Fly4free.pl

Wieczorny spacer po Jemma, obowiązkowy sok pomarańczowy i dobre żarcie, tym razem w nr 4.








I na tym koniec dnia drugiego.Dzień 3 - 20 marca, czwartek, Essaouira
Jak już wcześniej pisałem bilet na CTM kosztował 120 MAD/os RT. Wyjazd o 9.00 a autobus powrotny o 17,00 (o ile dobrze pamiętam).
A to widok po drodze. Kierowca oczywiście się zatrzymał i można było sobie strzelić selfie z kozami ;)








Na plażę w Essaouirze trafiliśmy podczas odpływu. Miała kilkaset metrów szerokości.








Rybki, rybki, rybki.... :twisted: nabraliśmy ochoty na smażony misz-masz i po obejściu całego targu udaliśmy się na poszukiwanie jakiegoś fajnego miejsca z jedzącymi "lokalesami"
















Oczywiście niespiesznie zwiedzaliśmy też miasto. Po wyjściu z portu mijaliśmy oczywiście smażalnie z naganiaczami, ale dziwnie puste. W niektórych tylko siedzieli turyści niemieccy, holenderscy i z USA ( to tak informacyjnie, bez podtekstów).
Szliśmy wzdłuż murów, wchodziliśmy w ciemne zaułki, nawet trafiliśmy do jedynego katolickiego kościoła, nieczynnego oczywiście i tak zakamuflowanego, że ciężko go było znaleźć. Im dalej w las tym ciekawiej...





Po obejściu miasta w końcu tarfiamy na TO miejsce.







Podeszliśmy do "głównego smażącego" i zamówiliśmy dwie porcje "MIX", zapłaciliśmy 70 MAD za wszystko i usiedliśmy w środku. Jedzenie przepyszne, a że jestem maniakiem-smakoszem rybek i owoców morza to byłem zadowolony.
Jeszcze tylko ostatnie spojrzenie na ocean i powrót do Marrakeszu.




Autobus CTM nie wraca na Garre Routiere tylko do zajezdni CTM i czeka nas kilkukilometrowe przymusowe przejście przez nowoczesną dzielnicę Gueliz. A to Dworzec Główny w Marrakeszu.




Jeszcze tylko fotka riadu przed snem.



Dzień czwarty 21 marca piątek Marrakesz-Ouzoud-Marrakesz-Oukaimeden

Znowu wcześnie rano wstaliśmy, spakowaliśmy się i opuściliśmy riad i udaliśmy się na Garre Routiere przy Bab Doukkala i najbliższym autobusem udaliśmy się w stronę wodospadów Ouzoud. Szukając informacji jeszcze w kraju przed wyjazdem niewiele się dowiedzieliśmy, więc udaliśmy się do naganiacza, którego od kilku dni omijaliśmy zasięgnąć języka. Doradził nam, aby jadąc autobusem do Azilal powiedzieć kierowcy, że chcemy wysiąść w Ait Tagalla ( sprawdziliśmy sobie zaraz na gps, że jest to na skrzyżowaniu drogi R304 z lokalną 1811 i w odległości jakieś 20 km od wodospadów) co się później okazało niezłym skróceniem czasu podróży, tak więc kupiliśmy od niego bilet po 60 MAD / os/ OW, wskazał nam odpowiedni autobus i jedziemy.




Wysiadamy w Ait Tagalla i na placyku przy skrzyżowaniu czeka kilka Grand Taxi ( czasami przez lokalnych nazywane kolektiw taxi). Koszt przejechania 20 km to 10MAD za osobę pod warunkiem zebrania 6-ściu osób a tzw. solo taxi 60 MAD. Ponieważ oprócz naszej dwójki doszła jeszcze jedna osoba i kilkanaście minut następnych nikt się nie pojawiał, postanowiliśmy zapłacić po 20 MAD za osobę, byle tylko ruszyć dalej w drogę z tego upału.
Po drodze do wodospadów








Pierwsze spotkanie z małpiszonem




Wszystkie relacje zawierają to zdjęcie, ale nie mogłem się powstrzymać.




Jadłodajnie w drodze dookoła wodospadu.




To nie pocztówka, ten koń cały czas tam stoi w pełnym rynsztunku.




Tu już w połowie drogi w dół.




Takim kicz-pływadłem można przedostać się za kilkanaście lub -dziesiąt dirhamów na drugą stronąę. Ale uwaga. Może chwilkę potrwać zanim zbierze się komplet. Chyba, że dopłacicie to flisak ruszy. Jak nie macie czasu ani ochoty na takie ceregiele to kawałek poniżej jest kładka, darmowa.




