każdym siedzeniu znajduje się koc. Krajobrazy za oknem wyglądają całkiem nieźle - to trochę przedsmak trzydniowej wycieczki, w jaką dane nam będzie się wybrać następnego dnia. Dojeżdżamy do granicy: najpierw strona chilijska - dwóch młodych chłopaków w dresach pobieżnie sprawdza nam paszporty. Po stronie boliwijskiej wszystko jest już bardziej "na poważnie": mundury i względny profesjonalizm. Sama granica znajduje się pośrodku niczego. Boliwijskie kobiety rozłożyły kilka stoisk, gdzie można coś zjeść lub kupić drobne przekąski. Razem z naszym stoi tylko jeden autobus, jadący w przeciwną stronę.










Do Uyuni dojeżdżamy po niecałych ośmiu godzinach. Na pierwszy rzut oka miasto wygląda jak jedna wielka prowizorka. Nie zachwyca, ale jest fotogeniczne. Meldujemy się w hostelu i idziemy zwiedzać. Nie jest to metropolia, a samo centrum można zobaczyć w parę godzin.






















Można sobie wyobrazic, jak wyglądałoby miasto, gdyby nie liczne grupy turystów, przyjeżdżające na znajdującą się w pobliżu najwięksże "solnisko" świata. Na każdym kroku spotykamy liczne agencje turystyczne i wszelkiej maści noclegownie. Turystyka przekłada się również na ceny i w Uyuni jak na boliwijskie standardy jest dość drogo. W parze z wysokim cenami nie idzie niestety jakość usług. Boliwijczycy sa dość leniwą nacją i nie kwapią się by obsłużyć gringo. W kilku knajpach nikt nawet do nas nie podszedł, chociaż nie było innych gości. W innych miejscach obsługa potrafiła znikać na pół godziny, kompletnie nie interesując się, czy wciąż jesteśmy w lokalu. Nie ożywiają się nawet w momencie zapłaty - są apatyczni i unikają kontaktu.






























Podczas włóczęgi po mieście, trafiliśmy na targ, niestety niezbyt okazały, ale bardzo autentyczny.














Trzydniową wycieczkę w stronę San Pedro de Atacama kupiliśmy w biurze Andes Salt Expeditions. Cena wywoławcza - 700 BOB (1 BOB = ok. 58 groszy), stargowaliśmy do 650 BOB: w cenie przejazd,posiłki, noclegi. Dodatkowo należy mieć ok. 200 BOB na wstęp na Isla Incahuasi i do parku narodowego.

Trochę jedliśmy, trochę piliśmy i generalnie dość leniwie spędzaliśmy czas. Uyuni nie jest miejscem, w którym chciałoby się utknąć na dłużej. Spotkaliśmy angielską parę, która wprost nie mogła uwierzyć, że zdecydowała się tu zostać dwa dni - już po pierwszym mieli zdecydowanie dość :)

Ceny:

Nocleg - 230 BOB za dwuosobowy pokój z łazienką
Piwo - 15-30 BOB za butelkę w knajpie
Obiad - ok. 120 BOB - burger,tortilla i piwo
Papierosy - 10-15 BOB




Salar de Uyuni

Salar de Uyuni zawsze był jednym z moich podróżniczych marzeń. Wiadomo,każdy z nas ma ich pewnie setki. Już poprzedniego dnia zrobiliśmy zakupy na wyjazd: głównie woda,słodycze i alkohol. Mieliśmy wyjechać o 10.30 – wyjechaliśmy około południa – ot,uroki Ameryki Południowej. Przed biurem,skąd mieliśmy odjechać spotkaliśmy sześcioro Francuzów i parę Holendrów. Wiadomo było,ze pojedziemy z Francuzami,pozostało pytanie z iloma. Okazało się, że trafiła nam się jedynie dwójka:ojciec z ćórką – Angelina i Pascal okazali się być świetnymi towarzyszami.Jest to o tyle istotne, że spędziliśmy z nimi następne 48h. Na nasze szczęście Angelina mówiła biegle po hiszpańsku i angielsku. Przez pierwszy dzień kierowca łudził się, że znajdzie jeszcze dwie osoby „last minute”. Nie udało mu się i pojechaliśmy we czwórkę (samochód jest przewidziany na sześciu pasażerów). Nasz kierowca był miły, żuł bez przerwy liście koki, odzywał się rzadko. Z początku wydawał się spokojnym kierowcą, ale w trakcie wycieczki obudził się w nim rajdowiec i wyprzedzał wszystkich po drodze.
Pierwszy przystanek standardowo na „cmentarzysku pociągów”, miejscu gdzie rozpoczynają wszyscy i gdzie trudno zrobić zdjęcie bez wszechobecnych turystów w kadrze. Miejsce ciekawe,ale miałem wrażenie, że to taka typowa „zapchajdziura” – coś przecie trzeba pokazać gringo. Następnie jedziemy powoli w stronę Salaru , zatrzymując się jeszcze na targu z pamiątkami. Sama solna pustynia robi niesamowite wrażenie: jest płasko (jest to jeden z najbardziej płaskich obszarów na świecie),jest jasno (okulary słoneczne wymagane) i jest super :)Mogliśmy sobie jedynie wyobrazić, jak pieknie musi wyglądać Salar pokryty wodą, tworzący największe lustro na ziemii.


















































Zaczęliśmy od lunchu,dla nas kotlety z alpaki,dla dziewczyn coś na kształt placków ziemniaczanych (obie są wegetariankami). Jedzenie było smaczne i obfite – przewidziane na sześć osób,więc nasza czwórka mogła się najeść do syta.











Po posiłku jedziemy na Isla Incahuasi - wyspę kaktusów. Wstęp kosztuje 30 BOB, co ciekawe tylko z biletem można skorzystać z toalety ;). Olbrzymie kaktusy robią wrażenie. Na wyspie spędzemy półtorej godziny, głownie spacerując i robiąc zdjęcia.






















Kierowca pyta nas,czy chcemy zostać do zachodu słońca - próbuje nas zniechęcić mowiąc,że do miejsca naszego noclegu dotrzemy późno. Oni zawsze tak mówią ;) Nie zrażamy się i zostajemy. Wraz z zachodem słońca nasze cienie się wydłużają,robi się zimno, zrywa się porywisty wiatr, a dziewczyny ubierają na siebie kolejne warstwy ciuchów.














Miejsce na nasz pierwszy nocleg nie wygląda najgorzej - dostaliśmy nawet dwuosobowy pokój. Są prysznice,toalety,można też podładować aparat lub telefon. Ba,udało mi się tam nawet obejrzeć finał Ligi Europy - nie na żywo, ale i tak nie znałem wyniku. Angelina zwróciła uwagę na dziwny fakt, że na mniej więcej 20 facetów znajdujących się w pomieszczeniu, tylko ja jestem zainteresowany futbolem :)






Po zjedzeniu smacznej kolacji udaliśmy się na zasłużony odpoczynek. Było zimno, ale dało się zasnąć - następnego dnia miało być duuużo zimniej :)W stronę San Pedro

Wstałem trochę wcześniej niż reszta i wyszedłem na papierosa. Było zimno,ale znośnie. Panowała niesamowita cisza, przerywana co chwilę szczekaniem psów. Wioska, w której spaliśmy składała się z zaledwie kilku domostw. W oczy rzuciło mi się boisko do koszykówki:Czilijczycy są raczej nikczemnego wzrostu, więc zainteresowanie tym sportem jest dość ciekawe. Kto wie, może kiedyś w okolicy urodzi się czilijski Michael Jordan ;)