Fly4free.pl

Zdjęcia tylko w małym stopniu oddają, to co widać na żywo. Do tego sporo z tych zdjęć to wycięte klatki z filmików, więc niestety nie są najlepszej jakości. Zachęcam do obejrzenia filmu, który jest w pierwszym poście.
Nasze marzenie to zobaczyć rekiny i żółwie. Sama nazwa tego miejsca - Turtle Cove wskazuje, że żółwi żyje tu dużo. Jednak nie tym razem, oglądamy tylko mnóstwo różnego rodzaju ryb.
Gdy wracamy, widzimy, że spotkana tam para szykuje się do opuszczenia plaży. Niestety nie wykazywali chęci do rozmowy, więc nic się o nich nie dowiedzieliśmy i oprócz "hello" i "bye" nie zamieniliśmy praktycznie ani słowa. Myśleliśmy, że będą odpływać kajakiem, a tu ku naszemu zdziwieniu nagle do plaży przybija łódka z Maml Divers, a jej obsługa sprawnie pakuje ludzi i kajak do środka. Co więcej, z łódki wysiadają trzy inne osoby z bagażami i kierują się na plażę. Nie wywołało naszego wielkiego zdziwienia to, że nowi przybysze rozmawiają ze sobą po polsku. Naprawdę, język polski był tej jesieni chyba najczęściej słyszanym językiem europejskim na Palau - tak dużo naszych rodaków kupiło bilety China Airlines :)
Okazuje się, że nasi nowi towarzysze skorzystali z oferty Maml Divers, która polega na tym, że podwożą cię na wybraną plażę i zostawiają. Możesz tam spędzić noc, czy dwie, a po umówionym czasie łódka przypłynie i odstawi cię do cywilizacji. Asia, Maciek i Tomek, ciekawe czy zaglądacie na f4f, jeśli tak - ujawnijcie się :)
Dalsza część dnia upływa nam na rozmowach i organizowaniu miejsc do spania. To nie takie łatwe bo plaża jest mała, musimy zmieścić trzy namioty, wcześniej wyrównując w miarę teren, żeby nie było zbyt dużego spadku.



Skaliste wybrzeże w okolicach naszej plaży




Przede wszystkim czas jednak upływa nam pływaniu z maską i rurką.



Niestety w czasie odpływu musimy poprzestać na snurkowaniu w płytkiej wodzie w okolicy plaży. Przy ścianie rafy jest bardzo silny prąd w stronę otwartej wody. Boimy się tam pływać, bo nie mamy płetw, nie zmieścilibyśmy ich do naszego bagażu. Nasi nowi towarzysze są za to świetnie wyposażeni i po tym jak sami kończą pływanie, pożyczają nam własne płetwy. Do tego mówią nam gdzie płynąć, żeby zobaczyć ciekawe rzeczy - jeden z nich kilka dni wcześniej nurkował w tym miejscu. Mówi nam o Blue Hole - podwodnej jaskini o głębokości ponad 30 metrów. W jej okolicy jest największe prawdopodobieństwo spotkania żółwi.









Pływanie z płetwami to oczywiście zupełnie inna bajka, teraz żadne prądy nie są nam straszne. Udaje się odnaleźć wejście do Blue Hole i tym razem szczęście nam dopisuje, dostrzegamy dwa pływające żółwie.

Blue Hole




Z rekinami niestety gorzej, nie udaje się żadnego spotkać. Szkoda, ale nie można mieć wszystkiego. Potem oglądaliśmy świetne filmiki z nurkowania w tym miejscu, w którym duże rekiny podpływały do nurków dosłownie na wyciągnięcie ręki. Jednemu z naszych polskich towarzyszy udało się też zobaczyć sporego rekina pływając na płytkiej wodzie w pobliżu plaży, niestety rekin odpłynął, zanim zdążył nas zawołać. Mimo, że akurat z rekinem się nie udało, pływanie w tym miejscu było niezapomniane i dostarczyło nam ogromnych wrażeń. Nieprzypadkowo Palau jest rajem dla nurków. My oczywiście snurkując widzieliśmy ledwie malutki wycinek tego, co oferują okoliczne wody, ale nawet to było wielką atrakcją.



