Fly4free.pl

Ale czegoś brakuje – poza ostronosami większość fauny chowa się z dala od betonowych ścieżek. Wyjątkiem potwierdzającym regułę był ten jegomość

I niestety nie da się za bardzo nic z tym zrobić. Przynajmniej nie za darmo. Długość ogólnodostępnej trasy widokowej to raptem 1200m.. I tyle (2,5h na stronę brazylijską to aż nadto). W parku są wytyczone poza tym 2 ścieżki po okolicznych lasach, jednak by się nimi przejść trzeba dodatkowo zapłacić. I to jak za zboże! Za 1,5km spacer leśną ścieżką (spacer, żadnych przewodników, wypożyczonego sprzętu, nic) życzą sobie 30R$! W tyłkach im się poprzewracało.. :evil:

Pieniądze te postanowiliśmy wykorzystać dużo lepiej (wstęp miał kosztować 25R$, podrożało odrobinę, nie pamiętam, na pewno nadal poniżej 30R$) i odwiedzić park ptaków - Parque Das Aves, który znajduje się tuż przed wejściem do parku narodowego. I to był strzał w dziesiątkę! Choć nie zajmuje on super wielkiego terenu to kakofonia dźwięków i kolorów dziesiątek a może setek różnych gatunków ptaków oszołamia.




Część ptaków zamknięta jest w klatkach ale większość z nich lata swobodnie. I można je zobaczyć naprawdę z bliska :)



Same tereny zielone są pięknie zagospodarowane

a ptaki wśród nich jeszcze piękniejsze.





No i zobaczyć na żywo zawisającego kolibra nad kwiatem – obłęd :)

(tu akurat nie wisi, za szybkie są skubańce by dobre zdjęcie zrobić w locie)
Aż chciało by się je wszystkie dotknąć


Okazuje się że z dotykaniem nie ma problemu :)

Zdecydowanie wizyta w parku ptaków okazała się najlepszym wyborem tego dnia (a w samym Parque Das Aves można spędzić co najmniej tyle samo czasu co przy wodospadach po stronie brazylijskiej). Choć atrakcji na ten dzień był to koniec, mieliśmy jeszcze sporo do zrobienia. Czas było uciekać z Foz do Iguacu. Czekał na nas lot do Cuiaby z 5h przesiadką w Sao Paulo. Lot liniami lotniczymi TAM, więc wreszcie kulturalnie z poczęstunkiem i napojami. Dodatkowo lądowanie odbywało się w Sao Paulo na lotnisku Congonhas. Które znajduje się w środku miasta, otoczone ze wszystkich stron blokami i ulicami. Widok zza okna – niesamowity.

Początkowo, zanim przylecieliśmy do Brazylii, planowaliśmy nasz tranzyt spędzić na lotnisku. No bo jak to tak – szwendać się po nocy (lądowanie mieliśmy przed 17:30, wylot o 22:30) po strasznym Sao Paulo? Toż to niebezpieczne ;) Na szczęście byliśmy już tydzień na miejscu, i swoje zdanie o niebezpieczeństwach czyhających na turystów mieliśmy. Nadaliśmy więc jeszcze w Foz bagaże od razu do Cuiaby, i na miasto wyruszyliśmy jedynie z małym plecaczkiem. Na nasz cel obraliśmy główną miejską arterię – Paulistę. Dużo osób na temat zwiedzania Sao Paulo pisze że tu nie ma co zwiedzać, a jeśli już coś polecają to wybrać się właśnie na tą tętniącą życiem aleję. Tu bowiem spotkamy najlepsze przykłady wielkomiejskiej architektury, MASP (muzeum sztuki, znane z największej kolekcji europejskiej sztuki na południowej półkuli), pełen życia park Siqueira Campos czy pobliską ulicę Rua Augusta (nocne miejsce spotkań hipsterów, tfu bohemy). Tyle że.. na żywo architektura jak architektura (nic mi się nie spodobało na tyle by wyjąć aparat i zrobić zdjęcie), muzeum zamknięte o tej godzinie, park pełen żulków, zaś z Augusty najlepiej wspominamy pyszną pizzę którą tam zjedliśmy. Jest to jedno z dań narodowych Brazylijczyków ;) Podobno pizza w sobotni wieczór należy wręcz do tradycji. Brazylijski styl robienia pizzy obejmuje brzegi ciasta wypełnione kremem. Mniam :) Ponadto obsługiwał nas najmilszy kelner jakiego spotkałem w życiu. Gość chciał nawet nalewać mi piwo do szklanki ilekroć ta zrobiła się pusta, nie pozwalał samemu nalać sobie z butelki ;) Mimo że w Brazylii nie ma zwyczaju zostawiania napiwków taką obsługę trzeba było docenić. Szkoda że niewiele więcej dobrego możemy napisać o Sao Paulo nocą. Wróciliśmy na lotnisko i odlecieliśmy w kierunku mokradeł Pantanalu. Gdzie wszystko przestało iść zgodnie z planem.