Za kładką schody do góry. Obejście wodospadów dookoła wraz z podziwianiem widoków trwa około godziny.
c.d.n. dalej będzie ciekawie, palenie zioła, akcja policyjna i ledwie nam się uda...











Po obejściu wodospadów doszliśmy do parkingu, na który przyjechaliśmy rano, a że byliśmy głodni, to ruszyliśmy dookoła w poszukiwaniu dobrego tadżina. Niestety jadłodajnie wokół parkingu nie chciały zejść poniżej 70 MAD za małego tadżina. Zeszliśmy w takim razie w dół trasą, którą zaczynaliśmy rano. Po obejściu kilku jadłodajni w końcu znaleźliśmy taką, gdzie mały tadżin kosztował 30 MAD i całkiem nieźle wyglądał, a do tego kilka osób już zajadało. Pani, która to prowadziła, dała się wciągnąć w rozmowę. Głownie dlatego, że tadżinki spokojnie sobie dochodziły no i po angielsku mówiła znacznie lepiej ode mnie. ;) Pytaliśmy się dlaczego tak tanio nawet bez negocjacji, a wyżej na parkingu ponad dwa razy więcej. Powiedziała, że w takiej cenie opłaca się jej sprzedawać i w Riadzie, który prowadzi jej mąż Rachid (Chez Rachid 0666-67-26-40) też jest taniej niż gdzie indziej, dlatego ich w okolicy nie bardzo lubią. Nie wszyscy co prawda, ale kilku takich się znajdzie.
Zapytaliśmy się Pani czy wie, o której jest najbliższy autobus z powrotem do Marrakeszu i żebyśmy jeszcze zdążyli grand taxi dojechać do Ait Tagalla. A tu miła niespodzianka. Okazało się, że mąż Pani jedzie po gości do swojego Riadu na lotnisko i może nas zabrać.
Lepiej być nie mogło. Taxi plus autobus to jakieś prawie 4 godziny, a autem mieliśmy szansę być w dwie.
Jak kończyliśmy przepyszne tadżiny, Rachid już czekał. Umówiliśmy się na dorzucenie do paliwa 200 MAD ( co jest dobrą ceną za 160 km/ 2 os). Po drodze dosiadł się jeszcze kolega Rachida. I tu Rachid miał nietypową prośbę, żebyśmy położyli się na tylnej kanapie tak, aby nas nie było widać jak wyjeżdżamy z miejscowości, bo jakby zobaczył to tłum licencjonowanych taksiarzy jak wywozi turystów i zabiera im zarobek toby go zjedli żywcem zaczynając od ukręcenia jąder.
Gdy zniknął w oddali tłum taksiarzy usiedliśmy sobie wygodnie w dwójkę na tylnej kanapie co w Maroku jest zjawiskiem rzadkim. Zazwyczaj z tyłu jedzie się we czworo. Kolega Rachida (już nie pamiętam jego imienia) wyciągnął jakiegoś skręta i zapytał się czy palimy? Na to ja, że już od kilku lat nie, ale nadal lubię zapach dymu papierosowego i śmiało może palić w aucie. Odpalił i aż mnie zatkało. Nagle pożałowałem swojej odmowy jak doszedł do mnie charakterystyczny zapach marychy, ale po chwili już było dobrze i wesoło. W aucie było takie stężenie oparów że wszyscy byliśmy zrobieni. Teraz dopiero rozmowa potoczyła się swobodnie jakbyśmy byli kumplami od lat. Gadaliśmy o ludziach, podziałach, podatkach, obsmarowaliśmy króla itp.
Na jakiś kilometr przed końcem lokalnej 1811 nagle wszystkie okna otwarte, kolega Rachida dał nam cały pęczek tymianku do wysmarowania się. Potem natarł Rachida i siebie. I wtedy wytłumaczył nam, że tymianek najlepiej maskuje zapach marychy.
Wyjeżdżamy na krajową R304 i tu dopiero zaczyna się szopka. Rachid dostaje telefon, że kilka kilometrów przed nami stoi kontrola policyjna. Ale to nie jakiś tam patrol jak u nas. Jakaś masakra. Progi zwalniające, kolczatki drogowe, stop obowiązkowy.
Zostaliśmy poinstruowani przez Rachida żeby pod żadnym pozorem, gdybyśmy byli wzięci przez policjanta na spytki, nie mówić, że daliśmy jakakolwiek kasę. Historyjka była taka, że w ramach przyjaźni polsko-marokańskiej Rachid zabiera nas do restauracji kolegi w Marakeszu na pyszną rybkę, i że mieszkamy u niego w hotelu i wracamy potem na noc. :lol:
Kontrola. Stajemy. Rachid wysiada z auta, obściskuje się z policjantem i obcałowuje (tfuj :roll: ) , zamienia kilka zdań, wsiada i jedziemy. Na nasze wielkie oczy :shock: odpowiada, że mamy szczęście. To jego kuzyn z tej samej co Rachid wioski, że razem do szkoły chodzili i nawet razem pili :shock: i palili :twisted: .
Król Maroka, żeby ograniczyć korupcję, wprowadził system, że policjant na komendzie może być 50 dni, potem delegowany jest do innego komisariatu, zazwyczaj na innym końcu kraju. Nigdy nie wiadomo na kogo się trafi i kuzyn Rachida to był fart.
Niestety po kilkudziesięciu kilometrach wpakowaliśmy się w następną kontrolę.
Teraz to wyglądało poważnie . Kazali Rachidowi zjechać na pobocze. Trzepali papiery, oglądali auto, wsadzali nawet głowę do środka i niuchali, jak to psy, za ziołem. Na szczęście jedyne zioło jakie wyczuli to tymianek.
Wzięli Rachida do radiowozu. Kolega Rachida powiedział nam wtedy, że nadeszła ta chwila, kiedy trzeba opowiedzieć naszą historyjkę i mam to zrobić ja. Bo Rachid już im to opowiedział i mu nie wierzą, a nam turystom uwierzą. I ma zabrzmieć wiarygodnie, bo Rachida zatrzymają, albo karzą zapłacić dużą grzywnę za wożenie turystów bez licencji.
Uff. Wyszedłem z auta z przekonaniem nabranym w Polsce po spotkaniach z naszymi stróżami prawa, że to nie przejdzie. Wziąłem głęboki oddech i wysiadłem. Podszedłem do jednego z policjantów (takiego co to miał najwięcej krzaczków, gwiazdek i jakichśtam listków czy śmigiełek na mundurze) i zapytałem o co cała sprawa bo głodny jestem, a w Marakeszu czeka już na nas smażona rybka a ja nie lubię podgrzewanej. Wyszło trochę opryskliwie, ale udało się zamaskować zdenerwowanie. Opowiedziałem całą historyjkę do końca i trochę porozmawialiśmy już na luzie o Polsce, że Maroko przypomina mi Polskę sprzed 20 lat dlatego tak tu mi się podoba, że też kiedyś chciałem być policjantem i takie tam bajery. Pożegnaliśmy się już niemal po przyjacielsku, policjant rzucił do Rachida "yalla"
i pojechaliśmy. Gdy punkt kontrolny zniknął na horyzoncie wybuchu radości w aucie już nie można było powstrzymać.
I tak w lekkiej euforii i już jako przyjaciele, dojechaliśmy do Marakeszu.
Ciężko się było rozstać, ale obiecaliśmy, że jeszcze tu wrócimy.

