Fly4free.pl

Wstęp

Są takie momenty w życiu łowców tanich lotów gdy puls znacząco przyśpiesza. Tak niewątpliwie było w moim przypadku pewnego marcowego dnia gdy zobaczyłem TE ceny http://www.fly4free.pl/mega-hit-ameryka ... d-805-pln/
Nie było wyjścia – błyskawiczny telefon do narzeczonej, wojenna narada kiedy możemy mieć wolne i na jak długo, szybki przegląd domowych finansów, chwila refleksji nad kosztami życia na miejscu.. kupione :) Gdy poprzednim razem oferta Iberii do Ameryki Środkowej "przeleciała" nam koło nosa z powodu zbyt długiego zastanawiania się, postanowiliśmy że następnym razem nie popełnimy tego błędu!

Potem zaczęły się przygotowania. Dla mnie osobiście jeden z przyjemniejszych etapów podróży ;) Dużo czytania, wyszukiwania i rozpaczania nad skąpą ilością informacji z tego kraju. Brazylia nie jest typowo backpackerską destynacją i brakuje porad i wskazówek jak przetrwać wyjazd nie bankrutując. W większości gringo odwiedzający Brazylię pochodzą z Ameryki północnej.. i nie dla nich takie dylematy. Między innymi ten fakt skłonił mnie do napisania tej relacji. Jednak by nie zanudzić Was już na początku szczegółami technicznymi o wszystkim napiszę opisując samą przygodę jaką była ta wycieczka :)

Na rozgrzewkę – Andaluzja

Jedną z niedogodności tej wyjątkowej okazji lotniczej było miejsce wylotu – lotnisko w Maladze. Fakt ten podrażał koszty i wydłużał sam czas podróży, jednak my na całą sprawę postanowiliśmy spojrzeć z pozytywnej strony – nigdy jeszcze nie byliśmy w Andaluzji :)
Z Malagi lot mieliśmy 5 maja. Czyli tuż po weekendzie majowym.. Nic dziwnego że tani, "ludzki" dolot (czyt. bez nocek na lotnisku) ciężko było znaleźć. Ostatecznie polecieliśmy z Modlina przez Rygge Ryanairem 3 maja. Że jesteśmy nadal w Polsce informowały nas kolejki do bramek na godzinę przed odlotem (co z tego że miejsca w samolocie są numerowane)

oraz piękna poprawna polszczyzna

Lecimy. Mimo że mam już prawie sto lotów za sobą, pierwszy raz leciałem przez Norwegię. Dlatego też widoki z okna były dla mnie przyjemną nowością.

Na miejscu mieliśmy prawie 5h przesiadkę, korzystając więc z sprzyjającej wiosennej aury wybraliśmy się na spacer do pobliskiej (oddalonej 2,5km) wioski Rygge. Gdyby tak wyglądały domki na polskich wsiach..