Z wody wyganiają nas dopiero ciemne i szybko przemieszczające się po niebie chmury oraz pojedyncze błyskawice, zwiastujące nadchodzącą burzę. Szykujemy się na ulewę, ale okazuje się, że to fałszywy alarm, chmury przechodzą bokiem i po chwili znów widzimy błękitne niebo. Pełen wrażeń dzień kończymy oglądając piękny zachód słońca.



Turtle Cove - Peleliu

Nasz ostatni poranek na bezludnych wysepkach. Noc minęła spokojnie, poza tym, że do namiotu dobijał nam się duży krab :) W ogóle nie pisałam o tym wcześniej, ale krabów pustelników (takich które zamieszkują w znalezionych muszlach a swój domek dźwigają na grzbiecie) są tu tysiące. Można je spotkać i w wodzie i na lądzie. Od najmniejszych, wielkości paznokcia do takich które mają kilkanaście centymetrów. Kraby mają norki w piasku na plaży, z których wieczorami zaczynają wychodzić. My niestety musieliśmy nieświadomie postawić namiot na jednaj z takich norek, należącej akurat do dużego osobnika. W nocy chciał wyjść i drapał nam w spód od namiotu, niestety musiał poczekać do rana.
Dziś kierujemy się już z powrotem w stronę cywilizacji. Co prawda powrotny transport na Koror mamy umówiony dopiero na następny dzień na 10 rano, ale z kilku względów chcemy dopłynąć do Peleliu już dziś. Przede wszystkim przed 10 rano i tak nie zdołalibyśmy dopłynąć do wyspy z powodu odpływu. Druga rzecz, że trzeba wysuszyć i spakować kajak i wszystkie rzeczy. A kolejna to taka, że chcemy chociaż trochę zwiedzić też samo Peleliu. Z plaży Turtle Cove wyruszamy więc niezwłocznie po śniadaniu, żegnając się z naszymi polskimi towarzyszami, którzy zostają tu jeszcze na kolejną noc. Podejrzewamy jednak, że jeszcze się zobaczymy - prawdopodobnie będziemy wracać na Koror tą samą łodzią.



Do pokonania mamy niezbyt długi, zaledwie kilkukilometrowy odcinek, jednak wydaje się, że będzie to najniebezpieczniejsza przeprawa dla naszego kajaka. Od strony, z której będziemy płynąć, czyli od strony otwartego oceanu Peleliu otacza pas wystających z wody ostrych skał. Z daleka wygląda groźnie, a dla nas tak naprawdę najgroźniejsze jest to, czego na pierwszy rzut oka nie widać, czyli to, co znajduje się pod powierzchnią wody. Dodatkowo tuż przy naszej plaży poranny odpływ odsłania całe mnóstwo mniejszych lub większych skał i kamieni. Wczoraj zupełnie nieświadomie nad nimi przepływaliśmy. Dopiero gdy skały są wynurzone nad wodę, widać jak bardzo są ostre i czym mogłoby się skończyć bliskie spotkanie z nimi.
Gdy poziom wody znacznie się podnosi my jesteśmy już gotowi do drogi. Płyniemy trzymając się niedaleko brzegu wyspy, na której się znajdowaliśmy. Wspomniany pas wystających skał dochodzi prawie do jej brzegów, jednak w tym miejscu są one mniejsze i rzadziej rozrzucone. Zachowujemy najwyższą ostrożność i ja siedząc z przodu właściwie głównie wpatruję się w wodę przed nami. Przeprawa okazuje się nie taka najgorsza. Tylko raz musimy omijać niewielką, ale ostrą skałę, którą jednak szczęśliwie udało się zauważyć sporo wcześniej. Chwilę później woda zaczyna robić się coraz płytsza i po chwili wiemy, że niebezpieczeństwo jest już za nami. Teraz wpływamy na znany nam już teren, tędy kilka dni wcześniej wypływaliśmy na naszą wyprawę.



Po drodze trafiamy jeszcze na fajną łachę piachu, gdzieś pośrodku niczego. Taka prywatna plaża na środku oceanu :)
Niestety nasza plaża zaczyna szybko znikać. Przypływ jeszcze się nie skończył. Kilkanaście minut i nie ma po niej śladu.