Nasz przyjaciel Rachid przy swoim Mercu w Marakeszu.





Wysiedliśmy przy Bab Doukkala, gdyż nie chcieliśmy Rachida więcej narażać i przeszliśmy sobie przez Madynę na Jemma el Fna. W ogóle to po tej całej przygodzie mieliśmy wrażenie, że Rachid zrobił nam przysługę wioząc nas do Marakeszu. Mógł mieć z tego powodu więcej nieprzyjemności niż pożytku.

Fotka strzelona z biodra. Inaczej bakszysz.





Potem jeszcze obowiązkowy sok pomarańczowy u znajomego handlarza. Już z daleka nas poznał i wołał "helo maj frend". Potem jeszcze dolewka soku i ruszamy szukać transportu do Oukaimeden na narty a jest tam około 90 km.
Podeszliśmy do postoju grand taxi i tak od jednego (300 MAD) do innego ( 400 MAD) zrezygnowani udaliśmy się do informacji turystycznej przy Kutubiji a tam wszystko na głucho pozamykane. Spóźniliśmy się 15 minut. Biuro do 17-stej. Podeszliśmy do postoju "turistic taxi" ( duże ciemne vany 9-cio osobowe) a tam chcieli 600 MAD. Zrezygnowani usiedliśmy na ławeczce przy informacji turystycznej i podchodzi do nas kierowca taksówki turystycznej i mówi, że jak podejdziemy na Sidi Mimoun (idąc od Jemma w stronę Kutubiji, za Kutubiją w lewo po około 300-500 metrów przy murze są przystanki autobusów miejskich) to stamtąd odjeżdżają autobusy miejskie nr 25 za 7 MAD ( jeśli dobrze pamiętam) do miejscowości Duar Ourika ( nie mylić z Ourika Valley) a dalej busikami w odcinkach.

Sidi Mimoune





Rozkład autobusów podmiejskich jeżdżących do miejscowości oddalonych od Marakeszu o około 30 km w różnych kierunkach.