Jednak wieś to wieś, do roboty nic tam nie ma, lepsze to jednak niż nudzić się na lotnisku ;) Na szczęście czas szybko zleciał i zanim się obejrzeliśmy lądowaliśmy w Maladze. Tu pojawił się pierwszy newralgiczny punkt naszej wycieczki. Nocleg przy wykorzystaniu kuponu zarezerwowaliśmy z Airbnb w położonym nieopodal nadmorskim kurorcie Torremolinos. Ostatni publiczny środek transportu tego dnia (kolejka podmiejska) odjeżdżała tam 15min po naszym lądowaniu. Gdybyśmy nie zdążyli czekało by nas pierwsze stopowanie na tej wycieczce (według naszego hosta nocna taxówka za ten niespełna 8km odcinek wyniosła by nas.. 20 euro! Po moim trupie:P). Jak na złość lotnisko w Maladze jest gigantyczne. Biegliśmy i biegliśmy a ono nie chciało się kończyć.. Terminale zmieniały nazwy, strzałki kręciły nami w prawo i lewo, najpierw po schodach na dół by potem poprowadzić nas na górę oO W końcu cali zziajani dotarliśmy do celu, by z przyjemnością stwierdzić że tym razem znów się udało ;) Nasza radość nie była jednak długa – w samym Torremolinos mimo posiadania dokładnego adresu i wskazówek z google maps za nic nie mogliśmy znaleźć właściwego mieszkania. Przez około 40min kręciliśmy się po okolicy, i nikt nam nie był wstanie wskazać właściwego miejsca, mimo że ludzie których się pytaliśmy stali oddaleni od niego jakieś 100m :P Okazało się że nasz blok schowany był na tyłach dużego blokowiska przy którym staliśmy.. Na domiar złego, mimo że dochodziła już 1 w nocy, drzwi otworzyła nam sympatyczna amerykanka która też zatrzymała się u tego samego gospodarza – ale za nic nie chciała zrozumieć że jesteśmy zmęczeni i chcemy iść spać, tylko gadała i gadała jak najęta ;) Nie umiejąc przerwać jej słowotoku w pewnym momencie stwierdziliśmy po prostu "Sorry, we are going to bed" i uciekliśmy do pokoju ;)

Następnego dnia czekał nas bowiem długi dzień. Mając niewiele czasu (tak naprawdę jeden dzień) i tak dużo pięknych rzeczy do zobaczenia w okolicy, wynajęliśmy samochód. Najtańszą opcją okazała się dla nas firma Rentacar-s, w opcji odbiór auta z lotniska i zwrotu w to samo miejsce, z tą samą ilością paliwa (rzadkość jeśli chodzi o wypożyczalnie w Maladze). Pani z wypożyczalni miała na nas czekać, my czekaliśmy na nią. To jednak Hiszpania ;) Szybkie formalności, instrukcja gdzie zostawić auto ("Parking 3 near big tower, take ticket and leave it in open car with keys in glovebox" – ile te słowa przysporzą nam stresu nie mogliśmy przewidzieć). No to w drogę.

Na pierwszy cel obraliśmy miasteczko Ronda. Na początku drobna wpadka – chcieliśmy uniknąć płatnej autostrady – postanowiliśmy trzymać się drogi MA-21 która przechodzi w A7 i unikać E15 – i wpakowaliśmy się do miast, w dodatku bez oznaczeń gdzie dalsza droga prowadzi – tylko na google maps wygląda ta trasa prosto. Błąd. Pierwszy odcinek E15 i A7 jest wspólny, można śmiało nim jechać. Dopiero potem drogi się rozdzielają, jest to zaś wyraźnie zaznaczone, nikt przez przypadek nie wiedzie na płatną trasę. Może komuś z Was ta wskazówka się przyda.
Jeszcze zanim dotarliśmy do naszego celu mogliśmy podziwiać słynne andaluzyjskie Pueblos Blancos

Potem było tylko lepiej. Ronda przywitała nas przepiękną starówką


zaś widok słynnego kamiennego mostu z końca XVIII w. Puente Nuevo nad 100m wąwozem El Tajo był dużo lepszy niż na zdjęciach

(jeśli chcecie mieć lepsze zdjęcie niż ja koniecznie wykonajcie je wcześnie rano – niestety pozycja słońca po południu jest fatalna). Oczywiście czym byłby piękny widok bez odrobiny ruchu? Każdemu polecam zejście na dół wąwozu (jest też łatwiejsza droga niż ta z której skorzystaliśmy, z tej korzystały raczej tylko wycieczki w uprzężach i kaskach)

Nasz kolejny cel, miasteczko Setenil de las Bodegas, jest mniej znane. A dziwne! Nie dość że jest typowym przykładem Pueblo Blanco, to dzięki nietypowej, przepięknej lokalizacji (naturalnego wtopieniu w otaczające je urwiska) sprawia magiczne wrażenie.