CDN

PS to może kolega @long pomoże z identyfikacją ptaków, bo jak sami widzicie zoolog ze mnie marny, ostronosy pomyliłem z szopami, duże i z końcówką jaśniejszą skrzydeł i myślę od razu że orły ;) zaś o ptakach z parku mogę napisać tylko że były śliczne :DPantanal – czyli przeklęte miejsce gdzie wszystko szło nie tak
albo (optymistycznie) witaj Przygodo!

Pantanal – największe bagno na świecie. Nie brzmi imponująco? A powinno. Te mokradło zajmujące teren 200 000 kilometrów kwadratowych (2/3 powierzchni Polski), cechuje się imponującą bioróżnorodnością, zamieszkałe jest przez ponad 1000 gatunków ptaków i 3500 gatunków roślin. Choć w porze deszczowej przykryte w 80% przez wodę i znacznie mniejsze od lasów równikowych Amazonii (i nie tak bogate w faunę i florę), dla turysty chcącego zobaczyć dziką przyrodę jest miejscem numer jeden w Brazylii – otwarte tereny rozlewisk umożliwiają łatwiejszą obserwację egzotycznych gatunków niż w gęstym poszyciu lasów deszczowych. Gdzie więc tkwi haczyk?

Haczyk jest jeden, ale duży. Pieniądze. Że będzie drogo wiedzieliśmy od chwili natrafienia na pierwsze artykuły w internecie. Po pogłębieniu badań byliśmy w szoku – jak to najtańsza wycieczka dla 2 osób na 2 dni (przy czym jeden zajmuje sam dojazd w głąb mokradeł) kosztuje 1200zł?? Mimo że szukaliśmy usilnie, wysłaliśmy maile do kilkunastu różnych osób, cały czas dostawaliśmy podobne odpowiedzi – których cena wahała się od 300zł/os/dzień do 1800zł/os/dzień oO Trudno, bilety lotnicze do Cuiaby były już kupione, wybadamy sprawę na miejscu, na pewno nie może być aż tak tragicznie drogo.. prawda? (warto też zaznaczyć że w przewodnikach z 2005 podane ceny wycieczek są ok 10-15 razy niższe – aż strach pomyśleć co będzie za kolejne 10 lat..)

