Fly4free.pl

I dotarliśmy do prawdziwego suku.


Olbrzymi tłok, kupić i sprzedać można było wszystko i to nie jest przesada.






Im głębiej wchodziliśmy, tym biedniej było. Nikt nas właściwie nie zaczepiał, natomiast sama czułam się trochę głupio, bo miałam ubrane spodenki do kolan i były to jedyne gołe łydki w okolicy.


Cała alejka takich domko-szop. Budowane z każdego możliwego materiału.



Dotarliśmy do brzegu oceanu, tony śmieci, wrażenie straszne, smutne...


W tle zdjęcia widać zarys Medyny. Niby niewielka odległość, a taka różnica w warunkach życia...


i bawiące się dzieci...







W końcu znaleźliśmy supermarket. Dwupoziomowy, bardzo dobrze zaopatrzony, wydawał się zupełnie nie na miejscu w tej dzielnicy. I tu pewnie nie napiszę niczego nowego, ale wszystkie zakupy warto robić właśnie tam. Różnice w cenach ogromne. Np. buteleczka olejku arganowego w sklepiku dla turystów, to koszt od 100 MAD do nawet 500. W supermarkecie - 35 MAD za dużą buteleczkę. I oliwki...Cudowne...Na wagę kosztowały grosze. Beczułki w których są przechowywane, higienicznie osłonięte folią spożywczą, a klient nabiera sobie sam łopatką do woreczka. I jeszcze coś - kiszone cytryny. Dla mnie król smaku, choć jak się później dowiedzieliśmy, dodaje się je do tajin, a nie je "na surowo" :D A już na pewno nie tak, jak my - prosto z worka pod supermarketem :D


Zdjęcia na suku robione były raczej "z biodra". W końcu to my wchodzimy na cudzy teren. A pytanie o możliwość sfotografowania, bardzo często powoduje, że traci się naturalność. Jednak ten chłopiec był tak śliczny, że nie można się było opanować...
A, i jeszcze jedno - w Maroku bardzo często za możliwość zrobienia zdjęcia płaci się drobnym napiwkiem - 10 MAD jest jak najbardziej ok. Jednak dzieciom nie powinno się dawać pieniędzy, żeby nie uczyć ich "łatwego zarobku". My dawaliśmy owoce i cukierki.


Farbiarnia skór, pewnie rzeczy tu zrobione jadą parę kilometrów dalej, na stragany w Medynie.





cdn

PS. barka, odarłaś mnie ze złudzeń :DOj, ciężko, Washington :D A kolejny dzień był wyjątkowo gwiazdkogenny :D ale nie żałuję ani jednej.

Od poznanych w Essaouirze Szwajcarów, dowiedzieliśmy się o przepięknej (podobno) wiosce berberyjskiej Imlil, która znajdowała się w Parku Narodowym Tubkalu. Podobno można się było do niej dostać z Marrakeszu, ale tylko taksówką, bo teraz nie sezon. Zarezerwowaliśmy więc przez booking.com jeden nocleg w trzyosobowym pokoju ze śniadaniem w Imlil (18 euro) i sprawdziliśmy autobusy do Marrakeszu. W Maroko działają dwie duże sieci autobusowe - Supratour i CTM. My korzystaliśmy z Supratour (komfortowe autobusy, przyjeżdżające zgodnie z planem). Chcieliśmy z Essaouiry wyjechać jak najwcześniej rano i okazało się, że mamy kurs o 6.00. Bilet Essaouira-Marrakesz kosztuje 70 MAD, a podróż trwa 2.45. I faktycznie, dokładnie tyle trwała. Co ciekawe, w czas podróży wliczane są postoje na posiłek.



Na dworcu Supratour w Marrakeszu podawano nam jakieś koszmarne kwoty (rzędu 800 MAD) za taksówkę do Imlil. Aż tylu gwiazdek nie mamy, bez przesady :D W końcu, po wielu próbach, ktoś się zlitował i powiedział nam, że pod tym dworcem są drogie taksówki i żeby pojechać na dworzec Dżamal Fresquel (piszę fonetycznie, tak, jak zrozumiałam :D (wydaje mi się, że to po prostu jest dworzec Grand Taxi), bo tam jest taniej (no ale wiadomo, że tam nie trafimy, więc i tak musimy wziąć taksówkę spod Supratour :D I faktycznie, za 50 MAD dojechaliśmy w to miejsce. Po paru minutach poznaliśmy parę Amerykanów, którzy właśnie chcieli jechać do Imlil, mieli już umówioną taksówkę za 300 MAD i szukali współtowarzyszy i współpłatników. Wiadomo, że się zgodziliśmy :)



Droga mijała bardzo szybko, niestety, kierowca nie mówił w ogóle po angielsku. W końcu, na migi zapytał nas, gdzie będziemy spać. I wyglądał na niezbyt usatysfakcjonowanego odpowiedzią.



Przy wjeździe do Imlil zatrzymał się na chwilę i do auta dosiadł się jakiś mężczyzna (a już razem z kierowcą była nas szóstka :D Objął kolegę siedzącego na przednim siedzeniu i tak z nim podróżował. Po wysiadce mężczyzna oznajmił (na szczęście angielski), że nas zaprowadzi do hotelu.



Wg nas też to był dobry pomysł, zwłaszcza, jak spojrzeliśmy na mapkę, którą przerysowałam wieczorem z google. Wyglądała jak krokodyl :D



Szliśmy więc za nim i szliśmy, a wokół takie widoki ...





Przecież gdyby mi ktoś powiedział, że to Afryka, nigdy bym w to nie uwierzyła.