Kolejnym punktem który nas nie rozczarował było niesamowicie błękitne jezioro Embalse del Conde de Guadalhorce. Te barwy to nie efekt obróbki zdjęć :)



Nie mieliśmy jednak za dużo czasu na plażowanie gdyż zmierzaliśmy do numeru jeden na naszej liście – El Chorro, a raczej położonej tam el Caminito del Rey (ścieżki króla) – zapierającej dech w piersiach ścieżki opartej na betonowych platformach przyklejonej do 100m pionowej ściany wąwozu Desfiladero de los Gaitanes. W 1921 roku przy okazji budowy tamy i tuneli kolejowych wybudowano tam ścieżkę techniczną. Doceniając jej niezwykłe walory nazwano ją na cześć nadzorującego prace króla Alfonso XIII. Co ja jednak będę się rozpisywał – to trzeba zobaczyć by uświadomić sobie o czym mowa ;)

Przez długi czas była to wielka atrakcja turystyczna, jednak ścieżka zaczęła się rozpadać i obecnie wygląda tak

Z tego powodu, oraz śmiertelnych wypadków, jest ona oficjalnie zamknięta już od 15 lat. Do tej pory nikt nie robił sobie za wiele z zakazów i grożących poszukiwaczom adrenaliny mandatów. W końcu mimo przerażającego widoku jest ona ubezpieczona stalową liną, zaś w El Chorro można było wypożyczyć uprzęże. Jednak dokładnie 28 kwietnia tego roku rozpoczęły się na niej prace renowacyjne, które mają przywrócić el Caminito del Rey do dawnej świetności. Prace mają zostać zakończone w najbliższych latach. Tymczasem wiąże się to z obecnością robotników i policji pilnującej by nikt robotnikom nie przeszkadzał. Tylko w niedzielę, gdy nikt nie pracuje, można wślizgnąć się niepostrzeżenie. I zafundować sobie dawkę wrażeń :)

Jeśli nie szukamy ich, nadal czekają na nas w El Chorro piękne widoki

Ostatnią rzeczą którą chcieliśmy zobaczyć tego dnia był rezerwat przyrody Torcal de Antequera. Notabene równiż znany z świetnych możliwości wspinaczkowych. Nic dziwnego – zjawiska krasowe stworzyły tam cudowne formacje skalne



Po tak pełnym wrażeń dniu skierowaliśmy się na powrót w stronę morza

by w mieszkaniu szybko zapaść w sen. To był bardzo udany dzień :)
Niestety Andaluzja postanowiła chyba nas zatrzymać u siebie na dłużej. Spakowaliśmy się sprawnie z rana, i z odpowiednio dużym zapasem czasu jedziemy na lotnisko. Ale.. kierując się wskazówkami pracownika wypożyczalni samochodów nie mogliśmy za nic znaleźć parkingu. Przy dużej wieży tylko tereny dla pracowników lotniska, zakaz wjazdu. Parking 3 – dla długoterminowych postojów, jedzie się kilka km (sic!) poza lotnisko, a tam jakieś szopy itd z parkingami, każdy inaczej się nazywa. Ewidentnie brak automatów wydających bilety :P Oczywiście z wypożyczalni nikt telefonu nie odbiera. Po zrobieniu kilku rundek, wypytaniu się wszystkich napotkanych osób, krążeniu przez prawie godzinę czasu!, już bardzo zdenerwowani że nie mamy ani minuty więcej na szukanie właściwego miejsca, postanowiliśmy auto zostawić na pierwszym z brzegu parkingu (parking 1, dla krótkoterminowych postojów, poziom 0) i napisać im w mailu gdzie jest samochód i co sobie o ich wskazówkach myślimy;) Skracając historię – okazało się że zostawiliśmy auto w prawie dobrym miejscu – podobno mówiąc parking 3 mieli na myśli poziom 3 parkingu 1 oO o co chodziło zaś z dużą wieżą nie wiem do dziś..
Sama odprawa i kontrola bezpieczeństwa poszły sprawnie. Przydatną informacją dla innych osób które wykupiły loty z tej samej oferty - na locie krajowym Iberii nie przysługuje pasażerom nic do jedzenia/picia (biorą dobry przykład z LOTu albo vice versa). W Madrycie jest bardzo mało czasu na przesiadkę, kolejne duże lotnisko, oczywiście zmiana terminalu – ale nie trzeba biegać – idąc szybkim krokiem zdążamy na początek boardingu. Dopiero w samolocie kolejna niemiła niespodzianka – brak pokładowego systemu rozrywki w klasie ekonomicznej. O dziwo te 10 godzin lotu przeminęło szybko, zaś reszcie usług pokładowych (np posiłkom) nie ma nic do zarzucenia. Zanim się spostrzegliśmy wylądowaliśmy w Sao Paulo..