Tymczasem o tym że wszystko pójdzie nie tak dowiedzieliśmy się już z chwilą wyjścia z lotniska ;) Wylądowaliśmy późno, przed północą, ale autobusy miejskie powinny jeszcze jeździć. Nasz przystanek miał być zlokalizowany pod hotelem Las Velas. Tyle że brakowało ulic oO Jak okiem sięgnąć, kilometrami ciągnął się jeden wielki plac budowy, brakowało choć najmniejszego skrawka asfaltu. Jak można się domyślić przystanków również. Ktoś machnął nam że autobusy odjeżdżają "o tam" jednak "o tam" nie było bliżej zdefiniowane, dokąd ten autobus odjeżdża również nie. Po 10min spaceru nadal było ciemno (pomagaliśmy sobie czołówkami), nadal nie było drogi i nadal nie było przystanku/autobusu. Po 15min wydaliśmy głośny okrzyk zachwytu, nadjeżdżał autobus, i super, nawet się zatrzymuje. Niestety na "Cuiaba, center?" kierowca pomachał kilka razy głową, wywinął ręką bliżej niesprecyzowany gest który mógł albo nie mógł wskazywać miejsce odjazdów autobusów do centrum, po czym sobie pojechał. Mija 20min, 30min – zatrzymujemy się w miejscu, drogi nadal brak, nie ma co iść dalej. Chyba pozostanie nam wziąć taksówkę, co w nocy w tym arcydrogim mieście nie wróży nic dobrego. Na szczęście nasz portfel z kłopotów wywabiło auto które zatrzymało się tuż obok, i kierowca który zaprosił nas do środka. Pojedynczy młody mężczyzna, nie wygląda za groźnie, co tam, wsiadamy. Nawet gdy pokazaliśmy mu adres wydawał się wiedzieć gdzie to jest, choć był trochę rozkojarzony. Pojechaliśmy. Odpalił techniawę i wcisnął gaz do dechy. Jako że dróg nadal nie było co chwila hamował i przyśpieszał. Zaczęliśmy też odnosić wrażenie że chyba jest pod wpływem czegoś, koncentracją nie wykazywał się za dużą. Droga zaczęła się pojawiać, ale co chwile znów znikała, wszędzie objazdy, roboty drogowe. Jedziemy dziesiątą minutę, miasta nadal nie ma, tylko jakieś małe zabite dechami rudery, pojawiają się pierwsze obawy "o boże, zaraz nas wywiezie Bóg wie gdzie". Na szczęście po 15min mówi że jesteśmy na miejscu. I tu zaczęły się prawdziwe schody. Ulica na której mieszkaliśmy, Isaac Povoas, jest jedną z głównych ulic w mieście, i ciągnie się dobry kawałek. Gdy zobaczyliśmy że jesteśmy przy numerze 800, a nasz hostel znajduje się pod numerem 655, powiedzieliśmy kierowcy by pojechał kawałek dalej prosto. A on tak się rozpędził, że zanim się zatrzymał był już przy numerze 50.. Konceptu numeracji budynków nie pojmował, nie byliśmy w stanie mu przetłumaczyć w żaden sposób czego ma szukać. Z samochodu nie chciał nas wypuścić, bo z przejęciem wołał że nas zawiezie do celu. Aleja Isaaca jest jednokierunkowa, więc robiliśmy wiele kółek korzystając z bocznych uliczek, jednak za każdym razem mijaliśmy domy tak szybko że nie byliśmy w stanie dostrzec numerów. I lądowaliśmy w punkcie wyjścia. Wreszcie po 15min kierowcy też znudziła się chyba ta zabawa, zmienił techniawkę a spokojniejszy trance, i powiedział że zajedzie na stację benzynową zapytać się gdzie jest nasz hostel. Gdy z samochodu wysiadł, zobaczył że na stacji leci mecz, zagapił się w telewizor.. i o nas zapomniał :D :lol: zdecydowanie był pod wpływem czegoś ;) My wykorzystaliśmy ten moment by krzyknąć dziękuję i zmyć się po angielsku. Zanim jednak uszliśmy 200m, podjechał kolejny samochód, z którego wysiadła parka, i w całkiem niezłym angielskim powiedziała nam że na tej ulicy mordują, żebyśmy nie chodzili na piechotę, że oni nas podwiozą i tak, wiedzą gdzie jest nasz hostel. Był niecałe 200m dalej. Okazało się że mijaliśmy go wielokrotnie, nie będąc w stanie w pędzie zauważyć właściwego numeru. Podziękowaliśmy za 200m podwózkę która uchroniła nas przed niechybną śmiercią;) i zmęczeni padliśmy w naszym pokoju.

Na pobliskie atrakcje mieliśmy 3 dni. Pierwszy postanowiliśmy wykorzystać na rekonesans cenowy i odwiedzenie pobliskiego parku narodowego Chapada dos Guimarães (piękne czerwone góry z wodospadami – w sam raz na dobry treking), by dopiero dobrze przygotowani następnego dnia wyruszyć do Pantanalu. Klapa za klapą. W całym mieście nie widzieliśmy ani jednego biura organizującego wycieczki (szukaliśmy w standardowych miejscach – dworce lokalne, dworce długodystansowe, centrum, postoje taksówek – nic, zero, nawet brak ogłoszeń – tylko w hostelach byli chętni do pośredniczenia, za te same chore sumy). Postanowiliśmy nie marnować więcej czasu i pojechać do parku narodowego. Autobus odjechał pół minuty temu, zapraszam za 2h. No chyba jakieś żarty. Idziemy na drogę łapać stopa. I łapiemy.. autobus, który rzekomo odjechał przed chwilą. Uff, chociaż tyle. Co prawda autobus podrożał, już nie kosztuje 8R$ tylko 13R$, bez niespodzianki. Zaczynają się góry.

Z kierowcą nawet udało się nam dogadać, powiedział (rękoma) że wysadzi nas po drodze, przy głównej atrakcji parku narodowego, wodospadach Veu de Noiva, co okazuje się miejscem pośród niczego, jednak tabliczka informuje nas że jesteśmy na miejscu. Za chwilę widzimy parking i rozpoczyna się nasz ścieżka. Rozpoczyna się od pięknego widoku najwyższego (86m wysokości) z lokalnych wodospadów

