Fly4free.pl

Spotkany przy drodze obóz Nomadów. Zwróćcie uwagę na baterię słoneczną na dachu lepianki. Szeryf nie pozwolił się zatrzymać nawet na zdjęcia - podobno nie przepadają za obcymi.


Zauważone przy drodze. Wielbłądy miały ok. 20 cm wysokości i były absolutnie rozkoszne :)


Pozostałość po dawnych czasach, choć Szeryf mówił, że teraz też jest czasem używane. Poidło dla wielbłądów na pustyni, gdzieś przy granicy z Algierią.


Kolejny przystanek - kopalnia skamielin. Właściwie nie kopalnia, a bardziej coś w rodzaju kamieniołomów. Z tych kamieni wytwarzają tam wszystko - popielniczki, mydelniczki, wisiorki, co tylko się zamarzy. Pustkowie, olbrzymia przestrzeń, pośrodku niczego połacie skał z zatopionymi w nich, skamieniałymi żyjątkami. Na samym szczycie kilka dzieci, które przyjechały tu na trzech zdezelowanych rowerkach i próbowały sprzedać pamiątki - zrobione własnoręcznie z gałganków lalki i wielbłądy. Nie miałam odwagi czegoś od nich kupić (do tej pory żałuję...), bo musiałabym wybrać tylko jedno z nich...Targowanie się z dorosłymi to jedno (ćwiczę cały czas, choć nadal jest kiepsko :D , ale w takich sytuacjach po prostu tracę jakąkolwiek zdolność reagowania... :(


Kolejny smutny/dający do myślenia przystanek. W tym miejscu było kiedyś duże jezioro, które wyschło, pozostawiając po sobie świetne miejsce - olbrzymie połacie ziemi, otoczone palmami, widok jak z raju. Miejscowi wykorzystali to miejsce, żeby móc zarabiać w jeden z niewielu dostępnych w tym miejscu sposobów zarobkowania - wybudowali hotele. Naprawdę przepiękne - miejsce jak klasyczna oaza z filmów. Niestety, po jakimś czasie okazało się, że woda ponownie zaczyna się pojawiać spod ziemi i podmywa wybudowane (często za oszczędności całej rodziny) hoteliki. Ten na zdjęciu, to jeden z niewielu jeszcze ocalałych, choć woda podobno podmywa już powoli wejście. Po innych pozostały tylko drobne kupki piasku, wyglądające jak zamki na plaży, po których przeszła fala. I mające podobną wielkość - poważnie...


Podczas niektórych przystanków, zwłaszcza w miejscach mało turystycznych, podbiegały do nas dzieci. Nie prosiły o pieniądze. One chciały po prostu te pieniądze wymienić. Najpierw nie mogliśmy zrozumieć, o co w tym chodzi. Dopiero obserwacja i konsultacja z Szeryfem, uświadomiła nam prawdę. Wielu turystów daje drobne monety dzieciom, wiadomo - pewnie w dobrej wierze. Niestety, kończy się to tak, że małe rączki ściskają 1 euro, 1 funta, zdarzyło się nawet 1 zł, z nadzieją, że kolejny przyjezdny wymieni im to na marokańską walutę i spowoduje, że wreszcie te metalowe krążki nabiorą dla nich jakiejkolwiek wartości...Było to smutne - dzieci miały tych monet naprawdę dużo, a w rejonach pustynnych nie mają gdzie tego wymienić (tym bardziej, że to bilon) i nic za to nie kupią. Tam zakodowałam sobie w głowie, żeby, jeśli chce się kogoś wspomóc na takich terenach, dać równowartość tych drobnych przecież sum, ale w lokalnej walucie. Inaczej - to jak lizanie cukierka przez papierek.


Podsumowując - cała wycieczka była naprawdę ciekawa. Jednak, mimo że było i wesoło, i nawet czas na "zdrowotne napitki" się znalazł (zwłaszcza Szeryf, od momentu gdy dowiedział się, że za kierownicą usiądzie dopiero kolejnego dnia, w tym przodował :D , nie była to wycieczka z cyklu "sun and fun". Ale i takie momenty są potrzebne...




A to już nasz mega elegancki hotel :) w ciągu dnia obsługa nawet zdążyła napełnić basen wodą odczyściwszy go wcześniej z piasku, po wczorajszej burzy piaskowej).