CDNPierwsze zderzenie z rzeczywistością – witamy w raju :)

Lądujemy w Brazylii. Nie powiem, byliśmy lekko wystraszeni. Nigdy nie byliśmy jeszcze w Ameryce południowej, a to co się naczytaliśmy się o tym kontynencie i konkretnie o Brazylii mocno nas zaniepokoiło. Favele (w których żyje 20-30% ludności), kradzieże (w hotelach, autobusach), napady w biały dzień. I te dziesiątki porad od osób które były "nie bierz lustrzanki" "nie wychodź po zmroku" "unikaj transportu publicznego" "smartfona na czas podróży zamień na tani telefon" "nie zostawiaj paszportów w hotelu" itd. itp. Aż się wierzyć nie chciało. No ale gdyby to były tylko opowieści w stylu jedna pani drugiej pani.. A tymczasem jakiś czas temu prawo drogowe w Brazylii zostało zmodyfikowane w ten sposób że w nocy samochody na czerwonym świetle powinny jedynie zwolnić a nie zatrzymywać się – tyle było napadów na kierowców oO Nic dziwnego że byłem zdenerwowany.
Tym bardziej że wylądowaliśmy w Sao Paulo, gigantycznym mieście (a jak wiadomo w miastach jest większa przestępczość), a w dodatku po zmroku. Naszym celem zaś był dworzec autobusowy z którego o 23 mieliśmy wsiąść do busa jadącego do Cabo Frio. Czyli ok 3h czekania na dworcu w nocy. Nic tylko spodziewać się że ktoś zaraz wyskoczy na nas z nożem ;) Tymczasem rzeczywistość okazała się zupełnie inna.

Po szybkiej, bezproblemowej kontroli paszportowej (na której stemplują wcześniej wypełnioną kartę pobytu – nie należy zgubić jej, potrzebna jest przy wyjeździe) udaliśmy się na przystanek autobusu miejskiego. Które (pierwsze zdziwienie) okazały się nadzwyczaj cywilizowane. Do autobusu wchodzi się tylko pierwszymi drzwiami, pasażerowie ustawiają się w grzecznej kolejce, zaś za przejazd płaci się osobie w środku autobusu (ma ona swoje specjalne stanowisko). Z lotniska Guarulhos oprócz standardowych drogich shuttle busów prywatnych i miejskich są dwie linie "podmiejskie" jadące do stacji metra Tatupe – 257 i 299, za 4,45R$ (zamiast 36,5R$). Przy czym 299 jest linią ekspresową. W obu jednak może być problem z płatnością pieniędzmi wyjętymi z bankomatu – wydają one banknoty o nominale 100, których kierowcy nie chcą przyjmować. Na lotnisku też nie za bardzo jest gdzie rozmienić (ani jak, bo nikt nie mówi po angielsku). Nam z pomocą przyszedł uprzejmy pan, który na migi pokazał że nie ma problemu i siłą perswazji nakłonił kierowcę by jednak przyjął nasze pieniądze ;) W autobusie kolejne zaskoczenie – skoro w autobusach są napady z nożami, to dlaczego ci ludzie tacy uśmiechnięci, zrelaksowani, a nawet nie ściskają kurczowo swojego bagażu? To samo w metrze (turystyczny dworzec autobusowy znajduje się przy innej linii metra, przy stacjo Tiete, samo metro zaś jest bardzo dobrze oznakowane a przesiadki między liniami intuicyjne). A na dworcu czysto, brak bezdomnych, nikt nikogo nie zaczepia – może wylądowaliśmy w nie tym kraju? Z powodu zmiany czasu jesteśmy strasznie śpiący, nie mamy sił rozwiązywać tej zagadki, wchodzimy do super wygodnego autobusu (kupiliśmy na zwykłą klasę, przyjechał z półleżącymi siedzeniami) i szybko zapadamy w sen.