Trzeba zatem płynąć dalej. Zaraz później mijamy wysepkę na której byliśmy, gdy pierwszego dnia zaskoczył nas odpływ. Kawałek dalej wysiadamy z kajaka i ciągniemy go na lince, bo woda jest tu bardzo płytka, sięga nam zaledwie do kolan. I właśnie tu widzimy coś wystającego ponad wodę, płynącego w naszą stronę. Chwila zastanowienia co to takiego, ale zaraz nie mamy już wątpliwości - to płetwa rekina. No dobrze - rekinka :) Korzystając z przypływu zapewne poluje tu w płytkiej wodzie. Wypatrujemy kolejnych i okazuje się, że jest ich tu całkiem dużo. Są malutkie, no ale rekin to rekin :) Nie udało się zobaczyć żadnego na rafie, to mamy je chociaż tutaj. Niestety są bardzo płochliwe, wystarczy najmniejszy ruch i od razu uciekają. Mimo wszystko jesteśmy usatysfakcjonowani.
Stąd już tylko rzut beretem do brzegu Peleliu, niedługo później więc przybijamy do przystani, z której rozpoczynaliśmy wyprawę. Wita nas pani z Maml Divers, która na wstępie informuje nas, że łódka nie przypłynie jednak jutro o 10 rano, ale o 16. Gdybyśmy wiedzieli wcześniej to by trochę zmieniało postać rzeczy. Moglibyśmy jeszcze cały dzień spędzić na wodzie. Jednak mówi się trudno, nie było niestety możliwości kontaktu z nami, żeby nas poinformować o zmianie. Tutaj ostateczny grafik ustalany jest raczej z dnia na dzień. Wiadomo, że to my musimy dostosować się do łódki, która przeznaczona jest do przewożenia większych grup na nurkowania, my jesteśmy tylko dodatkowo. Nie mamy więc absolutnie pretensji, że zmieniono nam czas wypłynięcia, musimy jednak jakoś zagospodarować sobie czas do 16 następnego dnia. Pani z Maml mówi, że moglibyśmy sobie wypożyczyć rowery i pozwiedzać wyspę. Uznajemy to za dobry pomysł i ustalamy, że pani załatwi nam rowery na jutro rano. Póki co na razie musimy wypakować kajak. Możemy skorzystać z jednego z pomieszczeń w bazie Maml Divers. Zostawiamy tam kajak do suszenia, rozwieszamy też wilgotne rzeczy - czyli prawie wszystkie. Na Palau panuje taka wilgoć, że właściwie nic nie schnie. Można zostawić rozwieszoną na noc w przewiewnym miejscu koszulkę, a rano będzie prawie tak samo mokra jak kilka godzin wcześniej. Jedyny skuteczny sposób suszenia to rozwieszenie rzeczy w pełnym słońcu.
Możemy też skorzystać z łazienki należącej również do Maml Divers. Dopiero po kilku dniach mycia się w słonej wodzie można docenić prawdziwy i ciepły prysznic :)