Autobus jeździ co godzinę. My czekaliśmy jakieś 15 minut i po następnych 40-stu minutach byliśmy w Ourice. Trzeba wysiąść w centrum, tam gdzie jest dużo grand taxi i wszelkiej maści busików, najczęściej mercedes kaczka pomalowany w fantazyjne kolory z bagażnikiem na dachu. My się zagapiliśmy i pojechaliśmy za daleko na pętlę jakieś 3 km dalej i żeby wrócić do centrum Ouriki musieliśmy znów wyskoczyć z 7 MAD/os. Tam oczywiście obskoczyli nas taksiarze proponując dowiezienie do Oukaimeden za astronomiczne sumy. W końcu popytaliśmy miejscowych i wskazali nam bus jadący Oukaimeden. Za 45 km jazdy busem 30 MAD/os.
Coraz bardziej zbliżaliśmy się do naszego upragnionego miejca. Narty w Maroku. :lol: :lol: :lol:
Jak dojechaliśmy na miejsce to już była 22-ga i było ciemno. Obawialiśmy się, że o tej porze wioska będzie wymarła i noclegu nie znajdziemy. W busie zagadaliśmy do miejscowych i okazało się, że jeden z nich ma chatkę na wynajem. Co za przypadek :)
Gdy dojechaliśmy do Oukaimeden, szliśmy za naszym przewodnikiem jeszcze kilkanaście minut ostro pod górę, po ciemku. Na szczęście mieliśmy latarki. Weszliśmy do chatki i po krótkich negocjacjach (i my, i przewodnik wiedzieliśmy, że nie mamy wyjścia) wzięliśmy na dwa noclegi za 500 MAD.
Zimno. Trzeba było w kominku napalić. Coś z kominem było nie titi i zaczadziliśmy cały pokój. Trzeba było wietrzyć. Jeszcze gorzej.
Nawet jeść się nie chciało. Kibel strasznie mechły, dziura w podłodze z zamarzniętą wodą ( w końcu to ponad 2000 m.n.p.m.) a nad kiblem prysznic. Dobry patent. Szwagier ma kawalerkę 20 m2 to mu polecę takie rozwiązanie w celu zaoszczędzenia miejsca.
Zawinęliśmy się w trzy koce i poszliśmy spać.
Wyobrażaliśmy sobie, że nazajutrz jak się obudzimy, zaparzymy sobie kawkę i wyjdziemy przed chatkę, to zajebiste widoki zrekompensują nam niewygody.












Masz więcej fotek stamtąd? Bo my jedliśmy w różnych miejscach w Asilah i to tak odległych od centrum, że czasami byliśmy jedynymi Europejczykami i być może tam też byliśmy. ;)

-- 09 Lip 2014 19:57 --

Dzień piąty, 22 marca, sobota, Oukaimeden

No i warto było. Rano, jeszcze przed zrobieniem kawki wyszedłem przed chatkę. A tam taaakie widoki.
Potem poszliśmy pod stok zobaczyć warunki narciarskie. Wyciąg chodził. Wypożyczających narty multum. Jednego z nich zapytaliśmy o cenę to rzucił 300 MAD ( to 30€, tyle co w Austrii), powiedziałem mu , że oszalał i poszedłem dalej. Nie chciał się odczepić. Powiedziałem, że wjadę na szczyt i ocenię warunki narciarskie i wtedy być może. To on na to, że 150 MAD a jak się nie spodoba to jeszcze połowę z tego odda. Ta ,już to widzę. Byłem nieugięty i powiedziałem, że jak będzie śnieg na szczycie to wrócę i wypożyczę od niego. W kasie kupiłem bilet jednorazowy za 25 MAD/os i po kilkunastu minutach byliśmy na szczycie.

Widok z naszej chatki, w oddali wyciąg narciarski.





Widok na górę Oukaimeden z wyciągiem i kazby





Chatki dla narciarzy o narciarskim zacięciu co widać po furtkach





Jedziemy na górę, jak widać pierwsze kilkaset metrów nie ma śniegu, potem ponad kilometr dobrych warunków narciarskich i szczyt też goły, bez śniegu





Pod szczytem





Na szczycie





Znowu pod szczytem





Jego wysokość Toubkal, na razie wymiana spojrzeń niczym bokserzy, dopiero za kilka dni walka





Warunki są to trzeba korzystać i zjeżdżać, zamiast na nartach zjazd na torbie





Widok ze szczytu na chatki narciarskie i zalew z tamą





-- 09 Lip 2014 20:23 --

W połowie drogi ze szczytu. Chociaż w cenie mieliśmy powrót wyciągiem to postanowiliśmy przejść się w ramach aklimatyzacji. No i nie chciałem się już spotkać z przemiłym panem od wynajmu nart :mrgreen:





A po drodze takie atrakcje zygzakowate