Tu na chwilę muszę przerwać opowieść by wyjaśnić kilka rzeczy technicznych. Autobusy w Brazylii najlepiej wyszukiwać na tej stronie http://www.buscaonibus.com.br/en. Gdy zobaczymy ceny połączeń włosy zjeżą nam się na głowie (lub nie ale to tylko gdy macie ich tak mało jak ja;) ). Często w podobnych cenach co autobusy są połączenia lotnicze. Wydawało by się więc że nie ma sensu podróżować po Brazylii lądem. Jednak autobusy po pierwsze są dużo wygodniejsze (naprawdę, w jeszcze żadnym kraju nie spotkałem się z tak wygodnymi autobusami; niestety Brazylijczycy są bardzo wygodnickim narodem, dlatego wszystkie połączenia są wykonywane "super hiper exclusive" pojazdami – stąd te ceny, podejrzewam jednak że gdyby istniały tańsze, "normalne" autobusy to nikt nimi by nie jeździł) a po drugie można w ten sposób zaoszczędzić na noclegu jeśli się wsiądzie w nocny autobus (a ceny noclegów również są bardzo wysokie w tym kraju). Jeśli już zdecydujemy się na busa możemy mieć poważny problem z zakupem online biletów (co może być konieczne w przypadku niektórych kursów na które szybko wyprzedają się bliety) – praktycznie wszystkie strony internetowe wymagają podania CPF (brazylijskiego numeru identyfikacji podatkowej, który posiadają wszyscy obywatele i rezydenci), czyli z automatu eliminują obcokrajowców (z zakupem w liniach lotniczych jest podobnie). Z pomocą przychodzi jednak strona brasilbybus – trzeba tylko na niej koniecznie zaznaczyć że jest się Brazylijczykiem, i że wybiera się płatność paypalem – w ten sposób unikniemy haraczu dla gringo w postaci kosmicznego przelicznika riali na dolary.

Wracając do przerwanej opowieści. Rano docieramy do miejscowości Cabo Frio. Po co tu się wybraliśmy? W poszukiwaniu najładniejszych plaż w Brazylii, nieskrępowanej atmosfery relaksu na odludziu oraz najlepszych miejsc nurkowych oczywiście :D Wszystkie te rzeczy znajdziemy w pobliskim miasteczku – Arraial do Cabo. Przesiadamy się w miejski autobus i już po 30min wysiadamy pod naszym hostelem. Tak jak wspomniałem noclegi w Brazylii są bardzo drogie, i w znaczącym stopniu podnoszą koszty całej wycieczki. Warto rozglądać się za hostelami, które hostelami są tylko z nazwy – rzadko posiadają dormy, prawie wyłącznie pokoje prywatne. Standardem w jest tu też śniadanie wliczone w cenę (nie ważne czy śpimy w hostelu, pousadzie czy hotelu). Jest 7 rano. Check-in według rezerwacji mamy od 14. Co tam, spróbujemy zameldować się wcześniej. Na recepcji starsza kobieta która nic a nic nie rozumie po angielsku. Rękami daje nam znać by poczekać. Po 5 minutach przychodzi młoda dziewczyna (córka?) która też nic nie rozumie ;) poza tym że mamy rezerwację, bierze więc klucz i prowadzi nas do naszego pokoju. To tyle jeśli chodzi o problem z wcześniejszą rezerwacją;) Do problemów językowych na wyjeździe szybko zresztą się przyzwyczaimy, przez 2 tygodnie spotkamy może kilkanaście osób mówiących po angielsku. Z powodu zmiany czasu jesteśmy pełni zapału by rozpocząć plażowanie od razu (tak już zostanie prawie do końca wyjazdu – będziemy sami z siebie budzić się o 5-6 rano, zaś kłaść spać po 20-21), nie ma więc co zwlekać – wychodzimy na miasto. I kolejne zdziwienia – czemu miasta są tu tak czyste? Ba, czemu plaża portowa jest czystsza niż niektóre normalne plaże w Azji??