i od razu kończy – strzałka kieruje nas z powrotem na parking. Jest jeszcze jedna droga, ale tam stoi strażnik i nas zawraca mówiąc że zamknięte. Ok, coś poszło zdecydowanie nie tak. To miał być 6km treking, a nie 200m, i zobaczyć mieliśmy 7 wodospadów, a nie jeden, i to z daleka. Wypytujemy się pracowników parku, nikt nie mówi jednak po angielsku. Podchodzi przewodnik i mówi po angielsku że treking w celu zobaczenia pozostałych wodospadów można odbyć tylko z przewodnikiem. Dobra, dobra, nie z nami te numery. Idziemy do biura władz parku. Tam wreszcie ktoś mówiący po angielsku. Niestety potwierdza informacje od przewodnika oO Informuje nas że ze względu na zły stan techniczny ścieżek od roku możliwe są wizyty tylko z przewodnikiem, ale nie mamy co tu robić bo przewodnika trzeba zamawiać min 3 dni wcześniej, i kosztuje 200R$ (na grupę). Ok.. to może Cidade de Pedra – kamienne miasto (druga największa atrakcja parku) jest możliwe do zobaczenia bez przewodnika? Nie, nie jest (choć potem dodał że czasem w weekendy w określonych godzinach są free wycieczki). No fajnie, fajnie, to co możemy zobaczyć tu i teraz, skoro przyjechaliśmy już, a nie mamy przewodnika? W zasadzie to nic, obok kawałek dalej jest farma na której jest też wodospad, jak zapłacimy właścicielowi to możemy się tam pokąpać... :lol:

O nie, nie z nami takie numery. Nie damy zarobić złodziejom, i nie damy się tak zbywać. Już kombinowaliśmy jak tu ominąć strażnika (bo najprawdopodobniej za nim zaczynała się nasza 6km droga), gdy przypomnieliśmy sobie że niedaleko od punktu widokowego była tabliczka "Ryzyko śmierci" i zagrodzona ścieżynka w bok której nikt nie pilnował. No to lecimy. To był dobry wybór. Ścieżka po chwili zaczęła schodzić na dół i zagłębiać się w gęsty tropikalny las. Hmm, ścieżka to dużo powiedziane, gdyż widać że nikt nie chodził nią od dawna. Przez większość czasu wyglądała o tak

jednak po odgarnięciu roślin na ziemi wciąż widoczny był lekko wydeptany szlak. Poza kilkoma momentami gdy trasa wiodła przez kamienie (przez co nie było widać gdzie iść dalej) tropienie właściwej drogi nie było bardzo trudne. W zamian zobaczyliśmy piękne motyle

śliczne kwiaty dzikiego imbiru

i gniazda dzikich os

Po jakimś czasie cel naszej wędrówki stał się jasny – zmierzaliśmy do podnóży wodospadu który widzieliśmy wcześniej z góry. Najwidoczniej zabrakło chęci (choć pewnie mówili że pieniędzy) na utrzymanie trasy, i dawna atrakcja popadła w zapomnienie (bo raczej nie z powodu ryzyka śmierci ;) ). A szkoda – bo z dołu wodospad jest dużo ładniejszy niż z góry :)

Chwilę odsapnęliśmy i można był wracać. Po godzinie ponownego przedzierania się przez chaszcze (oj przydała by się maczeta), wróciliśmy do punktu wyjścia. Nie był to treking naszych marzeń, ale przynajmniej oszukaliśmy system, i nie daliśmy się wykorzystać Brazylijczykom :P Mieliśmy jeszcze trochę czasu, postanowiliśmy zaliczyć jeszcze jakiś punkt widokowy – wybór padł na Mirante Da Geodesia. Na stopa udało złapać nam się czwórkę młodych osób, którzy choć nie mieli miejsca w samochodzie z chęcią nas wzięli ze sobą. Na dodatek jeden z chłopaków mówił po angielsku. Okazało się że też jadą zobaczyć punkt widokowy, jednak ten który wybraliśmy jest zamknięty, pojedziemy więc do innego. Po chwili rozmowy dowiedzieliśmy się że wszystko w Chapada dos Guimarães jest albo zamknięte, albo rozsypujące się, że władze parku zamiast się wziąć do roboty wymyślają kolejne utrudnienia, i że lokalni mieszkańcy są zrozpaczeni bo znacznie spadły im przychody z turystów, mało kto decyduje się na odwiedzenie tego podupadłego skrawka przyrody. Hmm, przy takich cenach i tej ilości atrakcji nie dziwię się wcale, sam gdybym wiedział nie zdecydował bym się na to. No ale skoro już tu przyjechaliśmy to rozkoszujemy się ładnymi widokami


i cieszymy rozmową z nowo poznanymi znajomymi

Od nich też dostajemy namiar na najtańszego z lokalnych przewodników organizującego wycieczki do Pantanalu (185R$, czyli 260zł/os/dzień – niestety gdzieś mi kontakt zaginął, jak odnajdę to napiszę na forum). Dla nas to jednak nadal strasznie drogo. Żegnamy się i łapiemy stopa z powrotem do Cuiaby. Stopa który podwozi nas pod sam hostel, kierowca bowiem twierdzi (tak, tak, zgadliście) że wieczorem jest niebezpiecznie i zawiezie nas pod same drzwi.