Po skorzystaniu z tych dobrodziejstw cywilizacji wyruszamy na spacer do pobliskiej wioski.
Wyspa Peleliu jest jednym z 16 stanów Palau. Według różnych danych zamieszkuje ją obecnie około 400-500 osób, większość w wiosce-stolicy Kloulklubed, do której właśnie zmierzamy. Obecnie Peleliu jest senną wysepką, na której życie płynie leniwie i spokojnie, ale jej historia jest niezmiernie ciekawa. W czasie II wojny światowej odbyła się tu wielka bitwa, znana jako "Bitwa o Peleliu". Wyspa była zajęta przez Japończyków, a Amerykanie postanowili ją odbić, głównie ze względu na znajdujące się tu lotnisko. Przewidywano, że lądowanie i zajęcie całej wyspy zajmie kilka dni. Okazało się, że ostatecznie walki trwały prawie trzy miesiące. Już sam początkowy desant na wyspę przyniósł Amerykanom nieoczekiwane trudności, ponieważ wiele z ich łodzi i amfibii rozbiło się lub utknęło na otaczających wyspę skałach (prawdopodobnie tych samych, których my dziś się tak obawialiśmy). Japończycy byli za to dobrze przygotowani do obrony wyspy, ukrywali się w licznych jaskiniach, z których atakowali wojska amerykańskie. Ostatecznie Amerykanie zdobyli wyspę, ale po obu stronach poniesiono ogromne straty, zginęło ponad 10000 Japończyków i 2000 Amerykanów. Sama wyspa też została doszczętnie zniszczona - obecnie tak bujnie porośnięta dżunglą, wtedy podobno cała roślinność zostało wypalona używanymi przez wojska amerykańskie miotaczami ognia. Szczęśliwie nie było ofiar wśród lokalnej ludności, która już wcześniej została ewakuowana na inne wyspy. Obecnie na wyspie znajdują się liczne pozostałości po bitwie - umocnienia i bunkry, czołgi i inne pojazdy, a w otaczających wodach wraki statków i samolotów. Część z nich mamy zamiar zobaczyć podczas wycieczki rowerami następnego dnia.




Jakieś części, prawdopodobnie od czołgu, które leżały sobie pod drzewem w porcie

Tymczasem docieramy do wioski. Trzeba przyznać, że jest tu całkiem ładnie. Domki mniejsze albo większe, skromniejsze czy bardziej bogate, ale większość ładnych, pomalowanych na kolorowo, wokół rosną palmy, kwiaty kwitną, trawka przystrzyżona. Co ciekawe, potem na Kororze jeden człowiek powiedział nam - Wiecie, czemu na Peleliu mają takie ładne domki? Bo oni hodują marihuanę i ją sprzedają na całe Palau. Może coś w tym jest :)



Chcielibyśmy kupić coś do jedzenia w jednym ze sklepików, bo mamy już trochę dość jedzenia z torebek, ale szczerze mówiąc odstraszają nas ceny. Tutaj wszystko trzeba sprowadzać z głównej wyspy i zapewne dlatego odbija się to na cenach. Nie ma i tak dużego wyboru, jedyne co można by tak od razu zjeść to kanapka - dwie kromki tostowego chleba, w środku ser i jakaś pasta. Cena 5 dolarów. No lekka przesada. Bierzemy więc tylko po puszce zimnych napojów.




Odpoczywamy pod dachem na czymś w rodzaju przystanku.


Kościół


Na Palau właśnie miały się odbyć, albo dopiero co odbyły się wybory


Można spotkać i takie obrazki

Na wyspie jest szkoła podstawowa, wyższe stopnie edukacji lokalne dzieci muszą zdobywać już na Kororze, czyli zamieszkać w tamtejszych internatach. Nie da się codziennie podróżować do szkół. Jeździ tu też szkolny autobus - co ciekawe podwozi dzieci, które mieszkają nawet nie dalej niż 200 metrów od szkoły. Niezbyt zdrowy styl życia, ale chyba tak tu już jest - na początku relacji opisywałam, że mieszkańcy w każde, nawet najbliższe miejsce przemieszczają się samochodami.





Zwróćcie uwagę, że na autobusie jest znak przyjaźni między Japonią i Palau. Prawdopodobnie został podarowany przez rząd japoński. Palau, którego ziemie kiedyś były świadkiem wielkiej wojny pomiędzy Japonią i USA, teraz żyje w przyjaźni z obydwoma tymi państwami. Kraj jest mocno zamerykanizowany, obowiązuje tu amerykańska waluta, angielski jest jednym z urzędowych języków, a mieszkańcy dość mocno przejęli amerykański styl życia. Jednocześnie często można się natknąć na obiekty sfinansowane przez Japończyków, takie jak wspomniany autobus, podobnie jak prom kursujący między Kororem i Peleliu, czy duży most przyjaźni.


Na wyspie mamy też straż pożarną i karetkę. Chociaż akurat podczas naszego pobytu w porcie wisiało ogłoszenie, że lekarz wyjechał i nie będzie go prawie przez miesiąc.