Choć w porcie jest już ślicznie, my chcemy tylko tego co najlepsze – idziemy na plażę Forno. Z portu wystarczy wspiąć się nieoznakowaną lecz szeroką ścieżką (każdy wskaże Wam drogę – Brazylijczycy są niesamowicie pomocni i sympatycznie) by po 10 min zawitać do raju :)

A jest to raj. Przyjemne 30 stopni, ciepła krystalicznie czysta woda, sympatyczna muzyka dobiegająca z plażowych barów, praktycznie zero ludzi, a że to nie Azja to kompletny brak naganiaczy i naciągaczy którzy mogli by zaburzyć plażowy spokój. Nic tylko się chillować :D Co działo się przez najbliższe 3 dni łatwo przewidzieć ;) Były to: plażowanie

drineczki (przepyszna Caprinha)

obserwacje szybujących nad głową setek orłów

czy też morskich połowów

snorkle





i nurkowania

W wodzie nie czekały na nas uroki raf, ale fauna jest bardzo interesująca, występuje w oszałamiającej ilości i jest różna od tego co wcześniej widzieliśmy (nurkowaliśmy głównie w Azji). Zamiast kolorami, ryby fascynują nas swoimi niepowtarzalnymi kształtami. Zamiast korali, podwodne lasy wodorostów. Jeśli ktoś nie widział nigdy wcześniej żółwia morskiego, to tu zobaczy ich kilka/kilkanaście podczas jednego nurkowania. Choć nie jest to tania rozrywa (jak wszystko w Brazylii co jest pod turystów, choć w porównaniu z standardowymi cenami nurków nie ma tragedii), to byliśmy bardzo zadowoleni i polecamy. Najtańsze miejsce, w dodatku z divemasterami mówiącymi po angielsku (rzadkość!), i dobrym sprzętem to Seaquestsub, znajduje się tuż obok dworca/supermarketu, 2 nurkowania typu fun dive kosztują w nim 180R$ przy płatności gotówką.
Choć w samym Arraial do Cabo jest kilka plaż, np ciągnąca się dzieciątkami kilometrów Praia Grande (duże fale, idealne dla surferów)


mając tak niewiele czasu chodziliśmy tylko na naszą ulubioną Forno. Nie dane nam było niestety zobaczyć znajdujące się na wyspie plaży Farol (według niektórych jeszcze ładniejszej, z lepszymi możliwościami snorklowymi – większość nurkowań odbywa się przy tej wyspie), na którą można dostać się łódką (koszt takiej wycieczki – standardowo 50R$, najtaniej znaleźliśmy za 40R$). Jeśli w końcu coś jest dobre, to po co to zmieniać? :)