Już w hostelu, gdy idziemy pod prysznic z przerażeniem odkrywamy że mamy całe nogi pokryte miniaturowymi pajęczakami które wgryzły się w naszą skórę oO Są ich dziesiątki. Najbardziej przypominały one miniaturowe kleszcze, jednak nie przekraczały 0,5mm średnicy. Po początkowej panice zabieramy się za to co pierwotne plemiona opanowały najlepiej czyli metodyczne iskanie. Nie wiemy jak to się skończy, ale co w tym momencie już poradzimy, nic. Uspokajamy się. Następnym razem nie będziemy po prostu w krótkich spodenkach przedzierać się przez dżunglę (ps – do dnia dzisiejszego nie zachorowaliśmy, prawdopodobnie nie były to więc żadne groźne pasożyty). Skupiamy się na bardziej przyziemnych sprawach. Robimy szybki przegląd finansów, kilka kalkulacji i decydujemy się w końcu na modyfikację naszych planów i nieco odważniejszy wariant odwiedzenia Pantanalu.

CDNPantanal – ciąg dalszy przygód

Przemyśleliśmy sobie całą sprawę i stwierdziliśmy że nie stać nas na przepuszczenie kasy za którą jedna osoba mogła by żyć miesiąc w Indiach w dwa dni. No i za co mielibyśmy płacić? Za oglądanie przyrody na bagnach? Możemy to zrobić na własną rękę! A wszystko to możliwe dzięki Transpantaneirze – 145km długości drodze biegnącej z Pocone do Porto Jofre – drodze gruntowej z 122 drewnianymi mostkami przebiegającej przez mokradła. Choć najprawdopodobniej nie zobaczymy z niej anakondy ani widok nie będzie tak fajny jak z grzbietu konia zanurzonego po pas w wodzie – przy naszym budżecie musi to nam wystarczyć. Powinniśmy jeszcze tylko wynająć samochód, na szczęście polskie prawo jazdy wystarcza do prowadzenia pojazdów w Brazylii. Jak to nie da się na następny dzień? Hmm, ok, i tak mamy dwa dni jeszcze w tych okolicach, zarezerwujemy na pojutrze, a najbliższy dzień wykorzystamy inaczej. Tylko jak? W hostelu reklamowali wycieczki do Nobres. Co to jest? Odpalamy grafikę google i wiemy że musimy tam pojechać. Snorkle w krystalicznie czystej wodzie z tropikalnymi rybami pośrodku dżungli – to jest to! Tam, czyli gdzie? Po dogłębniejszych poszukiwaniach odnaleźliśmy 4 nazwy: Rio Salobra, Rio Triste, Lagoa das Araras, Lagoa Azul. Jednak zlokalizować je na mapie to zupełnie inna sprawa. To nie przypadek. By odwiedzić te miejsca nie trzeba przewodnika, trzeba tylko wiedzieć gdzie jechać. A tego nikt nie chce zdradzić. No bo co z tego że nawet znalazłem właściwą rzeczkę na google maps jak ciągnie się ona przez x kilometrów – w którym miejscu można posnorklować? Ano właśnie. Udało mi się tylko znaleźć info że kluczem jest wioska Bom Jardim. Reszty dowiemy się na miejscu.