C.d.n.

Wieczór spędziliśmy standardowo - oglądanie widoków, a trzeba przyznać, że nasz hotel był położony w wyjątkowo malowniczym miejscu i prowadząc leczniczą profilaktykę :D Nasz Szeryf chyba czuł się wyjątkowo słabowicie, bo gdy położyliśmy się spać, zaczął dobijać się do drzwi, żeby kontynuować leczenie :D Niestety, mając na uwadze jutrzejszą jazdę (zwłaszcza to, że jest kierowcą), z bólem serca musieliśmy mu odmówić.



Warunki w hotelu były lepiej niż dobre (przypominam - doba z pełnym wyżywieniem kosztowała nas po 25 euro od osoby). Otrzymaliśmy dwa trzyosobowe pokoje (to był jeden z warunków zbicia ceny), duże, piękne, z klimatyzacją i łazienką (klimatyzacja bardzo się nam przydała - było tak zimno, że przestawiliśmy ją na grzanie. Z tego powodu nie skorzystaliśmy też z hotelowego basenu :) Jedzenie - wyśmienite.


Ideał wytrwałości, wytrzymałości i prawdziwego twardzielstwa.

Noc minęła nam spokojnie i zdecydowanie za szybko. Niektórzy z nas (na szczęście, ci, którzy używali aparatu fotograficznego :D wstali na wschód słońca, inni woleli pospać - hehe :)



Szybkie śniadanie i trzeba było ruszać w drogę. Nasz autorski przewodnik mówił, że kolejną noc spędzimy w Azrou. Tak też umawialiśmy się w Fezie z naszym kierowcą - z Merzougi miał nas odwieźć do Azrou i tu mieliśmy się rozstać. Jednak ponieważ droga Fez - Merzouga okazała się bardzo skomplikowana (Azrou leży na tej drodze, w odległości ok. 70 km. od Fezu), a Szeryf okazał się naprawdę wyśmienitym kierowcą, trochę (no dobrze - bardzo :D obawialiśmy się zostać bez niego. Dodatkowo nikt nie miał pojęcia, gdzie zostanie przeniesiona blokada drogi i jak długo będzie trwała. Pewni byliśmy tylko jednego - dopóki zostaniemy z nim, będziemy w taki czy inny sposób bezpieczni. I na pewno nas dowiezie. Bo obiecał. A przekonaliśmy się już, że jego obietnice są naprawdę cenne...
Tak więc, po krótkiej rozmowie, Szeryf sam uznał, że lepiej będzie, jeśli zawiezie nas prosto do Fezu (hmmm, mantra "wszystko zgodnie z planem" chyba się już lekko zdezaktualizowała :D Wykonał parę telefonów i dowiedział się, że blokada jest w innym miejscu, a droga będzie zamknięta od 16.00. Musimy więc jechać tak szybko, jak tylko się da, żeby zdążyć przejechać.


Ruszyliśmy więc.





Widoki naprawdę niesamowite. Właściwie można by było zatrzymywać się co chwilę i napawać, niestety - nie było na to czasu.







Szeryf wyprzedzał każde auto na drodze. Każda taka akcja zwiększała naszą szansę na przejechanie blokady (biorąc pod uwagę, że puszczano naraz np. 20 aut, miło byłoby znaleźć się na początku ostatniej puszczanej dwudziestki, a nie np. jako 22).



Choć była to metoda nieco ryzykowna. Ostatnio byliśmy "na plusie" z klątwami, a któremuś z wyprzedzanych kierowców mogłyby przecież puścić nerwy np. :D


Coraz bliżej blokady, coraz więcej śniegu...





I wreszcie jest :


Wszyscy byliśmy dosyć mocno zdenerwowani. Szeryf - bo obiecał, a my - nawet nie dlatego, że obawialiśmy się kolejnej nocy gdzieś przy drodze. Martwiliśmy się po prostu, że przy tak krótkim pobycie w Maroku, kolejna noc "wyjęta" z planów (jakichśtam, bo trudno już mówić o trzymaniu się naszego przewodnika :D spowoduje, że nie zobaczymy kolejnego miejsca, bo zwyczajnie nie zdążymy. Dodatkowo martwiliśmy się o Szeryfa. 3 dni temu wyszedł, jak zawsze, do pracy na postój taksówek. Pewnie myślał, że tez jak zawsze wróci ze zmiany np. ok 5 rano. A tu nic z tego - przyczepiła się do niego jakaś podejrzana szóstka, którą się trzeba opiekować i która na dodatek przynosi pecha :D I wylądował na drugim końcu kraju, zaliczając po drodze najdziwniejsze przygody :D (hmmm, może go wcześniej też ktoś przeklął... :D