W te 3 dni przekonaliśmy się że Brazylijczycy są totalnie wyluzowani, sympatyczni, pomocni. Nikt od Ciebie nic nie chce, nikt nie zaczepia, nie biega za Tobą namawiając by Ci coś wcisnąć. Wszędzie był porządek i spokój, w miasteczku panowała senna atmosfera. Nic dziwnego że po zmroku bez strachu chodziliśmy na zakupy, nie bojąc się wziąć ze sobą lustrzanki. Cały czas pamiętaliśmy jednak że jesteśmy w mały miasteczku, gdzie życie toczy się inaczej. Czy w niesławnym Rio do którego mieliśmy właśnie wyruszyć sprawy będą wyglądać inaczej? Przekonacie się już w następnej części.dziś niestety trochę krócej, mniej czasu na pisanie było, mam nadzieję że jutro nadrobię zaległości :)

Magiczne Rio

W końcu nadszedł czas na nasz sprawdzian. Rio de Janeiro. Nasz host w Rio postanowił zafundować nam na nowo dawkę emocji. Dzień przed przyjazdem wysłał nam wiadomość z pytaniem jak i o której przyjeżdżamy. Odpisałem, że około 19, weźmiemy bus numer 110 i czy dobrze sprawdziłem, że podjeżdża pod jego blok. "Don't use bus, take taxi, it's dangerous" – nie takiej odpowiedzi oczekiwałem ;) Powrócił stres i niepewność. Gdy po 3h jazdy kolejnym super wygodnym autobusem dojechaliśmy na dworzec, cały byłem spięty. Poszliśmy poszukać taxówki. Szybki rzut oka na ceny na dworcu – 40 riali za 7km.. hmm podziękujemy ;) Może następnym razem, jak będziemy już milionerami. Trzeba więc coś złapać z ulicy. Ledwo wyszliśmy tam, gdy zaczepia nas jakiś facet. Oho, zaczyna się. Zaczepił nas by zapytać się (po angielsku) gdzie chcemy jechać. Po czym.. zaczął pomagać łapać nam taxówkę (o tej godzinie nie jest to wcale proste), powiedział ile powinna kosztować i żeby nie płacić więcej niż 12 R$. Sam też czekał na taryfę, jednak gdy dopiero po 5 minutach złapaliśmy transport, wsadził nas do środka, powiedział że on pojedzie następną i dokładnie wytłumaczył niemówiącemu po angielsku kierowcy gdzie chcemy jechać. Takiej to niebezpiecznej przygody można doświadczyć w nocy w Rio:P
Sam nasz nocleg był.. hmm, jak by to ująć, daleki od luksusów. Niestety gospodarz nie napisał (i nie było tego widać na zdjęciu) że oferuje nocleg na kanapie w salonie, salonie przez który trzeba przejść by dostać się gdziekolwiek w domu. Za namiastkę prywatności musiało służyć rozstawiane przepierzenie.. Za to host okazał się przesympatycznym człowiekiem, przywitał nas kolacją i zimnymi napojami, pokazał skąd odjeżdża nasz jutrzejszy autobus, a przez cały pobyt udzielał wskazówek co zobaczyć i jak tam można dojechać. Poza tym umówiliśmy się z nim na wieczorne wyjście w piątek na imprezę w dzielnicy samby, Lapa :) Czas w Rio chcieliśmy wykorzystać jak najintensywniej, gdyż nie mieliśmy go wiele, zaledwie 1,5 dnia. Spowodowane to było wykupionymi przez nas lotami i planem by zwiedzając Brazylię wyjść poza utarte szlaki (jeśli ktoś odwiedza Brazylię to odwiedza Rio i Foz – a tymczasem w tym piątym największym kraju na świecie jest tyle innych ciekawych miejsc). Poszliśmy więc wcześnie spać, by nazajutrz rozpocząć zwiedzanie z samego rana.