W lokalnym urzędzie dowiadujemy się, że do zwiedzania Peleliu to właściwie powinniśmy wykupić permit (15$ osoba). Na Palau lubują się w permitach, permity trzeba kupować prawie na wszystko :)





Do portu wracamy okrężną drogą przez mniej zamieszkane tereny. Mijamy hodowlę ryb, kolejny kościół, kolejne z miejsc pamięci poświęcone wojnie. W jednym miejscu trafiamy też na leżący niedaleko drogi rozbity samolot. Bardzo jestem ciekawa jego historii, na pewno nie jest to jedna z pozostałości po wojnie. Próbowałam szukać jakichkolwiek informacji o nim i nic nie udało mi się znaleźć.









Część wieczoru spędzamy znowu na znanym już nam z wcześniejszych pobytów cypelku na północy wyspy, gdzie znowu rozbijamy namiot. Siedzimy też w porcie, bo tam działa internet :), a poza tym można poobserwować życie mieszkańców. Toczy się ono bardzo niespiesznie. Dziś głównym zadaniem dnia było przymocowanie tabliczki "Keep island clean", która wcześniej odpadła. Zaangażowało się w to kilka osób i w końcu tabliczkę udało się umieścić na ścianie za pomocą taśmy klejącej.
Pani (mama czy babcia) opiekująca się dwójką maluchów cały dzień spędziła z nimi w wodzie albo na brzegu w towarzystwie zgrzewki piwa Asahi. U nas zaraz wezwano by policję, straż pożarną i opiekę społeczną jednocześnie, skądinąd chyba słusznie :)
Kilku panów walczyło też ze zmianą koła w samochodzie, ale chyba ostatecznie się poddali :) W ogóle samochody to ciekawy temat. Tak jak pisałam jeździ się nimi wszędzie. Ale ponieważ na wyspie odległości są malutkie, najdalej kilka kilometrów, to nikt nie kupuje tutaj nowych aut. To jakie wraki tutaj jeżdżą naprawdę robi wrażenie. Samochód na przykład bez drzwi nikogo nie zdziwi :)



Siedzenie w porcie sprawia, że udaje nam się załapać na zapłacenie za permit na kemping. W porcie jest małe Visitors Center i okazuje się, że za to też pobierają opłatę (10$).





Ostatnia nasza noc w namiocie jest spokojna do momentu, aż nad ranem zaczyna padać. Nic nadzwyczajnego - tu pada prawie każdej nocy. Jednak rano deszcz nie ustaje, do tego zrywa się straszna wichura a zwykły deszcz zmienia się w tropikalną ulewę. Namiot, który do tej pory spisywał się bez zarzutu, teraz ledwo utrzymuje się na ziemi, musimy go trzymać od środka. Sytuacja robi się nieciekawa, kiedy lać nie ustaje. Nie możemy nawet ugotować nic do jedzenia, więc na śniadanie muszą nam wystarczyć resztki suszonych bananów. Ale też musimy wszystko popakować, złożyć kajak i inne rzeczy, a w tych warunkach jest to niemożliwe. Oczywiście z naszej wycieczki rowerami też musimy zrezygnować. Mamy jednak ogromne szczęście, że wróciliśmy na Peleliu poprzedniego dnia. Nie wyobrażam sobie co by było gdybyśmy musieli płynąć w tych warunkach.





W końcu, kiedy fala deszczu odrobinę się zmniejszyła zwijamy szybko obóz i przenosimy się pod dach do bazy Maml Divers. Tutaj już przynajmniej nie mokniemy i możemy spokojnie poskładać rzeczy. Niestety wszystko, co od poprzedniego dnia miało schnąć nadal jest mokre, do tego doszedł nam cały przemoczony namiot. Rozwieszamy wszystko i suszymy na ile się da, czyli prawie wcale :) Przed przypłynięciem naszej łodzi miła pani z Maml, ze względu na padający deszcz i nasze ogromne bagaże, podwozi nas samochodem na przystań, mimo, że jest to nie dalej niż 50 metrów :) I tak to Peleliu żegna nas i naszą kajakową przygodę.