Szliśmy dalej, ale coś nam się to zaczęło nie podobać. Za długo trwało i właściwie skąd nasz przewodnik się tam wziął? Pewnie kierowca zadzwonił do jakiegoś swojego, on nas przejął, żeby zarobić, a nasz zarezerwowany nocleg czeka gdzie indziej (oj, od razu widać, jak te parę dni w Maroko rozwinęło naszą bystrość i podejrzliwość :D



Na szczęście zaczęliśmy już podchodzić do jakiejś wioski.





Podczas drogi nasz przewodnik pytał, czy będziemy wchodzić na Tubkal. Gdy usłyszał, że nie, zapytał, co w takim razie będziemy robić. Odpowiedzieliśmy, że chcielibyśmy jakoś wokół pochodzić (określenie "all around" wydało mi się wtedy dobrym pomysłem). Na to przewodnik niesamowicie się ożywił i powiedział, że tak, to świetny pomysł i pójdzie z nami, tylko najpierw coś zjemy.


Wioska była tak zbudowana, że trudno rozpoznać, gdzie kończy się jeden budynek, a gdzie zaczyna drugi.




A to już widoki z dachu naszego (?) hotelu.

Przewodnik od razu wprowadził nas na dach, wszystkie pytania o pokoje zbywał : później, później, i gdzieś poszedł, a samo miejsce na hotel nie do końca wyglądało :D To już nam brzmiało bardzo podejrzanie. W końcu, po przełamaniu lęku, że go urazimy, przeprowadziłam z nim bardzo delikatną rozmowę :D
Ja (tytułem wstępu) : Piękne miejsce...
On : Bardzo piękne...
Ja : I piękny hotel...
On : O, tak...
Ja : To pana hotel?
On (z dumą) : Tak...
Ja (po długich namysłach i bardzo, bardzo delikatnie) : A jak się ten hotel nazywa? :D :D

I okazało się, że jednak go uraziliśmy :( zaczął nam pokazywać swoje wizytówki, zawołał syna z laptopem, pokazał nam naszą rezerwację...Przykro się tak jakoś zrobiło...Okazało się, że nasz kierowca, to jego kuzyn i zadzwonił z drogi, że jadą jego goście. Postanowiliśmy się już bardziej starać i być dla niego tak mili, jak to tylko możliwe. Zwłaszcza, że zaraz przyniósł nam herbatę.



I przepyszny posiłek



Wiec w tej sytuacji zupełnie już nie wypadało się pytać, ile to kosztuje, prawda ? :D




Widok z już naszego balkonu :)


A to sam balkon.


Tam było tak pięknie, że można było przesiedzieć cały czas i tylko patrzeć...

W końcu nasz gospodarz zaprowadził nas do pokoju, okazało się, że jesteśmy w hotelu sami, więc mogliśmy sobie wybrać, gdzie będziemy spać. I zaczęliśmy omawiać wycieczkę. Plan był taki - po zwiedzeniu okolicy, pójdziemy na herbatę do jego siostry, która mieszka w wiosce na wysokości 2500 m.n.p.m. Zapytaliśmy (baaardzo delikatnie :D ile to będzie kosztować. Nie wiem, może Wy nie macie z tym problemów, jednak dla mnie poruszanie tematu pieniędzy, z przemiłym facetem, który ciągle donosi coś pysznego do jedzenia i z którym siedzimy sobie na balkonie miło rozmawiając i podziwiając boskie widoki, i który jest już prawie naszym przyjacielem, zwłaszcza, że wcześniej go uraziliśmy, jest takie jakieś, nie wiem, krępujące? :/ :D Pan odpowiedział, że to od turystów zależy, ile dadzą. Pytany o kwoty, jakie dają inni, powiedział ok. 250 MAD. (kolejna gwiazdka, bo chcąc mu wynagrodzić niewiarę w jego uczciwość, zaproponowaliśmy 300 :D No i siostrze trzeba będzie coś dać, za herbatę. Ok, ruszamy.


Dzieci wracające na obiad ze szkoły. Idą rano na lekcje, potem obiad w domu, jakaś praca i ponownie na lekcje.
Co ciekawe, zaobserwowaliśmy tam niesamowity szacunek do starszych i w ogóle bardzo ciepłe relacje. Nasz przewodnik zatrzymywał się przy każdym spotkanym miejscowym i zamieniał z nim parę słów, a napotykane dzieci całowały go w rękę.




"All around" :D później się okazało, że w pobliżu jest szczyt/kasba o nazwie Aroumd :/ :D nasz przewodnik myślał, że jesteśmy doskonale zorientowanymi turystami, którzy przyszli zamówić konkretny trekking :D






Podchodzimy do kasby w której mieszka siostra naszego przewodnika.




A przed samym wejściem spotkało nas coś dziwnego. Usłyszeliśmy gwizdy i zza kamieni wyszedł człowiek, drugi wystawił tylko kawałek głowy z półki skalnej - ewidentnie strażnicy. Nasz przewodnik (ten w zielonym) zaczął z nim rozmawiać, wyjęli telefony, coś w nich zaczęli dłubać, dzwonić...Zapytany później o to, powiedział, że bez niego do wioski byśmy nie weszli. Nie wiem, możliwe, że faktycznie trzeba było coś zapłacić, a my płacąc za wycieczkę mieliśmy wejście w cenie :D


A to już widok z dachu siostry. 2500 m.n.p.m. I herbata :D


Oraz Jego Wysokość Tubkal... Kolejne marzenie do zrealizowania.



Po odpoczynku zapłaciliśmy siostrze 50 MAD i wyruszyliśmy w drogę powrotną.


Tak wyglądała kasba siostry.