I wyruszyliśmy. Rano spakowaliśmy się, zostawiliśmy rzeczy przy recepcji (to był nasz ostatni nocleg z error rate, tego dnia mieliśmy przeprowadzić się do normalnego hotelu, za normalną stawkę), i poszliśmy stopować. Stopa w Brazylii łapie się łatwo. Ciężej tylko się dogadać z ludźmi ;) O tym że jedziemy nie tą drogą i w kierunku tylko zbliżonym do właściwego zorientowaliśmy się kilkanaście kilometrów za miastem. Na szczęście przemiły kierowca postanowił odwieźć nas na właściwą drogę ;) Drogę do Nobres – no bo skoro większość agencji turystycznych reklamuje tamtejsze atrakcje pod tą nazwą to znaczy że tam należy najpierw dotrzeć. Nie mogliśmy się bardziej mylić :twisted: Gdy kierowca zatrzymał się przy błotnistej rozkopanej drodze i stwierdził że jesteśmy na miejscu, i gdzie chcemy dalej jechać, byliśmy nieco zdziwieni. Ale ok – tłumaczymy (na migi) – Rio Salobra, snorklowanie (pokazujemy maski które wzięliśmy ze sobą), pływanie itd. Nic to nie daje. W końcu zawozi nas do agencji gdzie przy pomocy translatora toczymy wojnę :lol: – dziewczyna pisze nam ceny wycieczek, my odpisujemy że dziękujemy ale gdzie jest droga. Dziewczyna pisze że tam mordują i niebezpiecznie i którą z wycieczek chcemy. My że dziękujemy ale czy kierowca może nas odstawić do drogi, my już sobie poradzimy, dziewczyna że tam nie ma drogi i czy chcemy taxę by tam dojechać. Uff, po 15min udało nam się przekonać ich że autostop i kierunek gdzie mamy łapać samochody nam starczy. Okazuje się że skręt na Bom Jardim jest tuż obok.. hmm, skręt to dużo powiedziane. Błotnista ścieżka pośród pól.. Wg google maps ma się tak ciągnąć jedyne 70km. Hmm. Ok, to pewnie remont, zaraz będzie dobra droga. Łapiemy samochód, gość nawet mówi pojedyncze słowa po angielsku – stwierdza że tędy nie dotrzemy ale zawiezie nas na autobus do wioski. Autobus jedzie inną drogą? Tak, tak, wsiadajcie. I wiezie nas na dworzec gdzie okazuje się że oczywiście autobusy żadne tam nie jeżdżą, ale może taxi nas tam zawiezie? Nie, dziękujemy, nie po to stopujemy od rana by brać taxi, poprosimy o podwiezienie nas z powrotem na naszą błotnistą ścieżkę. Ok, ale tam strzelają do ludzi i mordują, bo to dzicz i tam nic nie ma :P Dobra, dobra, znamy te gadki (ale ziarenko niepokoju wzrasta, czemu wszyscy mówią że na tej drodze mordują?). I zaczynamy iść błotnistą dróżką – raz szerszą, raz węższą ale cały czas błotnistą i pośród niczego.. i tak przez 70km? :o oO O, coś jedzie. Pickup, ranczer wiozący na swoje ranczo lodówkę, ekstra, wskakujemy na lodówkę. Przez 30km jesteśmy na przemian bryzgani błotem i targani pyłem z drogi. W końcu docieramy do jakiegoś pojedynczego budynku pośród niczego – sklepiku. Zbierają się tam ranczerzy by czegoś się napić, bo w sklepiku poza tym nic nie ma. Kierowca nas zostawia z kolegami i sam jedzie – jego ranczo jest tuż obok. Koledzy są bardzo sympatyczni i jeszcze bardziej zaciekawieni – wypytują nas o wszystko – skąd tu się wzięliśmy, skąd jesteśmy, gdzie byliśmy itd. Wszystko po portugalsku, czasem jakieś angielskie słowo zostanie dorzucone. Jeden z nich okazuje się historykiem amatorem – gdy słyszy że jesteśmy z Polski woła "Hitler, Blitzkrieg" i na kartce zaczyna wypisywać daty i rysować przebieg aneksji Polski ;) Nieco gorzej idzie nam dogadanie się z nimi – twierdzą że powinniśmy tu czekać, bo oni lub ich kolega będzie zaraz jechał, tylko jeśli tak to dlaczego przed chwilą próbowali łapać przejeżdżającą obok terenówkę? I to policyjną? Policja zawraca, tłumaczą im coś z przejęciem, pokazują nas, policjanci z powątpieniem kręcą głową. Ale ostatecznie zabierają nas, opróżniwszy wcześniej tylne siedzenia z kamizelek kuloodpornych, pałek i hełmów. I tak jedziemy kolejne 40km, tym razem wewnątrz samochodu ;) Droga przez cały czas wygląda tak