Peleliu-Koror-Tajwan-Bangkok-Amsterdam-Warszawa

Na łódce powrotnej z Peleliu na Koror zgodnie z przewidywaniami spotykamy znów trójkę Polaków poznaną wcześniej na Turtle Cove. Tym razem nie jest to bardzo przyjemna przeprawa, deszcz zacina i wieje bardzo mocny wiatr, szczególnie odczuwany przy dużej prędkości. Mimo to fajnie jest mijać wysepki, na których jeszcze niedawno byliśmy. Tym razem motorówka płynie inną drogą niż w pierwszą stronę, udaje się więc obejrzeć chociaż z łodzi miejsca do których nie dotarliśmy. Na koniec spotykamy drugą łódź z Mamla i panowie sternicy urządzają sobie mały wyścig, szczęśliwie wygrany przez nas :)
Musimy znaleźć hotel na ostatnią noc, bo wcześniej nie mieliśmy nic zarezerwowane. Myśleliśmy, żeby wynająć pokój od Maml Divers, bo wiedzieliśmy, że mają też takie oferty, albo, żeby wrócić do Pinetrees Hostel, w którym spaliśmy pierwszej nocy. Nasi nowi znajomi jednak zachęcają nas, żeby podjechać z nimi do Guest Lodge, w którym oni mieli już wcześniej wynajęty pokój. Zawozi nas wszystkich kierowca z Mamla (bez dodatkowej opłaty). Na miejscu okazuje się, że jest wolny pokój. Po niewielkich targach udaje się wynegocjować cenę 60$ + podatek (początkowo miało być 67$ + podatek). Przez internet co prawda można podobno znaleźć cenę 55$ (+ oczywiście podatek), ale te 60$ to i tak nie jest najgorsza cena jak na Palau. Dodatkowo zaproponowano nam transport na lotnisko w dobrej cenie 15$ za nas dwoje, podczas gdy cena taksówki to zwykle 25$. Pokój okazuje się całkiem przestronny, ma niezłą łazienkę, a na zewnątrz jest przyjemny, wspólny dla wszystkich pokoi taras, na którym mieszka duża papuga i jeszcze jeden niezidentyfikowany bliżej duży ptaszor. Jedynie z zewnątrz budynek wygląda ciekawie, parter i pierwsze piętro jest wykończone, a drugie zostawione w stanie surowym.








Ulica, na której znajduje się nasz hotel - praktycznie samo centrum miasta

Popołudnie spędzamy w centrum, chodzimy trochę po sklepach, żeby kupić jakieś pamiątki. Ogólnie to z oryginalnymi pamiątkami jest tu raczej słabo, prawie wszystko jest sprowadzane. Kupujemy magnesy, trochę przypraw hodowanych na miejscu i jakieś lokalne mydełka, które podobno też są wyrabiane tutaj (przynajmniej jest tak na nich napisane) i przede wszystkim różne czekoladki z lokalnej wytwórni, głównie na prezenty. Szczerze mówiąc czekoladki nie okazały się nadzwyczajne w smaku, ale mają ładne opakowania ze zdjęciami z Palau i podpisami "Palau Chocolate Factory" :)
Jak tylko się ściemnia idziemy na główny plac, zachęceni wcześniejszymi opisami na f4f budki z grillowanymi szaszłykami. Rzeczywiście grill już rozstawiony a zapach można wyczuć z bardzo daleka. Szaszłyki po 1$, super wypieczone, z pysznym sosem barbecue. Razem zjadamy ich chyba z 15 jak nie lepiej :)
Wracamy do hotelu zaopatrzeni w piwo Asahi - nie lokalne, ale najpopularniejsze tutaj i razem z trójką znajomych Polaków i jeszcze dwoma innymi Polakami, którzy tu też mieszkają urządzamy sobie polski wieczorek na tarasie :)
Kolejny dzień to już nasz ostatni na Palau. Wylot mamy późnym popołudniem, do zagospodarowania pozostaje więc kilka godzin. Myśleliśmy przez chwilę o wypożyczeniu samochodu i objechaniu kilku punktów poza miastem, ale chyba jednak mamy za mało czasu. Pozostaje więc pokręcenie się po okolicy.

W mieście, mimo, że to dopiero listopad widać wiele akcentów świątecznych, które ciekawie kontrastują z tropikalnym klimatem.