W okolicach blokady spotkaliśmy dosyć duży konwój półciężarówek. Była to pomoc żywnościowa wysłana przez króla dla plemion żyjących wysoko w górach. Podobno przez śnieg zostali zupełnie odcięci od źródeł żywności.




Przez pewien odcinek drogi, na poboczu stało bardzo dużo psów. Czekały na jedzenie rzucane z aut. Pocieszający był fakt, że psy nie wyglądały na zagłodzone i to, że było ich tam tak dużo - dobitny dowód, że jedzenie było często rzucane, czyli opłacało się im czekać.


Parę godzin temu pomarańczowy piasek i palące słońce, a teraz takie widoki. Niesamowite.


Przejeżdżaliśmy też obok stacji narciarskiej, położonej niedaleko Ifrane. I to było jedyne miejsce, w którym było widać autentyczną radość ze śniegu :) Po stoku zjeżdżali mężczyźni w przebraniach św. Mikołaja. Konie, a nawet mały osiołek, zostały ustrojone rogami renifera. Gwar, śmiech i dziecięca radość :) Na maskach samochodów dumnie prężyły się bałwany. Każdy wie, jak polskie dzieci robią bałwany - toczą kule, które następnie ustawiają jedna na drugiej. Zawsze myślałam, że to jedyny i prawdziwie słuszny wizerunek bałwana. Otóż nie - marokańskie dzieci robią to trochę inaczej. Pieczołowicie wyklejają ze śniegu zwężający się mocno ku górze stożek, który staje się ciałem śniegowej postaci. Po zastanowieniu uznałam, że ma to sens. Dzieci odwzorowują po prostu Marokańczyków w tradycyjnych płaszczach (nie chcę się w takim razie zastanawiać, jak widzą nas polskie dzieci, budując nam dwa, a czasem trzy pękate brzuchy :D