Wiemy że Rio Salobra powinna być przed samą wioską Bom Jardim, ale nie widzimy żadnych skrętów poza tymi prowadzącymi na prywatne farmy. Ostatecznie więc lądujemy w Bom Jardim (-14.550978,-55.874405). I trafia nas szlag. Do wioski tej prowadzi piękna asfaltowa droga – tyle że bynajmniej nie jest to MT241 od strony Nobres którą jechaliśmy, tylko ta -14.619299,-55.885563 :evil: W Nobres nie mamy wyboru tylko musimy dogadać się z kimś w sprawie zorganizowanej wycieczki, bo nie mamy pojęcia co robić dalej. Negocjacje są długie i wyczerpujące, w końcu sięgam po ostateczny argument czyli prawie pusty portfel (pieniądze mam ukryte w innym miejscu) – ok, cała zawartość portfela za wycieczkę na snorkle nad Salobrę, podziwianie papug nad Lagoa das Araras i transport do Cuiaby bo właściciel pousady i tak tam jedzie. I całe szczęście że w końcu wzięliśmy przewodnika. Na własną rękę nie ma mowy byśmy trafili w te miejsca, tak są ukryte. I wejście na nie prowadzi przez tereny prywatne, więc i tak trzeba by komuś zapłacić. Wydaje mi się że pomost z którego rozpoczynaliśmy nasze snorkle znajdował się o tu -14.587062,-55.962714. Choć upieraliśmy się że nie potrzebujemy żadnego sprzętu dostaliśmy buty do pływania i kapoki. Zostajemy zaprowadzeni na drewniany pomost pośrodku dżungli, poinstruowani że nie możemy dotykać dna, i że mamy do przepłynięcia ok 2km, ale niech nam się nie śpieszy. I zanurzamy się w bajkowym świecie.



Pod krystalicznie czystą wodą nadzwyczajna widoczność i ogromne ryby, a na powierzchni nad głowami śpiew papug i dzikie odgłosy tropikalnego lasu deszczowego. To było elektryzujące przeżycie, naprawdę nie do opisania. Nie wiem czy wpływ na moje doświadczenie miało to że kiedyś zajmowałem się słodkowodną akwarystyką – kiedyś czytałem o biotopie przejrzystych wód Ameryki Południowej i rybach je zamieszkujących, teraz mogłem obserwować te ryby w ich naturalnym środowisku – od pięknych pielęgniczek przez niepozorne kąsaczowate

Niestety poza rozlewiskiem z którego zaczynało się podwodną przygodę dalszy strumień rzeczki był bardzo wartki, co uniemożliwiało zrobienie zdjęć podwodnym pięknościom. Nie ważne. Te obrazy wyryły się w mojej pamięci prawdopodobnie na zawsze. To była najcudowniejsza ze wszystkich atrakcji jakie widzieliśmy w Brazylii. Zmarznięty lecz szczęśliwy wychodzę z rzeki 2km dalej

Całe szczęście w sumie że dostaliśmy kapoki (na co byłem z początku oburzony, jak to, mi, instruktorowi pływania, wciskają kapok?) - silny prąd, niewielka głębokość i liczne meandry skutecznie uniemożliwiły by swobodne unoszenie się na powierzchni. Jakby jeszcze było mało nam wrażeń – wracając spotkaliśmy tego oto pana

Nadszedł czas na jezioro papug (wstęp, a jakże, przez prywatną posiadłość -14.562297,-55.870913) – i w tym wypadku żadne zdjęcia nie oddadzą tych odgłosów i dziesiątek przepięknych papug przelatujących między podtopionymi palmami


a przynajmniej nie zdjęcia z moim obiektywem (najbliższe kadry jakie udało mi się złapać)


Super szczęśliwi wracamy do pousady. Właściciel będzie jechał za 1,5h do Cuiaby. Ee, to podziękujemy, przez półtorej godziny to zdążymy coś złapać, jak nie, złapiemy jego z drogi. Trochę się przeliczyliśmy. Do rozstajów dowieziono nas bez problemu, ale dalej nie chciano nas zabrać, ludzie mówili że nie jadą do Cuiaby, a kawałek nie ma co jechać bo zaraz będzie ciemno, jak nic nie złapiemy to wrócimy sobie do wioski, lepsze to niż wylądować pośród niczego. Jakaś logika w tym była. Niestety, zmrok nas dopadła nim cokolwiek przyjechało. Półtorej godziny już prawie minęło, a właściciel jak nie jechał tak nie jedzie. Wreszcie na horyzoncie pojawia się ciężarówka. Niewiele zastanawiając się zatrzymujemy ją, w takich warunkach nie będziemy wybrzydzać. Całe szczęście dowiozła nas wprost do Cuiaby. Gdzie jedynie z drobną przygodą zmieniamy hotel i zapadamy w kamienny sen (przygoda standardowa – nie możemy znaleźć hotelu, zatrzymuje się samochód którego kierowca mówi że tu jest niebezpiecznie i musimy z nim pojechać - podrzuca nas do celu :P ). Aż strach myśleć co przyniesie kolejny dzień :DPantanal właściwy – czyli niespodziewane pozdrowienia z Malagi i ich komplikacje

