Fly4free.pl

Obiektem, który oglądałem najdłużej i najdokładniej nie był mak, ale wydział inżynierii Uniwersytetu Republiki. Zresztą znajduje się on całkiem niedaleko od maka.

Budynek jest imponujący i szczęśliwie udało mi się zwiedzić spory jego kawałek od wewnątrz.

Okazał się się być starszy niż myślałem, zresztą to widać jesli się przyjrzeć. Zaprojektowany w roku 1936 był realizowany w latach 1938-1953, architektem jest Julio Vilamajó



Szczególnie atrakcyjna jest część warsztatowa z wiszącymi salami ćwiczeń

Obok wydziału inżynierii znajduje się miejsce, które wyobrażam sobie jako Monte się Video. Zdaje się być najwyższy w okolicy. Oferuję widok na miasto od strony La Platy oraz na amfiteatr i Uniwersytet









W pewnym momencie uznałem, że przestaje fotografować i przechodzę na oczne podziwianie miasta, bo robienie zdjęcia jest zbyt meczace i zbyt czasochłonne - w zasadzie wszystko zasługuje na uwiecznienie.

Do tej konstatacji doszedłem przed szyldem zakładu dorabiania kluczu, który miał być ostatnim bohaterem zdjęcia.



Nie wyszło ze względu na to co zobaczyłem we wnęce w której znajduje się zakład








I to byłby już koniec zdjęć z Montevideo, gdyby nie odkrycie w drodze na dworzec. Zobaczyłem oryginalny sufit czegoś co mi się wydawało hala targową. Okazało się, że jest to sala operacyjna banku. Niestety nie udało mi się jej zwiedzić, bo bank otwierają o 13, a ja miałem autobus o 11:30. Miejsce wygląda tak wspaniale, że stanowi powód dla powrotu do stolicy Urugwaju










Ostatnie momenty w Urugwaju spędziłem w Colonii. Zasługuje ona zatem na jeszcze kilka zdjęć. Relief, Dacie (znaczy Renault 12) nie umierają same oraz dowód na to, że do zasad modernizmu w Urugwaju podchodzi się poważnie, nawet jeśli sama architektura nie jest wybitna.







To koniec relacji z Urugwaju, ale nie koniec podróży pozostał mi jeszcze cały dzień w BA, z jednym punktem programu który zapowiada zdjęcie poniżej i liczeniem na dodatkowe znaleziska. Zdradzę, że nie przeliczyłem się


Cmentarz La Chacarita chciałem odwiedzić ze względu na podziemne kolumbaria wspomniane w książce Caparrosa.

Akurat tak się miło złożyło, że miałem nocleg rzut beretem stamtąd, w Barrio Villa Crespo. Bardzo podobała mi się ta okolica bo miała taki mieszany charakter, przyjemne knajpki. Dodatkowo oferowała niespodziankę na sam koniec podróży. Ale za zne od cmentarza.

Brutalistyczne w stylu olbrzymie, podziemne dwupoziomowe kolumbarium zostało Zaprojektowane w 1958 przez zespół, którym kierowała jedna z pierwszych argentyńskich architektek Ítala Fulvia Villa. Zrealizowano je w latach sześćdziesiątych.

Jest trudno fotografowane, w naturze robi większe wrażenie.