A zaczęło się ono zanim jeszcze wyszliśmy z mieszkania. Za oknem bloku w którym mieszkaliśmy rozpościerał się taki oto widok :)

Favela w Santa Teresa. Nie jedna z tych wielkich i niesławnych, ale jej widok uzmysłowił nam gdzie mieszkamy. Z okna widać było też Chrystusa Odkupiciela, ale nie posiadając teleobiektywu nie robiłem zdjęcia, postanowiłem poczekać chwilę dłużej. Był to bowiem nasz pierwszy cel w Rio. Niestety jako że posąg Chrystusa jest jedną z największych atrakcji turystycznych, wstęp na niego jest też odpowiednio drogi. Na górę Corcovado na której się mieści można wjechać na trzy sposoby: kolejką za cenę 52 R$, vanem za 42R$, lub taxsówką (za? na pewno dużo ;) ) do Paineiras, a potem vanem za 22R$ (podane ceny są na low season – podczas high season za dwie pierwsze opcje wzrastają z tego co pamiętam o ok 8-10R$). Ale jest też i czwarta opcja, o której niewiele osób wie. Można wspiąć się na górę z parku Ladge. Ścieżka zaczyna się w urokliwym parku położonym u podnóża Corcovado, a prowadzi przez dziki park narodowy Tijuca Forest. I to właśnie jest w Rio piękne – w jednym mieście mamy malownicze góry, dzikie dżungle i przepiękne plaże. Zacznijmy więc od gór i dżungli.
Na miejsce dojechaliśmy miejskim autobusem – i jest to mordęga. Jeśli Rio ma jakieś wady jest to komunikacja. Ogromne korki, niezrozumiałe próby zmiany 3 pasów ruchu by po chwili wrócić na ten sam, no i autobusy które jeżdżą jakby ich kierowcy uczyli używać się sprzęgła. Nie zabraknie natomiast miłych osób które chętnie podpowiedzą Ci na migi na którym powinieneś wysiąść przystanku. Z ulgą powitaliśmy parkowe zacisza.


Ścieżkę prowadzącą na Corcovado łatwo znaleźć, wystarczy pójść na wprost i w prawo, by po chwili pojawiły się kierunkowskazy. Przed początkiem szlaku jest tablica z mapką

oraz budka strażnicza gdzie podaje się swoje dane w razie wypadku (szlak jest uznawany przez Brazylijczyków za niebezpieczny). Sama ścieżka jest dobrze widoczna i oznakowana żółtymi strzałkami.

Gdy docieramy do kanałku możemy pójść w lewo wzdłuż ścieżki, bądź na skróty wzdłuż kanałku na wprost, którą to opcję polecam (na mapce – strumyk między dwoma krzyżykami). Jak wspomniałem, z niezrozumiałych dla mnie przyczyn trasa uznawana jest przez lokalsów za śmiertelnie niebezpieczną.

Chyba jedynym niebezpieczeństwem jest to, że jakby stała się popularna to mniej pieniędzy trafiałoby do Brazylijczyków ;) Ja osobiście określił bym ją jako łatwą, wymagającą jako takiej kondycji. Idziemy w końcu przez tropikalny las atlantycki, a do pokonania mamy 700m różnicy poziomów co równa się temu, że już po kilku chwilach cali jesteśmy mokrzy i zziajani. Możemy w zamian obserwować dzikich mieszkańców Brazylii.

Gdy dojdziemy do krótkiego fragmentu trasy ubezpieczonego łańcuchami, możemy odetchnąć z ulgą. Koniec już bliżej niż dalej, czeka nas jeszcze tylko ostatnie ostre podejście pod górę. Nim się obejrzymy wyjdziemy na asfaltową drogę (czas przejścia z postojami - 1,5h). I tu przykra niespodzianka – musimy pójść nią w lewo, na dół, do Paineiras, gdzie należy zakupić bilet na vana, który podwiezie nas pod samego Chrystusa. I po co było się tyle wspinać ;) ? Ano niestety pod samym posągiem nie można kupić biletów wstępu, ani też wymienić voucheru zakupionego online na bilet. Daleko nie trzeba na szczęście iść i już po chwili możemy cieszyć się takim widokiem :)

Sam posąg okazał się dużo mniejszy niż sobie wyobrażałem ;) za to widoki były tak wyśmienite jak być powinny