Nie znaleźliśmy żadnej wypożyczalni samochodów w samym mieście, wynajęliśmy więc auto z placówki lotniskowej. Na lotnisko powinniśmy byli dojechać jednym autobusem spod hotelu, ale nie dojechaliśmy. Ze względu na rozkopy i roboty drogowe autobus nie podjeżdżał bezpośrednio pod terminal, tylko zatrzymał się na dworcu znajdującym się nieopodal (tak z 2km). Gdzie usłyszeliśmy, że musimy kupić kolejny bilet. O nie, kierowca autobusu, z którego właśnie wysiedliśmy, mówił nam, że dojedziemy na lotnisko bezpośrednio. Nie damy się tak oszukiwać, idziemy na piechotę. Kierunek znaliśmy mniej więcej, ale dla pewności zapytaliśmy stojącego na światłach kierowcy osobówki – co skończyło się tym, że nas podwiózł :) Naprawdę, Brazylijczycy to sympatyczny naród. Na lotnisku firma miała na nas czekać z tabliczką – nie czekała. To my czekaliśmy... Po kilkunastu minutach zaczepił nas agent turystyczny, proponując wycieczkę za gruube pieniądze do Pantanalu, ale podziękowaliśmy i zapytaliśmy o siedzibę naszej wypożyczalni – i dobrze. Okazało się, że firmy rzadko kiedy przychodzą odebrać ludzi z lotniska. Miło wiedzieć. W wypożyczalni wszystko szło dobrze do momentu, gdy przy próbie zablokowania depozytu nie odrzuciło mi karty.. I odrzucało raz za razem z różnych terminali. Przy pomocy google translatora poprosiłem o udostępnienie komputera, bym mógł zalogować się w banku i sprawdzić, w czym tkwi problem, który już po chwili okazał się być bardzo prozaiczny. Wypożyczalnia aut z Malagi, mimo że obiecała zwolnić depozyt w ciągu 5 dni, nie zrobiła tego – a minęły już 2 tygodnie. Co więcej – nie tylko nie zwolnili zablokowanej kwoty, ale.. ją pobrali.
(O zwrot 200 euro walczyłem jeszcze przez kolejny miesiąc – dopiero po wymianie 4 czy 5 maili pieniądze wróciły na konto – twierdzili, że to nie możliwe i musiałem już dostać swoje pieniądze).

W tej sytuacji o aucie mogliśmy zapomnieć. Obsługa wypożyczalni (brazylijskiej) bardzo nas przepraszała i zapewniała, że chętnie by nam wypożyczyli auto bez depozytu, ale straciliby wtedy pracę. Ale co my mogliśmy zrobić? Zostało nam tylko jedno wyjście – autostop! Czy trudno złapać samochód na bagna gdzie nikt nie mieszka? Nie tak trudno. Poza nieco kłopotliwym wyjazdem z samej Cuiaby (okazało się, że próbowaliśmy łapać auta w dzielnicy czerwonych latarni, gdzie nikt nie chciał się zatrzymać przez dłuższy czas, dopiero nieco nawiedzony zielonoświątkowiec podwiózł nas, wciskając przy okazji dużą ilość ulotek o Chrystusie) do Pocone- wrót do Pantanalu, ostatniej wioski przed mokradłami, trafiliśmy szybko. Za szybko. Niestety wsiedliśmy do auta z dwójką małolatów, którzy jechali ponad 140 km na godzinę po drogach częściowo gruntowych, wyprzedzając wszystkich – pod górkę, na zakręcie, jak tylko się dało. Dodatkowo słuchali brazylijskiego odpowiednika "manieczek" tak głośno, że po raz pierwszy w Brazylii czułem się niebezpiecznie – bałem się, że ogłuchnę :P Narzeczonej wydawało się, że byli pod wpływem alkoholu, ale jak dla mnie po prostu nie grzeszyli wyobraźnią. Z ulgą wysiedliśmy w Pocone, gdzie za chwilę podrzucono nas na początek Transpantaneiry. Wydawało się, że nic nie ma tam prawa jechać, ale na pakę zabraliśmy się raz dwa – najpierw z robotnikami jadącymi naprawiać jeden z mostków (i przy okazji powędkować).

A potem z agentem, który.. rano próbował sprzedać nam wycieczkę na Pantanal! Odebrał klientów z lotniska i wiózł ich na swoje ranczo – nieco zdziwiony (choć my byliśmy chyba bardziej) zabrał nas na pakę.

Jak wygląda więc Transpantaneira? Mniej więcej tak

z takimi oto mostkami po drodze

Czy można coś z niej zobaczyć? Myślę, że niejeden ornitolog marzy o takich widokach



Wzdłuż obu stron drogi ciągną się na przemian mokradła i bardziej suche tereny sawanny