Fly4free.pl

Spacerując po uliczkach Puerto Vallarty nie można nie wspomnieć o bujnej i bardzo kolorowej roślinności i niemożliwych do przeniesienia do relacji zapachach. Do tego miejsca naprawdę aż chce się wrócić.





Wzdłuż deptaka jak można się łatwo domyślić wyrósł cały biznes mniejszych i większych knajp, barów i innych cieszących oko przybytów:









Ogólne wrażenia po wizycie w Puerto Vallarcie są jak dla mnie bardzo pozytywne, chociaż dla wielu nagromadzenie ludzi i hoteli w jednym miejscu przekracza tam „poziom bezpieczeństwa”. Jednak w porównaniu do pozostałych odwiedzonych meksykańskich portów (może poza Cabo San Lucas) miejsce to niewątpliwie ma swoją duszę.

Następnego dnia odwiedziliśmy kolejny port w Meksyku – Mazatlan, który co było widać wyraźnie na każdym kroku żyje w cieniu Puerto Vallarty i korzystając z tamtejszych rozwiązań próbuje jej dorównać we wszystkich możliwych obszarach.

Na uwagę w Mazatlan zasługuje bardzo ładny, pełen zieleni oraz przytulnych knajpek rynek.





Warta odwiedzin jest również położona w bardzo bliskiej odległości od rynku katedra, przed którą na miejskim placu można pooglądać i posłuchać występów lokalnych zespołów (akurat my trafiliśmy na młodzieżową orkiestrę dętą).



Wzdłuż wybrzeża – podobnie jak w Puerto Vallarcie ciągnie się bardzo długi deptak, wzdłuż którego również jej wzorem umieszczono liczne pomniki i instalacje. Szczerze mówiąc w Puerto Vallarcie wyglądało to zdecydowanie bardziej przekonująco.



Bardzo ciekawy jest natomiast ten fragment deptaka, który przylega do fragmentu plaży okupowanej przez miejscowych rybaków. Można tu zobaczyć świeże ryby i inne owoce morza prostu po rozładunku z łodzi a także handel nimi z przedstawicielami okolicznych restauracji oraz firm.












W pewnym oddaleniu od portu rozpoczyna się część turystyczna charakteryzująca się jak dla mnie dość dziwną architekturą i bardzo dużym nagromadzeniem hoteli (ale nie tak dużym jak w Puerto Vallarcie).





Wracając na statek spotkaliśmy uzbrojony po zęby patrol policji, który przypomniał jak niespokojnym krajem jest Meksyk. W wielu regionach państwo prowadzi tam otwartą wojnę z kartelami narkotykowymi a w czasie mojego rejsu ze względów bezpieczeństwa zostały skasowane m.in. prawie wszystkie planowane wizyty statków wycieczkowych w Acapulco.



Tak na marginesie z ofertami dot. narkotyków (głównie kokainy) od ulicznych sprzedawców można było zarówno w Puerto Vallarcie jak i w Mazatlanie spotkać się na każdym kroku.

Po wizycie w tych dwóch portach pozostał nam na trasie jeszcze tylko jeden port – Cabo San Lucas, o którym napiszę w kolejnej części.W końcu dotarliśmy do Cabo San Lucas czyli Przylądka św. Łukasza – ostatniego przystanku na naszej trasie.

Jest to malownicza niewielka miejscowość położona na krańcu półwyspu kalifornijskiego – praktycznie na tej samej szerokości geograficznej co odwiedzony wcześniej Mazatlan. Miasteczko żyje praktycznie wyłącznie z turystyki – cały region jest pustynny i bardzo górzysty, a tutejsza flora w zasadzie ogranicza się tylko do kaktusów.

Ponieważ port Cabo to w praktyce duża marina zdolna przyjmować co najwyżej średnie jednostki, statki wycieczkowe nie są w stanie do niego bezpośrednio zawinąć. Z tego powodu statek rzucił kotwicę w zatoce i tam pozostał cały dzień.



Transport na ląd zapewniały kursujące co 10-15 minut w obie strony łodzie cumowane bezpośrednio do burty statku. Tym samym był to jedyny port na naszej trasie, gdzie aby dostać się na ląd konieczna była krótka podróż tenderem pomiędzy statkiem a przystanią.







Pierwsze wrażenia po przybiciu na ląd były jak najbardziej pozytywne. Marina zdecydowanie tętni życiem.