Pomimo pośpiechu na drodze, powoli stawało się jasne, że do Fezu dotrzemy po zmroku. Zaraz po przyjeździe chcieliśmy ruszyć dalej - do Chefchaouen. Plan (nie rozumiem dlaczego jeszcze moja klawiatura przyjmuje takie bzdurne słowa :D był taki - w Fezie szybko coś jemy, lecimy na Supratour i jedziemy (w naszym przewodniku mieliśmy nawet rozkłady jazdy. Pełen profesjonalizm :D A ponieważ, jak już wiecie, zawsze trzymamy się planu i w dodatku był to wyjazd budżetowy (jak z resztą wszystkie nasze wyjazdy :), to....zapytaliśmy Szeryfa, za ile zawiezie nas do Chefchaouen :/ :D :D Za 200 MAD od osoby...Hm, cóż...zgodnie z zasadą "zawsze bądź sobą" oczywiście się zgodziliśmy :D :D
Szeryf wykonał parę telefonów i przekazał nam wiadomość, że jednak jego szef się nie zgadza, żeby jechał z nami po tak długiej jeździe (podejrzewamy, że jednak żaden szef nie istniał, a raczej to Szeryf był szefem wszystkich taksówkarzy. Wskazywało na to wiele przesłanek, ale nie będę Was tu zanudzać. Troszkę się zmartwiliśmy, bo to by wskazywało na fakt, że jednak nie polubił nas tak, jak my jego i chciał się od nas uwolnić. Od nas i od naszego pecha). Obiecał jednak, że po jedzeniu przyjedzie nowy kierowca (i, jak podkreślił, z większym autem. Czyli żegnajcie puzzle! :D
Szybka kolacja w Fezie (40 MAD za tadżin), długie pożegnanie i przesiadka do kolejnego auta. Tym razem 7 miejsc dla pasażerów. Początkowo nie mogliśmy się zupełnie w takiej przestrzeni odnaleźć :D Było jakoś tak, ja wiem? Samotnie? :D
Nowy kierowca przywitał nas słowami, że człowiek, który zna tylko dwa języki, jest analfabetą. Nie rokowało to dobrze naszej przyjaźni. Na szczęście nie uściślił, na jakim poziomie trzeba znać kolejne języki, więc szybko wytłumaczyliśmy sobie, że skoro umiemy powiedzieć "doswidania", to wszystko jest ok :D
Żeby go do końca usatysfakcjonować, na siedzeniu przy kierowcy usiadła koleżanka w najmniejszym stopniu analfabetyczna (okazało się z resztą, że pan preferuje rozmowy po francusku, więc wszystko się zgadzało). Niestety, szybko okazało się, że chyba jednak któryś z kierowców na drodze nie wytrzymał i jednak rzucił klątwę...Nasz nowy kierowca był po prostu Ślimakiem... :) Jechał z prędkością 20 km na godzinę i, dodatkowo, nie miał podzielnej uwagi. Był strasznie rozmowny i cały czas odwracał się do koleżanki siedzącej obok niego, wciągając ją w dyskusję. Niestety, zwalniał wtedy do 10 km na godzinę :/ :D
Po pierwszej godzinie jazdy (nie jestem przekonana, czy w ogóle wyjechaliśmy z Fezu...), zgodnie rozkazaliśmy koleżance, aby udawała, że śpi :D Niestety - szybko tego pożałowaliśmy. Droga była dosyć trudna, zakręty, jakieś przepaści, ciemno...Pan zatrzymał się przy przydrożnym stoisku z pomarańczami (chcieliśmy trochę kupić), wysiadł i podał swój telefon koleżance. Nikt z pozostałych nie rozumie po francusku, więc tylko mogliśmy obserwować jak jej twarz coraz bardziej blednie, a w oczach pojawia się strach...Po chwili wyglądaliśmy tak samo...Okazało się, że pan poprosił ją o wykręcenie numeru na swoim telefonie, gdyż, jak stwierdził "trochę niedowidzi"...:/ :D Nie było wyjścia - od tej pory, gdy tylko koleżanka przysypiała na fotelu, ktoś z nas budził ją szarpnięciem i słowami : "Gadaj z kierowcą!". A do Chefchaouen dojechaliśmy zieloni ze strachu. Po jakichś 6 godzinach...:/ :D


Chefchaouen nocą.






Nasz hostel. Trzeba przyznać, że kierowca się sprawdził. Zaprowadził nas do hostelu w samej medynie - 10 euro za noc ze śniadaniem.
No i w końcu dowiózł nas całych i zdrowych :)



C.d.n.Chefchaouen, Niebieskie Miasto położone w górach Rif...Spędziliśmy tu dwie noce, włócząc się, jedząc, zaglądając we wszystkie możliwe kąty. Odpoczywaliśmy - bo to miejsce jest znakomite do ładowania akumulatorów.



W takiej scenerii nawet klątwy jakby na moment odpuściły :)







Budynki w medynie Chefchaouen pomalowane są na niebiesko. Sama medyna jest zbudowana jak kopiec termitów - pnie się w górę. Wszędzie więc błękit, schody i koty. Olbrzymie ilości :)







Poza medyną Chefchaoen wygląda trochę jak typowe miasteczko turystyczno-uzdrowiskowe.





Olbrzymie wrażenie robi usytuowanie miasteczka - bezpośrednio w otoczeniu gór Rif, z których podobno pochodzi duża część światowej produkcji haszyszu. Coś w tym chyba musi być, bo w żadnym innym miejscu w Maroku nie pytano mnie aż tyle razy, czy chcę "special cigarette" (właściwie to nigdzie indziej mnie o to nie pytano, w dodatku tak otwarcie :)





Hostel wybrany nam przez Ślimaka był całkiem fajny. Śniadanie jedliśmy jednak tylko pierwszego ranka - było, delikatnie mówiąc, bardzo średnie. Natomiast nikt nie robił żadnych problemów, gdy powiedzieliśmy obsłudze, że kolejnego śniadania nie chcemy - cena za osobę spadła wtedy do 7 euro.


Taras naszego hostelu.
Hostelik miał jeszcze jedną wadę - w nocy było w nim masakrycznie, przerażająco wręcz zimno. Na szczęście w pokojach były koce w dużych ilościach. I mieliśmy też czapki...I kurtki zimowe.... :D