Zainteresowani mogą skorzystać z jednej z wielu plaż Cabo. Są one dostępne albo po obejściu mariny (20 min. spacerku) albo korzystając z miejscowych łódek, które zapewniają transport w interesujące nas miejsce (wiele plaż jest niedostępnych od strony lądu). Plaże te mają różne mniej lub bardziej romantyczne nazwy, np. Plaża Miłości, Plaża Rozwodów.

Cabo słynie również ze świetnych warunków do nurkowania.



Spacerując po marinie w wielu miejscach można spotkać przedstawicieli tutejszej fauny: w szczególności lwy morskie.





Okolice Cabo są również znane z bogactwa ryb. Jest to jedno z popularniejszych miejsc połowów marlinów. Mi szczególnie spodobał się powrót miejscowego z „wyprawy na ryby”, który swoją zdobycz wiózł przez marinę…na taczkach :-)



Najbardziej wysuniętym na południe fragmentem lądu w Cabo jest sam przylądek znany z często pojawiającej się na wielu widokówkach formacji skalnej z charakterystycznym łukiem. Można się tam wybrać wyłącznie łódką korzystając z oferty jednego z licznych lokalnych przewoźników. Ja ze względu na kiepskie samopoczucie (dopadło mnie w końcu przeziębienie – uboczny skutek statkowej klimatyzacji i dużych różnic temperatur pomiędzy wnętrzem statku a przestrzeniami zewnętrznymi) ograniczyłem się jedynie do wykonania fotografii z pewnej odległości.





Późnym popołudniem wróciliśmy na statek, który podniósł kotwicę i wyruszył w ostatni odcinek naszego rejsu – do portu San Pedro w okolicach Los Angeles. Pozostało nam jedynie podziwiać malowniczą panoramę Cabo San Lucas:



I tak powoli nasz przeszło dwutygodniowy rejs powoli dobiegł końca. Pozostał nam jeszcze jeden dzień na morzu i wyokrętowanie w San Pedro. A jeśli chodzi o niniejszą już pewnie nieco przydługą relację przyszedł czas (w następnej części) na krótkie podsumowanie.

C.D.N.Ostatni dzień na morzu minął stosunkowo spokojnie i leniwie. Program dnia jak zwykle był dość bogaty – m.in. z kolejnymi pokazami mistrzów kuchni oraz wspominaną przeze mnie na wstępie aukcją obrazów (ostatnią z całej serii).





Z drugiej strony niestety ale przyszedł czas na pakowanie i przygotowania do powrotu…

Do portu w San Pedro przybiliśmy punktualnie rankiem następnego dnia. Samo zejście ze statku nie należało do standardowych ze względu na mikroskopijną w stosunku do ilości pasażerów obsadę urzędników imigracyjnych w terminalu (aż 4 stanowiska, w tym 2 dla obywateli amerykańskich). W efekcie czas oczekiwania w kolejce w terminalu wyniósł 2 godziny. Mieliśmy pecha – w tym dniu zaplanowany był finał kultowego dla Amerykanów Super Bowl – zapewne część urzędników zrobiło sobie na tę okazję wolne…na szczęście samolot powrotny miałem dopiero wieczorem:-)
Port w San Pedro położony jest stosunkowo niedaleko lotniska międzynarodowego w Los Angeles. Aby się tam dostać skorzystałem z płatnego transferu organizowanego przez statek – podróż od terminala w porcie do terminala na lotnisku zajęła nieco ponad 20 minut.

I tak cała wyprawa dobiegła końca…

Podsumowując ją muszę powiedzieć, że trasa była znakomita i bardzo interesująca a sam statek i załoga zapewnili naprawdę bardzo wysoki poziom obsługi. Największą atrakcją (przynajmniej z mojego punktu widzenia) było samo przejście przez Kanał Panamski oraz możliwość odwiedzenia Cartageny, Leon, Antigui oraz Puerty Vallarty – co nie oznacza wcale, że pozostałe punkty na trasie naszego rejsu były nieciekawe. W każdym razie ze spokojem mogę każdemu zarekomendować taką trasę.

Tym samym moja nieco przydługawa już od pewnego czasu relacja dobiegła końca:-)

Gdybyście mieli jakieś pytania, piszcie śmiało – postaram się na wszystkie odpowiedzieć.@brzemia - Akurat jestem w rozjazdach. Wracam do domu za tydzien i mam nadzieje ze gdzies znajde papierowa gazetke z ostatniego dnia. Wtedy uzupelnie podsumowanie?

Sam rejs oceniam bardzo wysoko - 9/10 bo zawsze cos mozna poprawic. Ten byl juz 10-y wiec jakas skale porownawcza juz mam. A kupon oczywiscie ze sie przydal. Takie niespodzianki zawsze ciesza?

Do zobaczenia?@pawel5432 - ogólnie to nie ma jednej zasady:-)

W porcie początku i końca rejsu jak dotąd zawsze było podobnie jak na lotnisku - na jakimś etapie wejścia na statek przechodziło się przez okienka urzędników imigracyjnych i najpierw wyjeżdżało a potem wjeżdżało do danego kraju. Na tym rejsie też tak było - najpierw w Miami przy opuszczaniu USA a potem w LA przy wjeździe do USA. Wygląda to podobnie jak na lotnisku - czyli przy wyjeździe kontrola minimalna/żadna, przy wjeździe bardziej drobiazgowa "face-to-face" z urzędnikiem imigracyjnym, deklaracjami celnymi, pieczątkami itp. W portach pośrednich na tym rejsie nie było żadnych kontroli. Na ląd schodziło się z kartą pokładową i teoretycznie trzeba było mieć ze sobą dokument ze zdjęciem, o który w moim przypadku nikt nigdzie nie spytał. Paszporty nie były nam zabierane. W związku z tym nie mam w nim żadnych pieczątek z krajów, w których byliśmy po drodze. Chyba w jednym kraju był wymóg wypełnienia lokalnej deklaracji celnej, którą oddawało się przy schodzeniu ze statku - i to było wszystko.

Jeśli chodzi o inne trasy to w Europie dla obywateli UE kontroli imigracyjnej praktycznie nie ma (dopóki statek porusza się w ramach strefy Schengen) ale na statku jest wymóg posiadania paszportu - nie można płynąć z dowodem osobistym. Osobom spoza UE w Europie paszporty są zabierane zazwyczaj przy wejściu na statek i zwracane przed zejściem. Czasami - gdy np. statek ma po drodze port w Wielkiej Brytanii, kontrola imigracyjna przeprowadzana jest na statku. Trzeba się ustawić w kolejce o określonej porze (z reguły wszyscy są podzieleni na "okienka czasowe" w zależności od tego na jakim pokładzie się znajdują ich kabiny a całość w miarę sensownie zorganizowana) i zaliczyć indywidualną kontrolę "face-to-face" przed urzędnikiem imigracyjnym. Odbywa się to zwykle w jakimś dużym barze albo w teatrze (urzędnicy siedzą przy długim stoliku na scenie - zabawnie to wygląda). Podobne zasady z tego co pamiętam były również w Indiach. Jeśli wcześniej paszport komuś był zabierany to przed taką kontrolą jest wydawany na czas kontroli (i zaraz po niej znowu zabierany).

Są też trasy - głównie w Azji i na Bliskim Wschodzie, gdzie paszporty są zabierane wszystkim przy wejściu na statek i oddawane na koniec (z ewentualnymi indywidualnymi kontrolami pośrednimi - jak np. w Indiach) z kompletem pieczątek ze wszystkich krajów. Miłość do stempli jest szczególnie widoczna w Azji Płd-Wsch, gdzie potrafią stemplować paszporty w każdym porcie - nawet jeśli poprzedni port był w tym samym kraju. Pewnie wynika to z jakichś lokalnych zwyczajów/przepisów ale nigdy w to nie wnikałem.

Podsumowując - bywa różnie i wszystko zależy od tego gdzie dany rejs się odbywa:-)

Wróciłem, odszukałem gazetki lecz niestety podsumowania przebytego dystansu w milach morskich w nich nie było. Prawdopodobnie mogło to być w jakiejś wkładce do gazetki, która się gdzieś zawieruszyła...

Korzystając jednak z jednego z popularnych serwisów w necie umożliwiających sprawdzenie dystansu na morzu (https://sea-distances.org) można szacować, że w trakcie rejsu przebyliśmy odległość ok. 4500 mil morskich.

Pozdrawiam wszystkich miłośników mórz i oceanów:-)-- 26 Paź 2017 21:57 --



Dziękuję za opinię:-)

ad. 1
Generalnie z takim problemem się nie spotkałem chociaż zdarzały się sytuacje jeszcze bardziej ekstremalne - np. Katakolon w Grecji (dawna Olimpia), gdzie osada do której przybija statek liczy może kilkuset mieszkańców - głównie jakieś zaplecze turystyczne. Czasem przybijają tam natomiast naraz 2 statki z 2-3 tys. pasażerów każdy. Większość z nich jednak jedzie na wycieczki-np. w tym konkretnym miejscu do Olimpii (zorganizowaną na statku albo samodzielnie) i problemu nie ma. Myślę, że linie tak dobierają miejsca w których zatrzymują się statki, aby podobnego problemu uniknąć co nie oznacza, że jakiegoś poczucia, że jest dużo osób nie będzie - ale to praktycznie dotyczy większości popularnych miejsc turystycznych. Dla mnie nigdy to nie był w każdym razie problem.

ad. 2
Jeśli kupisz alkohol na lądzie możesz go wnieść na statek ale zostanie od razu przy wejściu zatrzymany w depozycie. Dostajesz pokwitowanie a w ostatnim dniu rejsu zostanie on wieczorem przyniesiony do kabiny (lub trzeba go samemu gdzieś odebrać) i wtedy można go spakować do bagażu przed zejściem ze statku.

ad. 3
Na statku zawsze są luźne miejsca - jeśli ktoś potrzebuje się gdzieś zaszyć w spokoju bez problemu takie miejsce znajdzie. Jedynym miejscem, gdzie bywa ciasno (to przynajmniej mój odbiór) to bufet w szczycie pory śniadania czy lunchu (ale nie kolacji) oraz ewentualnie okolice basenów przy ładnej pogodzie podczas dni na morzu.

Mam nadzieję, że pomogłem. W razie dalszych pytań pytaj śmiało:-)

-- 26 Paź 2017 22:09 --



To się bardzo różni w zależności od linii, pory roku oraz długości rejsu.

Np. na rejsie na statku Holland America średnia wieku wynosi 55+ z niewielką liczbą dzieci i młodzieży. Im rejs jest dłuższy i poza sezonem wakacyjnym tym z reguły mniej dzieci i młodzieży.
Na statkach NCL z kolei średnia wieku jest około 40-45 lat, podobnie na statkach Costa - ale to zależy w dużym stopniu od trasy. Dłuższe rejsy Costy to z reguły starsi pasażerowie...
W wakacje z kolei średnia wieku jest niższa a na statkach jest bardzo dużo dzieci/młodzieży - szczególnie na tych rejsach, gdzie linie pobierają za dzieci tylko opłaty portowe i podatki.

Dla dzieci i młodzieży na statkach Costy i NCL są kluby (w zasadzie kilka klubów dostosowanych do wieku). Aktualnie jestem w rozjazdach ale powinienem gdzieś mieć program dla dzieci z jakiegoś rejsu NCL to wrzucę go tutaj poglądowo za kilka dni jak wrócę do domu. Praktycznie codziennie dzieci i młodzież mają opiekunów-animatorów oraz atrakcje zorganizowane przez większą część dnia.

Na statkach Holland America z kolei klubów dla dzieci nie widziałem w ogóle (ale tam jest raczej starsza klientela). Z kolei tam było bardzo dużo animacji adresowanych dla osób starszych - np. kursy komputerowe czy kurs grafiki komputerowej (obrabiali na nich swoje własne zdjęcia wykonane podczas rejsu). Rzuć proszę okiem na przykładowe programy, które umieszczałem w tej relacji oraz relacji dot. rejsu na statku Costa Deliziosa - dają wyobraźnię z jakim rodzaju programem można się spotkać w realu. Za miesiąc płynę na kolejny rejs i może też wrzucę tutaj jakąś relację to postaram się zwrócić również na to uwagę.Tym razem mam w planie rejs z Włoch do Dubaju przez Kanał Sueski:-) Po drodze kilka portów na Morzu Śródziemnym, Eliat w Izraelu, Aquaba w Jordanii oraz po kilka portów w Omanie i Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Typowa repozycja statku na zimę w cieplejszy region.A propos programu dla dzieci: udało mi się znaleźć dane dla przykładowego rejsu na statku Norwegian Epic sprzed ok. 1,5 roku.
Były dla nich dostępne kluby w grupach wiekowych: 6 miesięcy-2 lata, 3-5 lat, 6-9 lat oraz 10-12 lat. Dla młodzieży z kolei były dostępne dwie grupy: 13-15 oraz 16-18 lat.
Każda grupa miała swoich animatorów.

Poniżej załączam fotkę przykładowego programu na kilka dni dla grupy 3-5 lat.